6 juli: Leuven- sofia
Ons vliegtuig vertrekt om 10u40. Met de nieuwe bocht van Nossegem zijn
we er normaal al in een kwartiertje. We zijn echter al vroeg op en na
ontbijt en nog een stokbroodje kopen, halen we de trein van 8u09 nog.
Ruim te vroeg komen we dus aan in Zaventem waar we al moeite hebben om
het loketje te vinden van Austrian Airlines. Blijkbaar moeten we bij
Lufthansa zijn. Toch kunnen we al direct inchecken met onze
elektronische tickets. Er staat nog nergens volk dus we kunnen rustig d
oorwandelen tot de
boarding-gate. We krijgen een klein vliegtuigje en geen eten, maar voor
we het weten zijn we na enkele "Just Laughs and Gags" al in Wenen. Even
overstappen, deze keer zonder tent en terug op een gelijkaardig
vliegtuig. Als we in Bulgarije arriveren, vliegen we al direct boven
hét symbool van Sofia, de Alexander Nevski kathedraal. Met
minibus 30 rijden we tot in het centrum, we twijfelen even waar we er
uit moeten, maar springen er gelukkig tijdig uit. In hostel Mostel is
geen plaats meer vrij dus wandelen we verder naar het Internet Hostel.
Daar is gelukkig nog wel plaats. Omdat het nog maar vijf uur is gaan we
nog eventjes de stad verkennen. We wandelen via de Sofia City Garden
naar het theater. In het park zijn oude mannen gezelllig aan het
schaken en we glippen nog even het Art-museum binnen waar er een
orkestje aan de gang is. Onze wandeling brengt ons verder langs de
Presidency (maar om 19u00 is er blijkbaar geen wissel van de wacht),
het Archeologisch museum, de kerk van St George binnenin en de minerale
baden. Naast de minerale baden liggen allemaal drinkfonteintjes, er
komt echter heet water uit en de Bulgaren komen er allemaal hun 5-liter
flessen vullen. Via de moskee komen we bij de kathedraal Sveta Nedelya
terecht. Onze zoektocht naar een deftig restaurantje levert ons 1
pizzaslice op. Even later vinden we toch iets (Primavera) waar we een
typisch Bulgaarse slaatje ( de bekende shopska salade) verorberen.
7 juli: Sofia
Het ontbijt wordt vanaf 8u30 geserveerd. Geroosterde boterhammen met
vijf soorten beleg, mmm. We beginnen onze dag met de zoektocht naar
gas. We hebben een adresje gevonden op internet (Stenata) dus dat zal wel lukken.
Eerst nog stafkaarten kopen van het Rila- en Piringebergte. De
kampeerwinkel blijkt nog dicht dus brengen we eerst een bezoekje aan de
Woman's market. Ze verkopen er veel fruit maar voor de rest niets
bijzonders. Na het gas gekocht te hebben vervolledigen we onze
wandeltocht van gisterenavond. De wandeling brengt ons langs de twee
Russische kerken, de St Nikolai en de Alexander Nevski. Via de Romaanse
" Church of Sofia" en het antiekmarktje slenteren we verder via de
Universiteit naar het park Borisova Gradina voor de socialistische en
communistische monumenten. Lunchen doen we weer met een typische
gerecht, de banitsa, bladerdeeg gevuld met de alomvertegenwoordigde
kaas. Dessert verorberen we op een bankje bij een nabijgelegen kerkje.
Vandaaruit wandel
en we
terug naar de presidency voor het wisselen van de wacht en de
muurschilderingen in het kerkje binnenin. Museums genoeg, maar ons
voorkeur gaat uit naar het natuurhistorisch museum. Jammer dat er
allerlei dieren stonden en niet enkel Bulgaarse soorten. We hebben wel
alle vogels die we konden zien nog eens geoefend en de mineralen
bekeken. Hierna zijn we een kijkje gaan nemen aan het bus- en
treinstation om te zien hoelaat we de volgende dag naar Dupnitsa kunnen
vertrekken. Het duurt even voor we de cyrillische tekentjes kunnen
ontcijferen maar het lukt ons toch alleen is er pas 's middags een
trein. Bij het busstation hebben we meer geluk. Er staat een
Engelstalige pc met de vertrekuren. Enkel nog aan het loketje uitleggen
wat we willen blijkt moeilijk. Dan op weg naar onze hostel voor een
lekkere douche. We kiezen om te eten een restaurantje uit de
Sofia-brochure maar het blijkt er pokkedruk. Dan op zoek naar iets
anders, maar 't is moeilijk te zien waar ze eten serveren. Als we al
ergens neerzitten, blijkt dat ze alleen desserts serveren. We drinken
er een sok (fruitsap) en belanden er uiteindelijk in de blokhut die we
vorige keer al hadden gezien. We proeven er van tarator, de typische
koude bulgaarse soep van yoghurt, komkommer, walnoten en dille.
