De pijlers van co-ouderschap: communicatie en vertrouwen

Uit het boek van Kaat Vrancken :

"Tussen twee huizen. Co-ouders en hun kinderen vertellen." Uitg. Van Halewyck, 2005 - 172 pp. - 13,95 EUR

Jacqueline (46), maatschappelijke assistente, vertelt :

Communicatie en vertrouwen, dat zijn eigenlijk de pijlers van co-ouderschap. Het kan maar lukken als je goed kunt communiceren en vertrouwen hebt in elkaar. Als je daaraan twijfelt, moet je er niet aan beginnen. Als je voor een echtscheidingsprocedure staat, moet je je verdriet en je boosheid kunnen scheiden van je ouderschap. Je moet tenslotte nog veel beslissingen samen nemen. Ik merk een enorm verschil tussen mijn eerste en mijn tweede scheiding. Met mijn vriend had ik geen kinderen. Ik ben weggegaan en heb hem niet meer gezien. Er is immers niets wat ons nog bindt. Met de vader van mijn kinderen zal ik voor de rest van mijn leven verbonden blijven.

In die vijftien jaar is alles op zijn plaats gevallen. Natuurlijk waren er wel eens meningsverschillen. Maar die zijn opgelost. De verwerking van een scheiding heeft tijd nodig. Mensen die pas gescheiden zijn, zouden moeten beseffen dat co-ouderschap een proces is met ups en downs. Je moet co-ouderschap opbouwen zoals je een relatie of een gezin opbouwt. Als ouders blijf je voor de rest van je leven met elkaar in contact. Dat betekent dat je moet zoeken naar een bepaalde manier van omgaan met elkaar. En dat vraagt een bereidwilligheid van beide kanten. Niet altijd gemakkelijk, zeker als er haat en boosheid in het spel zijn. Maar ik ben ervan overetuigd dat de inspanningen de moeite waard zijn voor de kinderen.
...

De financiën van de kinderen worden geregeld door hun vader. Die kan dat veel beter dan ik. In ons co-ouderschap is een soort taakverdeling gegroeid: hij doet de financiën, ik regel de praktische zaken zoals het organiseren van een verjaardagsfeestje.

Hun vader is strenger en georganiseerder dan ik. Maar over de opvoeding hebben we zelden ruzie. Hij doet het op zijn manier en ik op de mijne. Ik ga misschien niet altijd akkoord met zijn manier van opvoeden en vice versa, maar als de kinderen bij hem zijn, gelden zijn regels. Punt. We hebben dat ook tegen de kinderen gezegd. Een vrolijke anekdote: toen de kinderen acht en tien waren, vroegen ze aan ieder van ons: "Wat eten we morgen? en 'En overmorgen?' Aan de hand van onze antwoorden beslisten ze bij wie ze zouden gaan eten (lacht).

De jongens gedragen zich anders bij hun vader. Net zoals een volwassene zich anders gedraagt op verschillende plaatsen. De kinderen weten heel goed wat waar kan en wat niet. En ze hebben daar geen enkel probleem mee.

Als de kinderen bij hun vader wonen, weet ik dat ze in goede handen zijn. Dan voel ik me vrij. En dat is een heerlijk gevoel! Als moeder heb ik moeten leren afstand nemen. In veel gezinnen worden de kinderen bemoederd tot ze zeventien, achttien jaar zijn. Maar in ons co-ouderschap kon dat niet. Ik heb al moeten afstand nemen toen Wim nog maar vier was.

Toen de jongens pubers waren, hadden hun vader en ik wel eens het gevoel: oef, ze zijn er niet deze week.

Ik kan enorm genieten van het alleen zijn. Als de kinderen door iemand anders dan de vader worden opgevangen, wil je ze weer vlug terug. Je bent onrustig en bang dat ze tot last zijn. Bij hun vader heb ik dat gevoel totaal niet.

