Sou um Guardador de Rebanhos
 O rebanho é os meus pensamentos 
E os meus pensamentos são todos sensações. 
Penso com os olhos e com os ouvidos 
E com as mãos e os pés 
E com o nariz e a boca. 
Pensar uma flor é vê-la e cheirá-la 
E comer um fruto é saber-lhe o sentido. 

Por isso quando num dia de calor  
Me sinto triste de gozá-lo tanto.   
E me deito ao comprido na erva,  
E fecho os olhos quentes, 

Sinto todo o meu corpo deitado na realidade,  
Sei a verdade e sou feliz.

Alberto Caeiro (heterónimo de Pessoa)

I am a keeper of herds
The herd is my thoughts
And my thoughts are all sensations. 
I think with my eyes and my ears 
And with my hands and feet 
And with my nose and mouth. 
To think a flower is to see it and smell it 
And to eat a piece of fruit is to know its meaning. 
That’s why when on a hot day 
I grieve for having enjoyed it so much, 
I stretch out on the grass, 
And I close my hot eyes, 
I feel my whole body sprawled on reality, 
I know the truth and I am happy.

(© transl. Alfred Mac Adam)

Ik ben schaapherder
De kudde is in mijn gedachten 
En mijn gedachten zijn alle sensaties.
Ik denk met mijn ogen en mijn oren
En met mijn handen en mijn voeten
En met mijn neus en mijn mond.
Ik denk aan een bloem om te zien en te ruiken
En ik eet een vrucht om haar betekenis te kennen.

Dat is waarom ik op een warme dag
Betreur dat ik er zo veel van genoot.
Ik vlij mij neer op het gras
En ik sluit mijn warme ogen.

Ik voel mijn hele lichaam liggend in de werkelijkheid,
Ik ken de waarheid en ik ben gelukkig.

© Vertaling van Lepus

The poem

There sleeps a poem in my mind
That shall my entire soul express.
I feel it vague as sound and wind
Yet sculptured in full definiteness...

It has no stanza, verse or word,
Even as I dream it, it is not.
'Tis a mere feeling of it, blurred,
And but a happy mist round thought.

Day and night in my mystery
I dream and read and spell it over,
And ever round words' brink in me
Its vague completeness seems to hover.

I know it never shall be writ.
I know I know not what it is,
But I am happy dreaming it,
And false bliss, although false, is bliss.

Het gedicht

Er slaapt een gedicht in mijn geest
Dat heel mijn ziel openbaart.
Ik voel het vaag als gerucht en wind
Al definitief gevormd en gebaard.

Het heeft geen ritme, rijm of woord.
Al bestaat het niet, toch blijf ik dromen en trachten.
't Is een soort gevoel, een waas,
En niets anders dan een blije mist rond gedachten.

Dag en nacht met mijn mysterie
Droom ik en lees en ontrafel het elke stond,
Want woorden spelen hoog spel in mij
Hun vage volkomenheid waart rond.

Ik weet dat het nooit wordt geschreven.
Ik weet ik weet niet wat het is.
Toch is er over dromen, mijn leven,
Omdat geluk, zelfs ingebeeld, geluk is.

© Vertaling van Lepus

Meantime

Far away, far away,
   Far away from here...
There is no worry after joy
    Or away from fear
Far away from here.

Her lips were not very red,
    Not her hair quite gold.
Her hands played with rings.
    She did not let me hold
Her hands playing with gold.

She is something past,
    Far away from pain.
Joy can touch her not, nor hope
    Enter her domain,
    Neither love in vain.

Perhaps at some day beyond
    Shadows and light
She will think of me and make
    All me a delight
    All away from sight.

Interval

Weg, heel ver weg,
    Ver weg van hier...
Is er geen zorg na plezier
    En nergens asiel,
Ver weg van hier.

Haar lippen waren niet bloedrood,
    En haar haren niet van goud.
Haar handen die met ringen speelden
    En mijn handen die dit niet deelden,
Want haar handen speelden met goud.

Zij is aan iets voorbij,
    Heel ver weg van pijn.
Hoop noch vreugde maken haar blij;
    Bemin haar niet vergeefs,
    Noch kom op haar domein.

Misschien eens op een dag,
    Tussen schaduw en licht,
Dat zij weer aan mij denkt
    En mij verrukking schenkt
    Heel ver weg uit het zicht.

© Vertaling van Lepus

Alentejo visto de comboio

Nada com so nada à volta
E umas arvores a mistura
Nenhuma delas verdura,
Que rio ou flor nao enflora.
Se ha inferno, dei com ele,
Pois se nao é aqui, onde diabo sera ele ?