8 juli: Sofia-Dupnitsa-Saparevo Banya-Skakavista
Omdat onze bus pas om 11u vertrekt, ontbijten we rustig op ons gemak
samen met de Nederlanders die ook in het hostel slapen. We wandelen
weer naar het busstation en de bus vertrekt stipt op tijd. Het is wel
druk op de baan en dus is het langzaam rijden. Ze zijn er net ook aan
de weg aan het werken. Rond 13u00 worden we ergens langs de grote baan
afgezet. Er ligt wel een voetgangerstunneltje en gelukkig voor ons ligt
daar het busstation en staat de bus naar Sapareva banya al
vertrekkensklaar. In een wip zijn we er. We kopen nog vlug iets
eetbaars (blijkbaar weer een banitsa) en gaan op zoek naar het pad.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het begin vinden is altijd moeilijk.
We vragen het nog even en blijkbaar zitten we toch in de goeie
richting. 't Is wel bergop, bergop en bergop. Eerst een breed pad,
later een smaller. Onderweg komen we nog een spectaculaire bron tegen
en hoger volop bosaardbeitjes. In Panichiste brengen we ook nog snel
een bezoekje aan het bezoekerscentrum maar meer dan foto's en kaarten
is er eigenlijk niet te zien. Het blijft bergop, we zien al enkele
hutten en veel toeristen die terugkomen van een dagje wandelen.
Eindelijk bereiken we dan Skakavista, de eerste hut. We gaan nog iets
verder om onze tent op te zetten tussen de sparren.
9 juli: Skakavista-Rilski Ezera-Rila klooster
Opstaan
(Wouter heeft het al koud gehad 's nachts), ontbijten met
muësli en we zijn weeral om half zeven op weg. het begint met
een steile klim en het blijft langzaam klimmen tot voorbij een skilift.
Wanneer we het het minste verwachtten zien we dan uiteindelijk
één van de zeven meren liggen. Prachtig gewoon.
We wandelen verder langs een kudde paarden en zien
één voor één de andere
meren liggen. Ze hebben allemaal een naam door hun vorm. Het oog
(Okoto), de nier (Babreka), de traan (Salzata 2535m), de tweeling
(Bliznaka), ... Op het oogmeer ligt nog volop ijs. Na dit meertje
moeten we opnieuw even omhoog en ineens zijn we in de mist verzeild en
zien we niets meer. Gelukkig hebben we net op tijd van de prachtige
zeven meren mogen genieten. Vanaf het Razdela zadel daalt het pad
langzaam en in de vallei liggen prachtige meanders. Nog een snelle
lunch voor het begint te regen. We passeren onze eerste sneeuwvlakte en
het blijft druppelen. Het afdalen begint steil te worden. Het wordt een
lange en zware tocht waarbij telkens de vegetatie verandert tot we in
het eiken-berkenbos belanden. Ik had nooit gedacht dat i
k afdalen zo
vermoeiend zou vinden. Elke bocht denken we het Rila klooster in de
verte te kunnen zien. Niets is minder maar tot om vijf uur het klooster
ineens voor onze neus staat. Omdat we bekaf zijn nemen we een kamer in
het prachtige Rilaklooster anders moesten we nog op zoek naar een
geschikte slaapplaats. De kamer is Spartaans (de matras hangt bijna
door tot de grond) maar de douche en de omgeving maken het helemaaal
goed. We bekijken het klooster op ons gemaken en gaan zelfs uit eten in
restaurant Drushlyavitsa.