Ik ben tevreden met ons co-ouderschap, ik heb nooit getwijfeld. Ik weet dat mijn ex van zijn kinderen houdt en dat hij ze even goed kan opvoeden als ik. Het pure basisvertrouwen dat je hebt in de vader van je kinderen, heb je nooit bij iemand anders. Daarom denk ik dat een nieuw samengesteld gezin nooit een oorspronkelijk gezin kan evenaren. Mijn ex kan hard zijn voor de jongens maar één ding is zeker: hij houdt van hen, hij is hun vader. Dat is zo'n stevige basis! Dat kun je nooit bereiken met een stiefvader, hoe goed zijn bedoelingen ook zijn.

In een co-ouderschapsrelatie is het belangrijk dat je als moeder kunt aanvaarden dat de moederrol niet zo allesoverheersend is als de maatschappij voorschrijft. Relativeren is belangrijk. En afstand nemen. (pp. 22-24)

Beschrijving van het boek Tussen twee huizen...:

Scheiden, apart gaan wonen en toch de kinderen samen opvoeden, dat is wat co-ouderschap inhoudt. De kinderen hebben twee keer een thuis. Maar hoe verloopt deze regeling? Hoe ver wonen de ouders van elkaar? Waar en op welke dag gebeurt de 'switch'? Wordt de verjaardag van de kinderen één of twee keer gevierd? Wie koopt de kleding? Maar ook: wat vinden de kinderen zelf ervan? Willen zij wel elke week verhuizen? Hebben zij inspraak? En vooral, voelen zij zich op twee plaatsen thuis? In Tussen twee huizen komen co-ouders zelf aan het woord: moeders en vaders die al twintig jaar co-ouder zijn of nog maar net. Vaders die alleen wonen, moeders met een nieuw gezin. Ouders die overtuigd zijn van de regeling, ouders die twijfelen. Kortom, verschillende meningen, ervaringen en gevoelens leest u in een twintigtal openhartige gesprekken. Ook de kinderen zelf vertellen over hun situatie en geven er kritische commentaar op.

Diep dal voor een op de drie mensen na scheiding

Resultaten van een proefschrift

AMSTERDAM - Een op de drie gescheiden mensen ondervindt langdurige negatieve sociale gevolgen na de breuk. Vooral degenen die negatief aankijken tegen de scheiding en degenen die geen nieuwe relatie krijgen, lijken slechter in staat contacten te ontwikkelen die de sociale verliezen na een scheiding kunnen compenseren.

Dat blijkt uit een proefschrift waarop L. Terhell 22 januari aan de Vrije Universiteit in Amsterdam hoopt te promoveren. De promovenda vergeleek de sociale deelname en steunnetwerken van gescheiden mannen en vrouwen met gegevens uit een representatieve steekproef uit 1998.

Terhell onderzocht veranderingen in persoonlijke netwerkrelaties over een langere periode na echtscheiding. Zij gebruikte gegevens uit een vervolgstudie waarbij veertig mannen en 64 vrouwen twaalf jaar na hun scheiding waren geïnterviewd.

Het bleek dat alleenstaande gescheiden mensen over het algemeen minder vaak en minder verschillende sociale contacten hebben dan hertrouwde personen. Zij ondervinden echter relatief veel ondersteuning van de leden van hun netwerk. Degenen met een nieuwe partner hebben ongeveer evenveel steunrelaties als mensen in hun eerste huwelijk. Het merendeel van de gescheiden mensen haalt steun uit zijn of haar persoonlijke netwerk van familie en vrienden.

Terhell concludeert dat de ervaring van een scheiding voor sommige personen blijvende sociale verliezen oplevert. Voor mensen die negatieve gevoelens en conflicten hebben over de scheiding is het moeilijker anderen te mobiliseren. Dat geldt ook voor introverte mensen. Investeren in eigen relaties tijdens het huwelijk en het doorbreken van een hardnekkige negatieve houding tegenover de ex-partner zijn van belang voor het voorkomen van langdurige negatieve sociale gevolgen.

In België leven naar schatting 580.000 mannen en 720.000 vrouwen alleen, om allerlei redenen. Ze zijn nog niet aan een relatie toe omdat ze jong zijn, nog studeren of pas werken. Anderen hebben een relatie achter de rug, want ze zijn gescheiden, weduwe of weduwnaar. Nog anderen zijn alleen gebleven.

