In 't gevang

Ah ja, daar moest ik dringend eens over schrijven. Meestal schrijf ik heel weinig over mijn eigen leven, alhoewel dat de laatste artikels niet echt opvalt. Dezer dagen vormt zich echter een nieuwe mijlpaal in mijn leven, kun je wel zeggen.

Tot vrijdag werkte ik in het onderwijs. Ik was Godsdienstleerkracht op een Gentse stadsschool. Er is een groot tekort aan Godsdienstleerkrachten blijkbaar, dat ze mij daar al voor opriepen. Nu ja, dat was wel eens fijn. Daarvoor was ik anderhalf jaar onderwijzer in een vrije basisschool in Gent. Ik moet toegeven dat mij dat niet echt beviel, leerkracht zijn. Ik kom nogal veel mensen tegen die zeggen dat onderwijs een roeping is, dat je 'het' moet hebben. Wel, dat 'het', ik moest daar heel hard mijn best voor doen. Ik moest, om er helemaal te staan voor een klas, veel alsof doen. Ik was geen onderwijzer, ik deed alsof. Dat lukte behoorlijk goed, maar dat weegt wel zwaar, in een job zitten waarvan ge het gevoel hebt dat het uw ding niet is.

Daarom besloot ik op zoek te gaan naar ander en beter. Dat ander is een job in de gevangenis geworden. Ja, trek nu ook maar grote ogen, zoals iedereen als ik nog maar dit vertel. Het vervolg is geruststellender (denk ik). Mijn job zal iets zijn als opvoeder bij psychiatrische patiënten die in de gevangenis zitten. Educatie, observeren, zorg uitstippelen met het team, enzovoort. Ik veronderstel dat de gevaarlijke situaties zich vrij ver van mij zullen bevinden, maar ik weet zelf begod nog niet eens zeker wat de job precies inhoudt.

Eigenlijk ben ik ook nog wat voorbarig want het contract moet nog getekend worden. Dan pas krijg ik alle nodige info en zal ik een opleiding ter plaatse krijgen.

Ik ben heel erg benieuwd. Het zijn spannende tijden hier. Het zou wel eens kunnen dat ik vrijdag mijn laatste dag in het onderwijs heb gewerkt. En is die komende job niet de job van mijn leven, ik zal er alleszins een hoop ervaring opdoen.

Vreemde voorwerpen

Eergisteren zijn wij door verschillende gebeurtenissen de eigenaar geworden van een stuk van een echte zeppelin, een cursiefje, een roos knuffelbeertje en een gesigneerde poster.

Geef maar toe, u heeft absoluut niet op al die links geklikt. Ik zal er dan maar gewoon over vertellen.

Wij hadden mijn grootmoeder al tijden niet meer met een bezoek vereerd. Gisteren kwam het er dan toch van. En zoals grootmoeders na verloop van tijd beginnen te doen, deelde ze kwistig wat dingen uit. Wij zijn dus een prachtige zwarte smeedijzeren kandelaar in de vorm van een rozentak rijker. Op de kandelaar is een stuk metaal bevestigd met een boeiende geschiedenis. In 1915 vloog er al eens nen Duits met een zeppelin over Sint-Amandsberg, komende van een bombardement op Calais, Londen of andere vijandige stad. Er vloog in die tijd ook al eens een Engelse piloot op verkenningsvlucht over. Moest het toch lukken dat die twee elkaar, daar boven Sint-Amandsberg, tegenkwamen. Warneford heette de Engelse piloot. Hij vloog over de zeppelin heen en liet een paar bommetjes vallen op de met waterstofgas gevulde ballon. Het ding vloog in lichterlaaie en liet een spoor van brokstukken na. Uiteindelijk zijn het grootste deel van de zeppelin en een overlevende Duitser neergekomen op het dak van het klooster van de Visitatie. Een stukje van die zeppelin hebben wij nu in ons bezit. Schoon toch?

Mijn grootmoe had ook nog een bladzijde uit een krantje van het jaar 1982 liggen. Daarop staat een cursiefje, geschreven door mijn grootvader zaliger, over de periode rond mijn geboorte. Aangrijpend om te lezen nu, moet ik eerlijk toegeven. Leest u ook maar eens. Ik kreeg ook nog een 'volksalmanak van Vlaanderen - 't manneke uit de mane' van 1983 met mijn naam in potlood in een hoek. Waarom dat boekje voor mij bestemd was, ik heb er het raden naar.

Later die avond moesten wij nog enkele prijzen afhalen. Op Het Project liep er tot voor kort namelijk een reeks wedstrijden in verband met de kringloopwinkel. Een zekere Koen Vromman, zijn Oezbekistaans filmfonds en vroemvroem zaten daar achter en in het kader van Open Ateliers konden wij hetzijne bezoeken. Koen is een joviaal man met een oneindig vreemd en hilarisch absurd gevoel voor humor. Zo kregen wij uitleg over racespelletjes met kruisdragende Jezussen, herten van alle slag, pinguins met diarree, kerstmisballenkleurenveranderaars en Guido Gezelles, waarvan de beruchte buste trouwens de laatste opnames niet overleefd heeft - het stemt ons droevig. Op het einde van de boeiende rondleiding door de wereld van vroemvroem kregen wij niets minder dan een klein roos knuffelbeest dat door Isabelle A eigenmondig gekust was én een door Eddy Wally gesigneerde poster, aangezien de te kleine sokjes spoorloos waren.