10 juli: Rila - Kobilino Branishte
We zijn weer vroeg op pad en moeten de sleutel afgeven aan de
politieman die de wacht houdt.
Zouden de paters ook nog niet
wakker zijn? Eerst loopt het pad door de prachtige bloemenweides waar
de ochtendmist nog volop hangt. Daarna gaat het pad richting Saint
Luke's Hermitage en de grot waar je geen zonden hebt als je eruit kan
klimmen. We zijn dus zondeloos. Het pad wordt vervolgd in een
sparrenbos waar we verschillende keren de weg verliezen omdat er veel
"paadjes" waren van mensen die naar de rivier komen. Aan de Kiril
Meadow eten we wat lekker van ons vers brood en dan begint de klim.
Eerst nog tussen de sparren en dennen maar deze maken snel plaats voor
bloemenweides en een meer waar we een endemische
leliesoort tegenkomen (Lilium
jankae). Het weer verslechtert en het is voortdurend poncho uit/poncho
aan. We komen bij een onbemande hut aan maar het is nog vroeg en we
wandelen nog even verder bergop. Het weer blijft slecht en het pad
blijft de eerste uren stijgen. Een slaapplaats daar vinden zal moeilijk
zijn. We besluiten dus even terug naar beneden te gaan en in de hut te
overnachten hoewel het nog maar half vier ofzo is. Het blijkt geen
slechte keuze want het begint te gieten. We krijgen nog even gezelschap
van twee Bulgaren maar dan is de hut helemaal van ons alleen. Buiten
loopt een hele kudde paarden. De drie leiders van de kudde zijn echter
gehandboeid, hun voorste poten zijn aan elkaar vastgebonden en ze
moeten hinkend de berg op. We maken gezellig eten en duiken dan het bed
vol muizenstrontjes in. Dekens zijn er genoeg ( wel half opgegeten door
muizen) maar het is er warm genoeg in de slaapzak.
11 juli: Kobilino Branishte - Semkovo
Als de wekker afloopt, is er buiten enkel mist te zien. We besluiten
dus nog te blijven liggen tot half acht. Het weer blijft slecht en we
moeten steeds hoger. We passeren een sneeuwvlakte maar van de
omringende omgeving zien we nul komma nul. We kunnen niet anders dan
verder blijven gaan en opeens verschijnt er een eerste berg als ware
uit het niets. Even later verschijnt ook het grootste balkanmeer en
zien we waar we naar toe moeten (Ribni Ezera). Ook de eerste en laatste
gems verschijnt aan ons oog. Tegen de middag arriveren we aan de Hizha
waar we picknicken en ik een bezoekje aan het toilet breng. Dat belooft
niet veel goeds voor de staat van de rest van de hut. Na het meer volgt
een korte klim waar iemand ons de weg vraagt naar Rila. Er komt nog een
moeilijke passage over de rotsen en Wouter krijgt een pijnscheut in
zijn
knie maar
dan belanden we op de hoogvlakte waar het zalig wandelen is. Zo gaat
het even door en zelfs de zon komt er even door. Dan begint de
afdaling, eerst nog geleidelijk maar dan wat steiler zodat ik op mijn
kont beland. We overnachten in het bos in de buurt van Semkovo waar het
stikt van de muggen.
12 juli: Semkovo - Bansko
Nog even
stappen en we zijn in Semkovo, een skioordje zo blijkt. Ons plan is van
daaruit naar Bansko te geraken. Op't eerste zicht nogal moeilijk want
er is geen kat te zien en er staan slechts enkele hotels. Het geluk is
echter aan onze kant. Er passeren twee auto's en de de tweede stopt al
voor ons. Een typisch ouderwets autootje, hij moet wel zijn zeis
verleggen zodat er één rugzak in de koffer past.