In haar boek "Leven zonder lief" borstelt Gretel Van Den Broek een genuanceerd portret van deze heterogene groep mensen. Het ziet er anders uit dan het stereotiepe beeld van de eenzame zielpoot of de vrolijke vrijgezel.

Sommigen hebben zich verzoend met het leven als 'single' en profiteren van een ongebonden bestaan waarin veel ruimte is voor cultuur en reizen. Volgens Gretel Van Den Broek kiezen sommige mensen er bewust voor om alleen te leven en voelen ze zich daar ook goed bij. Anderen blijven geloven in een eventuele relatie en dromen ervan dat ze de ware Jacob of Jacoba eens zullen ontmoeten. Om hun kansen te vergroten, nemen ze deel aan activiteiten van verenigingen voor alleeenstaanden of richten ze zich tot een relatiebureau.

Grote verschillen

Gretel Van Den Broek trok zelf op onderzoek uit en ondervond dat er grote verschillen bestaan in de initiatieven voor alleenstaanden. Het ene is al duurder en/of selectiever dan het andere. Afhankelijk van het profiel van de club wordt een waaier aan activiteiten aangeboden. Ze variëren van de traditionele bals tot dure etentjes in uitgelezen restaurants over fietstochtjes en bezoeken aan tentoonstellingen.

De relatiebureaus die Van Den Broek uittestte, kregen meestal onvoldoende op het rapport wegens onprofessioneel en duur. De auteur vond slechts een paar witte raven waaronder het Centrum voor Relatie- en Huwelijksbemiddeling (CvH) dat werkte binnen het algemeen welzijnswerk.

Nota : Dat Centrum voor Relatie- en Huwelijksbemiddeling (CVH) is intussen opgeheven. Je kan er sinds een paar jaren niet meer terecht.

Verlangen blijft

Herman Dumez van het CvH is blij met de waardering. En wat denkt hij van de stelling van de auteur dat alleen leven voor sommige mensen een definitieve keuze is ? "Wij gaan ervan uit dat het verlangen naar een relatie, eventueel op termijn, altijd blijft. Alleen is het voor sommige mensen niet evident om mensen te vinden die ook zoekende zijn. Het staat niemand op het gezicht geschreven dat hij of zij in het diepste van zichzelf verlangt naar een (nieuw) leven met twee", zegt Herman Dumez. Bij het CvH kunnen mensen meer kandidaten ontmoeten die ze uitzoeken op basis van anonieme persoonsbeschrijvingen. "Wij bemiddelen en adviseren met respect voor hun eigen keuzen en levenswaarden, voor hun individueel ritme. Wij respecteren ook de vorm of structuur die de mensen aan hun relatie willen geven", stelt Dumez.

Ook bij het CvH is de dienstverlening niet gratis. "De bijdrage is aangepast aan het maandelijks netto inkomen", zegt Herman Dumez. "Geïnteresseerden kunnen gratis informatie vragen die discreet wordt bezorgd.

Chris Van Hauwaert

Gretel Van Den Broek, Leven zonder lief, uitg. Van Halewyck, 14,80 euro.

Uit V i s i e, jg. 58 - vrijdag 31 mei 2002 - nummer 17 p.4.

Zie ook de volgende tekst m.b.t. Duet Relatiebemiddeling

Duet Relatiebemiddeling stelt zich voor (publicitaire tekst)

Dit bureau voor relatiebemiddeling dat professionaliteit ambieert, stuurde ons op maandag 12 december 2005 de volgende brief :

Gent, 05-12-05

Geachte,

Met deze brief willen wij graag onze diensten bij u bekend maken.

Zoals u ongetwijfeld wel bekend is, groeit het aantal alleenstaanden in Vlaanderen van jaar tot jaar. In tegenstelling tot wat de media en populaire, Amerikaanse series ons willen doen geloven, is single zijn voor heel wat mensen erg belastend. Voor weinigen is het een bewuste levenskeuze. De grootste groep voelt zich beter in een relatie, deelt zijn leven liever met een partner.