Alentejo seen from the train

Nothing with nothing around it
And a few trees in between
None of wich very clearly green,
Where no river or flower pays a visit.
If there be a hell, I've found it,
For if ain't here, where the devil it is ?

© Engelse vertaling van Jorge de Sena.

Alentejo gezien vanuit de trein

Niets met niets er omheen
En hooguit een boom of vier;
Niet echt groen, noch fris
En geen rivier of bloem of lis.
Als er een hel is, dan is ze hier.
Waar anders, dan in deze verdommenis ?

© Vertaling van Lepus

As She Passes

When I am sitting at the window,
Through the panes, which the snow blurs,
I see the lovely images, hers, as
She passes ... passes ... passes by ...

Over me grief has thrown its veil:-
Less a creature in this world
And one more angel in the sky.

When I am sitting at the window,
Through the panes, which the snow blurs,
I think I see the image, hers,
That's not passing now... not passing by ...

05-05-1902

Als zij langsloopt

Wanneer ik aan het raam zit,
Door de ruiten, die de sneeuw bevlekt,
Zie ik lieflijke beelden, de hare, als
Zij langsloopt... langsloopt... voorbijgaat...

Verdriet heeft mij bedekt met haar sluier:-
Een schepsel minder in deze wereld
En een engel meer in de lucht.

Wanneer ik aan het raam zit,
Door de ruiten, die de sneeuw bevlekt,
Denk ik dat ik het beeld zie, van haar,
Dat nu niet langsloopt... niet voorbijgaat...

© Vertaling van Lepus

Concerning the stone

The stone went out, dressed as a man.
At the party, the stone danced.
Late at night in the park, the stone
pressed its mouth to the damp earth.
The stone did not cry, but periodically
the grey bowls of its hands would fill with tears.
It carried a stick to beat away
the clouds. It carried a mirror
to remind itself. Having seen the woman once,
the stone could not close the wound
or make it speak.

Omtrent de steen

De steen ging uit, gekleed als een man.
Op het feest, danste de steen.
's Avonds laat in het park, drukte de steen
zijn mond op de vochtige grond.
De steen weende niet, maar af en toe
vulden zijn grijze handschalen zich met tranen.
Hij droeg een stok om de wolken
weg te slaan. Hij droeg een spiegel
om niets te vergeten. Toen hij de vrouw had gezien,
kon de steen de wond niet helen
of doen spreken.

© Vertaling van Lepus

Autopsicografia

O poeta é um fingador.
Finge tão completamente
Que chega a fingir que é dor
A dor que deveras sente.

E os que lêem o que escreve,
Na dor lida sentem bem,
Não as duas que ele teve,
Mas só a que eles não tem.

E assim nas calhas de roda
Gira, a entreter a razão,
Esse comboio de corda
Que se chama o coração.

27-11-1930

Autopsicografia

The poet is a feigner.
So completely does he feign,
that the pain he truly feels
he even feigns as pain.

And those who read his writings,
will feel the printed pain,
not the two that he has suffered,
but the one that they must feign.

And so around its trackage,
the little clockwork train
we call the heart, goes spinning
to entertain the brain.

© Uit het Portugees vertaald door Jean R. Longland

Autopsychografie  *

De dichter veinst zo goed,
dat hij het zelf geloven moet;
Zelfs bij pijn die hij moet lijden
kan hij veinzerij niet mijden.

En zij die hem lezen,
voelen de beschreven pijn,
maar niet zijn dubbele pijn,
die niet van hen kan wezen.

Het speelgoedtreintje, als metafoor
voor ons hart, blijft op zijn spoor
en om ons af te leiden
blijft het zijn rondjes rijden.

© *Vertaling van Lepus

Autopsychografie  **

De dichter is een veinzer van nature.
Zijn veinzen kan zelfs zo volledig zijn
Dat hij kan veinzen pijnen te verduren
Wanneer hij lijdt aan werkelijke pijn.

En zij die lezen wat hij heeft geschreven
Doorvoelen zelf de dichterlijke pijn,
Niet beide pijnen die hij moest doorleven,
Maar eentje waarvoor zij gevoelloos zijn.

Gevangen in zijn voor draait hij zijn ronden,
Biedt het verstand een opgewekt geluid,
De speelgoedtrein die strak is opgewonden,
Die meestal als "het hart" wordt aangeduid.

© **Vertaling van Niels Blomberg (november 2005)

Fernando Pessoa
 (1888-1935)