De vriendelijke chauffeur neemt ons mee tot Belitsa hoewel hij zelf
eigenlijk niet zo ver moet. Onderweg toont hij nog een "ouderwetse
wasmachine" aangedreven door de natuur. Blijkbaar is het toch nog een
tijdje afdalen tot Belitsa. Daar aangekomen, arriveert er juist de bus
maar het duurt nog even voor ze weer vertrekt. Ze gaat slechts tot het
volgende dorpje maar daar zou een station zijn. De trein naar Bansko
blijkt echter pas 4 uur later te vertrekken. We gaan dus maar terug
liften en niet veel later hebben we al terug prijs. Helemaal tot het
centrum van Bansko. Onderweg wordt er wel veel spookgereden voor alle
putten in de weg. In Bansko gaan we op zoek naar een hotelletje. We
vinden het niet, zelfs als we het vragen. We nemen er dan maar eentje
in de buurt, Alpine Hotel. Een uitgebreide douche en we gaan het stadje
verkennen. Mooie oude straatjes maar voor de rest is er niet veel te
zien. We lunchen met een lekker soepje. In de late namiddag doen we nog
een dutje en zien stage 10 van de Tour de France. Daarna trekken we
terug het dorpje in. Eerst naar de winkel voor wat inkopen en dan naar
het National Park Office wat precies niet echt de bedoeling is voor
bezoekers. Het toeristenbureau kan ons wel verder helpen met de
busuren. We dineren met een uitgebreid omelet en onze eerste kebabche
en duiken ons zalig bed in.
13 juli: Hizha Vihren- Tevno Ezero
We
ontbijten met ons yoghurtje en trekken dan naar het busstation,
tenminste dat proberen we want het blijkt niet zo evident te vinden.
Een Engelsman helpt ons spontaan, en na bij het treinstation te zijn
aangekomen, merken we nog een huisje op dat het busstation is. De
minibus vertrekt om half negen tot aan de Hizha Vihren. Je kan ook te
voet, maar we zijn al twee keer Rila opgelopen en zijn van oordeel dat
het boven mooier is. Onderweg passeren we de nieuwe skipistes en 't is
echt geen zicht. Aan de hut is het eerst weeral even zoeken vooraleer
we op het juiste pad belanden. Zachtjes gaat het naar boven tot we
rechts van een meer moeten wandelen. Het is één
en al rotsblokken en het gaat zeer moeizaam vooruit. Het pad gaat voor
de rest van de dag moeilijk zijn. Als we bovenop een kam zijn, begint
het nog te hagelen ook. In de verte dondert het ook en we pauzeren wel
tweemaal om met goed zicht over de kam te raken. De kam is geen makkie,
op ons gat moeten we er soms af met langs beide kanten een afgrond. Als
we er over zijn begint het weer te stortregenen en ook daar schuilen we
even voor tijdens de lunch. De Duitsers die we altijd passeerden, zijn
al lang niet meer te zien. Na de kam volgt dus een korte afdaling en
moeten we weer een col over. 't Is de eerste keer dat we tenten in de
buurt zien. Na de laatste col is het dalen en als we eindelijk bij
Tevno Ezero zijn aanbeland verdwijnen de wolken als nseeuw voor de zon.
't Is nog nooit zo warm geweest en geen muggen. Ik ben in mijn nopjes.
De hut is wel volzet maar na tweemaal vragen, krijgen we gelukkig een
extra deken voor in de tent op 2500m. Lekker eten, mooie zonsondergang
bij het meer. Meer moet dat niet zijn.
14 juli: Tevno Ezero-Rozhen
Het is
weer even zoeken naar het rode pad en dan zijn we weer op weg. En de
Duitsers gaan ook dezelfde richting uit. Het is even bergop ( de
laatste col) en dan een moeilijke afdaling. Daar komt nog eens bij dat
het één steile sneeuwvlakte is. Ik zie het niet
direct zitten maar we moeten erdoor. We proberen eerst schuin tot de
rotsen maar daar raken we er niet meer op de sneeuw omdat de sneeuw aan
de rand van de rots helemaal weggesmolten is. Wouter probeert toch
recht naar beneden maar al gauw rolt hij naar beneden. Ondertussen zijn
de Duitsers ook aangekomen en zij proberen het langs de andere kant.