Duet relatiebemiddeling werd opgericht in 1995 door Rika Ponnet (seksuologe) en Mark Boeykens (psycholoog). Bedoeling was om singles met een duidelijke relatiewens een valabel ontmoetingssysteem aan te bieden. Wij startten in een sector die midden jaren negentig geen al te frisse reputatie had. Het was aanvankelijk opboksen tegen heel wat vooroordelen én misbruiken en bijgevolg niet altijd gemakkelijk werken.

De laatste tien jaar zijn er heel wat dingen veranderd. De sector van de klassieke bemiddeling werd door de overheid streng aangepakt en gereglementeerd, iets waarvan wij altijd voorstander zijn geweest. Bij misbruiken wordt er nu snel opgetreden. Ook de opkomst van internet had een enorme invloed. Bemiddelingskantoren die niet echt een meerwaarde konden bieden op datingsites, overleefden niet. De datingsites op zich hebben dan weer de stap naar een gericht initiatief als het onze, gemakkelijker gemaakt. De drempel naar een datingsite ligt immers bijzonder laag. Vaak proberen mensen het eerst eens op die manier. Soms lukt het uiteraard om op die manier een nieuwe relatie op te bouwen, maar heel vaak ook niet. Men komt dan tot de vaststelling dat niet iedereen in datingland even betrouwbaar is, dat afspraakjes maken in het wilde weg erg tijd- en energierovend is en ook vaak ontgoochelend. De stap naar ons toe is dan een stuk minder moeilijk.

Voor wie werken wij? Iedereen die bij ons is aangesloten is alleenstaande (in scheiding mag, indien men alleen woont en de scheiding ook effectief in gang is gezet) en is gemotiveerd om een relatie een kans te geven. Wij werken met mensen tussen 25 en 75 jaar oud. Onze doelgroep is de middenmoot van de bevolking. Voor statistieken over de opbouw van ons bestand, verwijzen wij graag door naar onze site: www.duetrelatiebemiddeling.be.

Uiteraard is het belangrijk dat de mensen die zich aanmelden klaar zijn voor een relatie. Een voldoende sterk zelfbeeld én een realistisch verwachtingspatroon zijn onontbeerlijk om te slagen.

Zonder pocherig te willen klinken, durven wij zeggen met de jaren een stevige organisatie te hebben uitgebouwd met kantoren in Gent, Leuven en Antwerpen. Ook onze reputatie is erg goed. Wij proberen met iedereen eerlijk te handelen, zijn duidelijk bij inschrijving over de kansen. Talrijke referenties bevestigen ondertussen deze goede naam (in media, Testaankoop.). Ook die dingen vindt u terug op onze site.

Heeft u nog vragen over onze diensten, dan kunt u altijd bij ons terecht. Wij zijn telefonisch elke werkdag te bereiken van 10.00 tot 20.00. Ook een gesprek met één van onze medewerkers is mogelijk.

Mocht u graag infobrochures ontvangen, geef ons dan zeker een seintje. Wij sturen u dan een aantal exemplaren op.

Bedankt alvast voor de aandacht die u aan dit schrijven gaf.

Met vriendelijke groeten,

Rika Ponnet en Mark Boeykens

Website van Duet Relatiebemiddeling : www.duetrelatiebemiddeling.be

E-postcontact : info@duetrelatiebemiddeling.be

Huwelijksbureaus krijgen modelcontact

Vanaf 1 februari 2006 moeten huwelijksbureaus gebruikmaken van een modelcontract voor huwelijksbemiddeling. Dat moet mensen die een beroep doen op een huwelijksbureau beter beschermen tegen misbruiken. In het contract zal voortaan het profiel van de klant en van de gezochte partner duidelijk worden omschreven. Het moet ook vermelden hoeveel ontmoetingen het huwelijksbureau minimaal regelt. De duur van de overeenkomst, de totale prijs en de opzegging van het contract moeten duidelijk beschreven staan.

