De aanleg van dit complex werd wellicht bepaald door de lokale topografie. Bepalende elementen hiervan waren de Leie en de bestaande drukke bebouwing in de Geldmunt. Onderzoek zou moeten uitwijzen of het bouwperceel niet tot stand kwam door de samenvoeging van verscheidene percelen of delen ervan.

Het huidige complex tekent een langwerpige rechthoek af met smalle binnenplaats. Het gaat hier duidelijk om ten minste twee onderscheiden constructies. De eerste zou de oudste zijn met, naar verluidt, een 14de-eeuwse kern. Hiervan is uitwendig en in het interieur op het eerste gezicht niets meer bespeurbaar. De tweede constructie heeft een L-vormige aanleg. Een ondiepe vleugel leunt aan tegen het volgende perceel. De gevel aan de binnenplaats van zes omlijste traveeën op beide bouwlagen wordt bekroond door een driehoekig fronton. De achterbouw strekt zich langs de rivier uit, waar de gevel duidelijk de belangrijkste accentuering kreeg. De zes grote traveeën en hun horizontaal zowel als vertikaal doorlopende vlakke omlijsting refereren naar een laatmiddeleeuws skeletconcept. De streng-symmetrische indeling en de detailvormen volgen echter de klassieke regels; zo ook de bovenbouw met zijn hoofdgestel (datum 1753), fronton en mansardedak.

De zijgevels zijn helemaal blind, de gevel aan de binnenplaats is uiterst sober behandeld. Het bijgebouw dat de binnenplaats langs het Hoefslagstraatje afsluit dient als centraal sas, met rondboogportaal als hoofdelement. De voorgevel wordt gekarakteriseerd door een portiek van twee Toscaanse zuilen, die een loggia torsen, waarvan het gevelveld lichtjes golft. Het interieur bevat nog sporen van 18de-eeuwse stucversiering (zoldering), alsook een kleine bankinrichting (loketten). De decoratiemotieven die hiervoor gebruikt werden zijn ook op andere plaatsen aanwezig. Het karakter van heel het interieur (vloer, schrijnwerk) is nog door de aankleding van 1905 bepaald.