't Was een boeiende dag gisteren, laat dat duidelijk zijn.

Hans

Disclaimer: De volgende tekst werd geschreven door Joris Decrock en gepubliceerd in Het Gezin van december 1982.

Op een van die dagen, dat de natuur bloost om de weelde van haar vruchtbaarheid, kwamen zoon en schoondochter met de vraag of ik peter wou worden.

Zoiets overvalt je als een onverwacht geschenk, je ademt plots heel diep, je glimlacht breed en met een stem die je vruchteloos probeert gewoon te houden, zeg je: graag!

Naarmate de tijd verstreek, steeg ook de blijde verwachting in de ganse familie. "Het wordt een mooi verjaardagsgeschenk voor mijn paps" hoopte de toekomstige moeder. Mijn vrouw, die dat geluk ook eens kende, stemde overtuigd in. Maar die verjaardag kwam en ging voorbij. Toen vatte mijn vrouw hoop voor haar eigen verjaardag, over een week. Vier, vijf dagen schoven traag en eentonig voorbij.

Die namiddag was ik in de kelder aan het rommelen toen de telefoon opgewekt rinkelde. Ik wipte naar boven, mijn voet schoot door de haast van een trede en ik bonsde met mijn knie tegen het hout. Toch lette ik niet op de pijn want wie durft er kleinzerig zijn op zulke verheven ogenblikken.

Reeds was ik te laat. "'t Is toch geen aprilvis? Echt? Een flinke zoon!" Wij, die natuurlijk slechts de helft van het gesprek hoorden, vernamen toch voldoende over voorspoedig verloop, tijd, gewicht en alles wat moeders en grootmoeders bij zulke feestelijke gelegenheden terecht interesseert.

We stonden er ontroerd bij, zoals nieuwe grootouders past. Ja, we zijn nu grootouders al is het woord erger dan het feit. Mijn vrouw is nog even kwiek als toen onze kinderen klein waren. En in het diepste geheim heb ik, bij gebrek aan een sportraam, mezelf eens opgetrokken aan een stevige boomtak. 't Was wel geen Olympisch record, maar het ging.

Na die verheugende tijding heeft de R.T.T. aan ons gouden zaakjes gedaan. In de krant heet het dan dat de telefoon roodgloeiend staat. Bij ons bleef het toestel koppig grijs. Wat een allerdaagse kleur voor zo een grootse omstandigheden. En gloeiend was hij ook niet. Hoogstens wat warmer door vriendschappelijk contact met handen en oorschelpen.

De opgeroepenen reageerden enthousiast. Toen ze - voor de eerste maal - als tante aangesproken werd, gilde een zo hard "joepie" dat ik het ook hoorde.

Op het internaat hadden de tweelingzussen waarschijnlijk de klas mee in de telefooncel geperst want alle inlichtingen werden luidop herhaald en beantwoord door een bewonderend en geestdriftig koor. Concerto voor telefoon met volle klas.

Eindelijk waren allen verwittigd. En dat betekent heel wat in een groot gezin.

Wij waren nog net voor het sluiten in de kliniek, en dat voor een bezoek van hooguit een paar minuten. De stralende moeder lag er zielsgelukkig te kijken naar de slapende oorzaak van die algemene vreugde, naar dat nieuwe wonder, naar die nieuwe mens.

Een vluchteling is nergens zonder jouw hulp

In de wereld zijn meer dan 36 miljoen mensen op de vlucht. 80% van hen zijn vrouwen en kinderen. Door oorlog en geweld moeten vele gezinnen hun huis verlaten, zonder tijd om zich voor te bereiden. Met weinig hulpmiddelen doorstaan ze veel ontberingen om te merken dat ze maar op weinig plaatsen welkom zijn. Uiteindelijk komen de meesten terecht in vluchtelingenkampen die ook weer mikpunten van geweld worden. In conflicten overal ter wereld wordt seksueel geweld tegen vrouwen meer en meer als wapen gebruikt. Vaak maakt dit het hen onmogelijk om nog terug te keren naar hun woonplaats, waar ze zelf de schuld krijgen van wat gebeurt is.



Waarom meld ik u deze vreselijke gebeurtenissen? Na de vergeten rampen van de landmijnen en het tekort aan drinkbaar water brengt de actie Music for Life van Studio Brussel en het Rode Kruis dit jaar de vluchtelingenproblematiek in de schijnwerpers. Van 19 tot 24 december kruipen alweer drie presentatoren in een glazen huis om al uw giften in ontvangst te nemen en de verzoekplaatjes waar u voor betaalt aan elkaar te praten. Zij zullen dit doen zonder vast voedsel te eten en wel 24 uur per dag. Onderhand zou u het concept wel al moeten kennen.