(belga)

PAE-vzw Antwerpen zelfhulpgroep voor echtgescheidenen en alleenstaanden

Alleen naar theater, film of sporten, het kan ... maar in gezelschap kan het toch wel leuker zijn. Bijna één op drie gezinnen zijn alleenstaande. Ze vielen op zichzelf terug na een mislukte relatie, verlies van de partner of omdat ze niet huwden. Sommige alleenstaanden kiezen hier bewust voor en ervaren dit alleen-zijn helemaal niet als problematisch. Anderen daarentegen blijven contact zoeken en leggen…

PAE-vzw uit Antwerpen wil echtgescheidenen en alleenstaanden samenbrengen, zodat contacten vlotter en op een ongedwongen manier kunnen verlopen. “We zijn geen bemiddelingsbureau”, zegt Bob van PAE vzw. “Naast vakanties met alleenstaanden kun je bij ons even goed voor een wandeltocht of een cinema terecht.

De Website van PAE-vzw : http://www.hulporganisaties.be/pae/

Contacten - afspraakjes - via het Internet

D A T I N G - Op zoek naar vriendschap, liefde of snelle seks ?
Dankzij het Internet verloopt de zoektocht efficiënt en met succes.
"Je vist in een vijver met alleen hongerige vissen."

"Ik vermoed dat achter jouw berichtje een man zit die houdt van dollen en plezier maken. Misschien zien we elkaar ooit. Het kost je hoogstens een drankje als de chemische reactie uitblijft." Zo luidde het berichtje van ene Amber dat ik onlangs in mijn mailbox vond. Amber voegde eraan toe dat ze heel selectief was in het aanknopen van een nieuwe relatie. "Niet hupsakee erin en eruit, maar eerst een natuurlijke vriendschap voelen om dan een mooie relatie op te bouwen." En ook: "Nooit de eerste date bij mij thuis, maar op een neutrale plaats. Een restaurantje, bijvoorbeeld, of een station." Want Amber is een beetje wantrouwig. Daarom raadt ze me aan mijn antwoord via een betalende datingsite te versturen. Duur is dat niet, en het helpt om het kaf van het koren te scheiden. "Fakers die op zoek zijn naar een one-night stand, betalen toch nooit."
On line op zoek gaan naar een relatie is vandaag geen uitzondering meer. Duizenden mensen zitten dagelijks op het Net in de hoop een vriend, een nieuwe partner of een portie spannende seks te vinden. In de anonimiteit van het Internet overwinnen ze hun schroom om met wild-vreemden contact te leggen. Eén zekerheid hebben ze alvast: de anderen zijn ook op zoek naar hun prins of prinses. Of hun Tarzan of Jane.
Denk je de ware gevonden te hebben, dan kun je een afspraak maken. Met een beetje geluk komt het tot een echte relatie. Maar ik vrees dat ik Amber moet teleurstellen. Ik ben geen faker, maar ik ben ook niet op zoek naar een relatie. Een dolle jongen ben ik al helemaal niet. Ik begrijp niet hoe Amber ertoe kwam mij deze mail te sturen. Mijn advertentie op de datingsite was heel duidelijk: "Ik ben journalist en ben voor een artikel over dating op zoek naar mensen die mij over hun ervaringen willen vertellen." En zelfs al was ik single en op zoek naar een partner, dan had ik haar uitnodiging vriendelijk afgezegd. De Amber op de foto was niet echt mijn type. Nee, dan had ik eerder met Astrid afgesproken. "Leuke verschijning, vaste baan in de vastgoedsector en modebewust, die houdt van lezen, film en reizen, en openstaat voor een leuke, serieuze lat-relatie." Iets voor Paul, misschien?

