we wisten dat je dood zou gaan , alleen nog niet wanneer
een maand , een week , een dag misschien zien wij je morgen weer ?
die tergende onzekerheid , het afscheid aan zijn bed
we glimlachen als we naar je zwaaien , maar zijn totaal ontzet
we lopen naar huis , het lege huis , het huis waar niemand wacht
ons hoofd is leeg en overvol , hoe eenzaam is de nacht
we zijn zo bang , zo vreselijk bang , we willen je nog niet kwijt
we moeten nog duizenden dingen zeggen , geef ons nog even tijd
't gebeurde slechts een week nadien , een engel riep zijn naam
die laatste glimlach was voor ons , we moesten hem laten gaan
nu staat zijn foto op de kast , moet bloemen er omheen
die kijkt ons aan en fluistert zacht '' jullie zijn echt niet alleen ''