En het grootste nieuws is uiteraard: Het Glazen Huis staat dit jaar in Gent, meer bepaald op het Woodrow Wilsonplein.

Daniel Termont en Lieven Decaluwe waren heel enthousiast om met de Stad in dit project te stappen, wist Jan Van Biesen, nethoofd van Studio Brussel ons te melden op de persconferentie. Ze zaten daar dan ook allemaal rijkelijk te glunderen. Door het Glazen Huis in Gent te plaatsen hopen de organisatoren meer aansluiting te vinden bij de mensen uit West- en Oost-Vlaanderen. Dat Gent de grootste studentenstad van België is, doet de zaak natuurlijk ook veel goed.

Op de persconferentie wisten Filip Rylant van het Rode Kruis, Hilde Crevits als Vlaams minister van Leefmilieu en Karel Meesters als woordvoerder van het federaal ministerie van buitenlandse zaken ons te overtuigen dat de giften van vorige jaren goed besteed werden. Zo zijn 500.000 mensen overal ter wereld structureel of in nood geholpen met drinkbaar water. Een hele stap dichter bij de 6 miljoen die de Vlaamse overheid zich als doelstelling heeft gesteld tegen 2015. Ook het probleem van de landmijnen blijft op de agenda staan van onze overheden. Dat is namelijk de bedoeling van Music for Life. Zij kiezen voor de vergeten ellende, de rampen waar niemand naar omkijkt, en brengen die onder de aandacht van publiek, media en politiek.

De actie loopt tegelijk ook in Nederland, waar 3FM het concept uitgevonden heeft, en in Zweden, die dit jaar voor het eerst meedoen.

Ook net verschenen op Gentblogt.

Mozart op rolschaatsen

Een Franse Canadees, of omgekeerd, brengt op uiterst originele manier een stuk van Mozart

En hij houdt zich wel meer met zo'n dingen bezig blijkbaar.

Met dank aan mijn mama voor de tip.

Dronken mails

Hah, ik doe dat nooit. Nee, eerlijk waar, nog nooit gebeurd. Dronken zijn en beschamende mails versturen. Google heeft een nieuw speeltje in zijn mailprogramma: rekensommen om te vermijden dat je mails verstuurt waarvan je later spijt krijgt. Ik ken er een paar die dat beter op hun weblogaccount zouden hebben, maar goed.

Ik vraag mij wel af waarom De Morgen daar zo, zonder meer uitleg, over schrijft. Het speeltje is namelijk enkel te vinden als je Gmail in het Engels zet en staat dan tussen een hele hoop andere prutserijen van Snake tot Email Addict (Lets you take a break from email and chat by blocking the screen for fifteen minutes and making you invisible in chat.)

En verdorie, heb ik die laatste toch wel per ongeluk aangezet zeker?

Ik krijg het ding trouwens niet in gang, stomme vervroegde 1-aprilgrap.

Update: Hah, gelukt. Kijk zie, een printscreen. Hoe snel dat ik dat niet opgelost heb. Op het moeilijkste niveau dan nog wel.

Zoeken op De Morgen

Lees ik een blogbericht over een artikel in De Morgen. Ben ik geïnteresseerd in de inhoud van dat artikel. Denk ik, dat artikel stond wel in de weekendkrant, maar misschien is dat nog wel te vinden op de site. Ga ik naar demorgen.be. Vind ik op de startpagina een zoekschermpje van Google. Nu goed, Googlezoekschermen, die zijn redelijk goed af te stemmen op de eigen site, dus dat werkt wel. Typ ik daar mijn zoekterm in.

Volgt u mee. Eerste resultaat: artikeltje op de site van Radio 1, over het onderwerp waar ik naar zoek. Tweede resultaat: artikel in De Standaard over het onderwerp. Ik zit nog altijd op de site van De Morgen en de zoekresultaten verwijzen naar De Standaard. Ik ben vier pagina's ver gaan kijken in de zoekresultaten: geen De Morgenartikel te bespeuren.

Dat kan de bedoeling toch niet zijn.

fascisten

Als linksdenkend persoon met een aantal zeer linkse vrienden zeg ik:

GULDER ACHTERLIJKE KIEKENS

Allé, wat is dat nu? Hebt ge mij nu echt zo ver gekregen dat ik Filip Dewinter gelijk moet geven in iets dat hij zegt?

De zogenaamde anti-fascisten hebben hier fascistische middelen gebruikt om ons proberen de mond te snoeren. Dit kan niet in een democratie.

Compleet contraproductief. Aargh, daar kan ik nu eens echt nijdig van worden.

Hitler kwaad op Fortis

't Is ondertussen een klassieker geworden, het plakken van ondertitels op die scene uit Der Untergang. De huidige crisis is dan ook een dankbaar slachtoffer voor een persiflage.