Paul (37) spreekt geregeld af met personen die hij via een datingsite ontmoet. Hij heeft het nauwkeurig bijgehouden: 55 personen over wie hij meer informatie heeft dan op de datingsite te vinden is, en zeventien effectieve dates. In twee en een half jaar tijd. Je moet al een hele Romeo zijn om in de realiteit beter te scoren.
"Als je niet graag op café gaat of naar dancings, zul je daar de vrouw niet vinden die bij je past. En op straat zo maar iemand aanspreken, werkt al helemaal niet. Het interessante aan dating is net dat je weet dat de mensen met wie je contact zoekt, vrij zijn en min of meer bij je passen."
Paul ontdekte on-line-dating na zijn scheiding. "Het valt op dat er veel dertigers daten. Hoe gaat dat? Je leert iemand kennen tijdens je studentenjaren, je trouwt, je bouwt een huis, je krijgt kinderen en na je scheiding merk je dat je in een cocon leefde. Dankzij Internet kom ik vanuit mijn huis onder de mensen."
Datingsites werken heel eenvoudig. Je vult een persoonlijk profiel in: lichaamsbouw, uiterlijk, burgerlijke stand, beroep, leeftijd, soort relatie dat je zoekt, hobby's, favoriete films en muziek. Dat profiel verschijnt als "advertentie" op de site, meestal onder een anonieme nickname. Ook telefoonnummers of e-mailadressen worden in deze fase geweerd. Leden kunnen gewoon door het aanbod bladeren, of gericht zoeken volgens eigen voorkeuren. Denk je iemand gevonden te hebben, dan kun je een mailtje sturen via de site. Als de persoon van je voorkeur ook on line is, kun je meteen rechtstreeks communiceren via Instant Messaging Services (IMS).
Paul: "Meestal schakel ik meteen over op IMS. Dat gaat sneller. Als de persoon me bevalt, maak ik zo snel mogelijk een afspraak, vaak nog hetzelfde weekend. Sommigen verkiezen eerst enkele weken te mailen of te chatten om elkaar beter te leren kennen. Ik spreek meteen af, het liefst bij mij thuis, waar ik het meest mezelf ben. De meeste vrouwen verkiezen een neutrale plek voor de eerste date, maar blijkbaar straal ik vertrouwen uit. Ik heb al ondervonden dat je op het Net krijgt wat je geeft. Hoe opener je zelf bent, hoe opener de anderen."
Pauls allereerste afspraak was meteen een hit. "Onze relatie heeft zes maanden geduurd. Ze had een kind en een zaak, waar ze tijdens de weekends werkte. Op de duur schoot ik beter met het kind op dan met haar. Sindsdien wil ik geen vrouw met kinderen meer."
Het klinkt hard, maar Pauls zoektocht is heel pragmatisch. "In principe reageer ik niet op advertenties die niet volledig aan mijn verlanglijstje beantwoorden. Als het niet klikt, zeg ik het meteen. Ik ben op zoek naar een nieuwe relatie, niet naar vrienden, en daar ben ik heel categorisch in. Het is ja of nee. Je mag ook niet te veel compassie hebben. Soms ontmoet je mensen die zo wanhopig zijn dat ze zich aan je vastklampen. Eén keer ben ik door zo iemand twee weken min of meer gestalkt. Maar dat is mijn enige slechte ervaring. Toch is de neiging soms groot om verder te gaan met een date die niet past. Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn, hé. Of je wordt lakser in je selectiecriteria. Maar ook een mislukte date is heel leerrijk. Dating is een oefening in zelfkennis."
Trial and error, met andere woorden. Paul had een relatie van zes maanden, een van acht maanden, en verschillende korte contacten. Nu denkt hij de ware te hebben gevonden. "Als het deze keer fout loopt, zal ik weer iets hebben bijgeleerd over mezelf, want ik zie geen enkel punt waarop we niet bij elkaar passen."

Ook Karen (36) ontdekte dating na haar scheiding, maar in tegenstelling tot Paul is zij niet op zoek naar een nieuwe partner. "Ik heb eventjes genoeg van mannen. Ik zoek vooral nieuwe vrienden. Ik ben alleen sinds 2001. Door mijn kinderen kan ik niet zo gemakkelijk het huis uit, dus ben ik op een winteravond achter de computer gaan zitten. Om wat te babbelen met volwassen mensen. Je kunt niet tegen de muren blijven praten, en kindertaal word je ook beu.
Als het klikt, spreek ik eens af, om iets te gaan drinken, of om te gaan wandelen. Ik spreek ook met vrouwen af. Soms gaan we met een hele groep op restaurant, of uit bowlen. Van nature ben ik geen persoon die zomaar een café binnenstapt of met wildvreemden begint te babbelen. Met het Internet bouw ik een nieuwe vriendenkring op."

Ik weet wel dat het uiterlijk niet telt,
maar zo'n lelijke man had ik
nog nooit gezien

Karen verkiest om vooraf wat te chatten. "Om de mensen beter te leren kennen. En om te selecteren. Als iemand drie weken met je wil praten, weet je al dat hij of zij wat te vertellen heeft. Een keer nodigde ik een man uit die zijn handen niet kon thuishouden. Op het Net en aan de telefoon leek hij nochtans heel ernstig. Maar andere slechte ervaringen heb ik nog niet gehad. Je haalt ze er snel uit, de mannen die alleen op zoek zijn naar seks. Getrouwde mannen, bijvoorbeeld. Je merkt het aan het tijdstip waarop ze surfen. Tijdens de kantooruren, maar nooit 's avonds of in het weekend. Dan denk ik: man toch, ga liever bij je vrouw zitten in plaats van achter de computer.
Ik vraag ook altijd een foto voor ik met iemand afspreek. Een foto vertelt veel over een persoon. Eén keer sprak ik af met iemand van wie ik geen portret had gezien. Ik weet wel dat het uiterlijk niet telt, maar zo'n lelijke man had ik nog nooit gezien. Ik kon wel onder tafel kruipen."
Karen heeft in een jaar tijd zo'n vijftien mensen ontmoet. Maar ze ontkent dat ze zonder dating zou zijn vereenzaamd na haar scheiding. "Ik zit ook in een wandelclub en doe aan hondentraining. Mijn sociaal leven is niet daten alleen. Maar er zitten inderdaad veel eenzame mensen op het Net. Veertigers en vijftigers die nog altijd thuis wonen, of opnieuw bij hun ouders zijn ingetrokken en op hun kamertje wanhopig op zoek zijn naar een partner. Als ik zou willen, had ik elke avond een afspraak."

On-line-dating ontstond in de jaren 1970 in Frankrijk, waar miljoenen mensen minitel gebruikten om te chatten. Minitel rose verwees toen al naar de erotische inhoud van veel babbelboxen. Dankzij het Internet raakte het chatten - on line rechtstreeks schriftelijk communiceren - algmeen verspreid. Chatten leidde soms tot afspraakjes en relaties. Maar de echte doorbraak van het on line daten kwam er door Instant Messaging Services. "IMS bood de mogelijkheid om een privé-gesprek te voeren en terzelfdertijd te blijven zien wie er voor een babbel beschikbaar was. Bovendien kon je vooraf profielen opstellen van mensen met wie je in contact kon treden", zegt Dirk De Grooff, socioloog aan de K.U. Leuven. "In het begin sloeg dating vooral bij jongeren aan. Nu 'doet' men het van 15 tot 55, met een overwicht van dertigers. Mannen en vrouwen zijn gelijk vertegenwoordigd en je vindt ook mensen uit alle sociale lagen."
Volgens De Grooff is het enorme succes te danken aan de anonimiteit en de lage prijs. "Daardoor is de drempel veel lager dan bijvoorbeeld bij een huwelijksbureau. Bovendien kun je bij een bureau niet terecht voor alleen maar een goede babbel. Maar vooral is on-line-dating heel efficiënt. Je vist in de vijver die alleen de vis bevat die jij zoekt. Bovendien hebben alle vissen honger." Paul bevestigt dat. "Ik heb voor dating gekozen omdat het veel goedkoper is dan een huwelijksbureau. Of het efficiënter is, weet ik niet. Mijn ex is wel naar een bureau gestapt en zij heeft ondertussen een nieuwe vriend.
Het voordeel van dating is wel dat je veel opener durft te zijn. Als het tot een relatie komt, dan is het niet erg dat de andere intieme zaken van je weet. Wordt het niets, dan blijf je anoniem. Veel mensen van mijn leeftijd hebben een zwarte periode in hun gevoelsleven meegemaakt. Ze zijn een scheiding aan het verwerken en hebben behoefte om daarover te praten. Dat gaat gemakkelijker tegen onbekenden dan tegen vrienden of familie. De eerste contacten zijn dan ook vaak therapeutisch."
Dirk De Grooff: "Volgens mij heeft nu iedereen die op zoek is naar een partner, dating ontdekt. Ook zij die, als dating niet bestond, niet naar een bureau zouden zijn gestapt, uit schroom of vanwege de prijs. Veel van hen hebben speciaal voor dating een internetaansluiting. Bovendien is de groep uitgebreid met mensen die op zoek zijn naar andere soorten relaties: vriendschap of een goede babbel. In die zin is dating meer dan een afspiegeling van de maatschappij, het is een nieuwe gemeenschap die zonder het Internet niet zou bestaan.

Dat daters eenzame zielenpoten zijn, wordt door Paul en Karen stellig tegengesproken. "Het is veel zieliger om de hele avond op café te gaan en alleen aan de toog te eindigen. Ik schaam me er ook niet voor dat ik aan dating doe. Ik heb al mijn vrienden die alleen zijn, aangeraden hetzelfde te doen."
Ook de veel gehoorde opmerking dat internetcontacten fake en oppervlakkig zijn, vindt Dirk De Grooff "flauwekul". "Integendeel, Internet stimuleert relaties. Je leert mensen kennen die je in real life nooit zou hebben ontmoet." Maar uiteraard is het ook bij dating niet alleen rozengeur. Vorig jaar nog waarschuwde Child Focus met de campagne Click Safe voor pedofielen op Internet. Een op de vier kinderen die een chatroom bezoeken, wordt weleens door een pedofiel benaderd. "Dating is een staalkaart van de maatschappij", zegt Paul. "Er zitten fakers tussen, snoepers, eerlijke mensen en pedofielen. Het is een beetje zoals stoppen voor een lifter. Je moet voorzichtig zijn."
Ook Dirk De Grooff erkent dat het nadeel van de anonimiteit is dat je van identiteit kunt veranderen. Maar hij ziet nog een ander gevaar bij on-line-dating. "De ontgoocheling kan groot zijn. Vaak praat je weken, zelfs maanden met een persoon, en wissel je heel intieme informatie uit. De emoties op het Internet zijn even sterk als in het echte leven, misschien zelfs sterker. Als je van de ene dag op de andere wordt achtergelaten, kunnen ook de rouwgevoelens erger zijn dan in het echte leven. De drempel om contact te leggen, is laag, maar die om iemand te dumpen ook."
"Er heerst toch een beetje een wegwerpmentaliteit", geeft ook Paul toe. "Ik ben na een ongeval op het nippertje aan de dood ontsnapt. Sindsdien geniet ik van elke dag, want het leven kan zo voorbij zijn. Ik wil geen tijd meer verliezen. Vandaar dat ik zo categorisch ben in mijn afspraken. Natuurlijk heb ik verdriet als een relatie eindigt. Dating is voor mij een middel, geen doel. Het is de bedoeling om er op de duur van af te raken. Maar ik maak me, na alles wat ik heb meegemaakt, geen illusies meer over liefde voor het leven. En al met al is dat niet erg, want dankzij dating is er toch een oplossing."

Enkele datingsites :

- http://www.match.com : internationaal, naar eigen zeggen 5 miljoen profielen en 653.000 betalende leden

- http://www.dating.be : Belgisch en ernstig

- http://www.Rendez-Vous.be : Belgisch en ernstig

- http://www.webdate.be : Belgisch-Nederlands - seksgericht

- http://www.e-matching.com : biedt ook een cursus romantisch mailen aan

- ...

(Voor datingsites hoef je niet te kunnen SMS'en, kunnen e-mailen volstaat).

De namen in het tekststuk zijn fictief.

S.L.

1-2-2003