Met moeite geraak ik er maar dan is het "doenbaar". Waar we normaal 5
minuten over zouden moeten doen, doen we in ongeveer anderhalf uur maar
we geraken er heelhuids op een kleine schaafwonde na. De rest van de
dag is het pad lekker langzaam afdalen tussen de koeien. Rond een uur
of twee arriveren we aan de Hizha pirin waar de Duitsers blijkbaar
genieten van een heerlijk middagmaal. Wij hebben echter al gepicknickt
en trekken dus verder. Even later begint het te hagelen, regenen en
bliksemen. Het onweer gaat snel voorbij maar het pad staat helemaal
onder water en het blijft nog lang naregenen. De regen heeft blijkbaar
wel de vuursalamanders uit hun schuilplaats gelokt. Het pad gaat door
bos en meer open struweel. In de verte duiken de zandstenen op. Ook het
Rozhenklooster zien we deze keer wel liggen. Toch overnachten we, deze
keer in het mediterraan klimaat, omdat mijn ene schouder blijkbaar
afziet. Met verse tijm bereiden we ons avondeten.
15 juli: Rozhen-Melnik
We staan
de laatste keer vroeg op zodat we vroeg in het Rozhenklooster kunnen
zijn, voor de eerste toeristen. het pad daalt en af toe is het moeilijk
om het pad te vinden want hoe dichter bij de bewoonde wereld, hoe meer
paadjes. Even lopen we dan ook verkeerd, hoewel we goed hadden gekeken.
We blijven de grindweg volgen maar als ie eenmaal de verkeerde richting
uit blijft gaan, keren we op onze stappen terug op zoek naar het
laatste groene streepje. Ik vind het op een losse steen op het gras een
tiental meter van de weg. De piramides doemen voor onze ogen op. Rond
negen uur arriveren we in het klooster na de laatste klim. In Rozhen
staan nog de authentieke huisjes. Het klooster is heel mooi vanbinnen,
we mogen echter geen foto's trekken. Mooie fresco's met duiveltjes. We
kunnen zelfs even naar boven. De pater is ondertussen de kerkkom aan
het poetsen. We ontbijten buiten in het zonnetje terwijl we naar de
wielewaal luisteren en de eerste toeristen aankomen. Het is weer even
zoeken hoe het pad verder gaat want op de kaart gaat het dwars door het
klooster. Maar als we toeristen uit de andere richting zien komen,
weten we dat we goed zitten. Als we dachten dat het moeilijke gedeelte
nu achter de rug was dan zitten we mis. Op sommige plaatsen waar het
vrij steil was, was het pad half weg geërodeerd en konden we
er maar net met onze rugzakken langs. Het uitzicht is wederom
spectaculair.
Eenmaal
beneden volgen we de bedding van een rivier die ons tot in Melnik
brengt. Eerst uit de rivier geraken en dan ons hotel (Rodina)
zoeken wat alletwee niet evident is. Heel het dorp ligt op een
heuvelflank en de straten zijn slechts voor voetgangers. We vinden het
uiteindelijk toch pal naast de hoofdweg en we "genieten" van een koude
douche. Daarna lunchen we op een gezellig terrasje met een soepje en
verkennen verder het dorpje. We zijn er vlug door en na een terrasje
rusten we nog even verder uit op de kamer. Voor het avondmaal bezoeken
we nog het museum waar we alvast de wijn van de streek mogen proeven en
de oude wijnkelder bekijken. We zijn gelukkig net op tijd voor het
onweer in Mehana Barbara waar we van een flesje Melnik 13 geniet
terwijl de weg in een modderstroom ontwaart.
16 juli: Melnik-Sofia - Plovdiv
De dag
begint voor ons al vroeg want de bus vertrekt al om zes uur 's morgens.
De hotelbaas heeft ons een andere deur getoond maar blijkt dat we
gewoon opgesloten zitten als we willen vertrekken. Gelukkig ontdekken
we nog een raampje waar wij en on
ze rugzakken net door kunnen.
Eind goed al goed. op naar de bushalte. En ja hoor, om zes uur stipt
arriveert de bus. Omdat we geen busuren hebben en niet ergens een dag
vast willen zitten, gaan we met een omweg langs Sofia zodat we zeker
zijn van een aansluiting. Om 13.00 arriveren we dan al in Plovdiv. Het
busstation ligt echter buiten het centrum en we moeten nog een tijdje
stappen tot het PBI Hostel
(Plovdiv Bulgarian Inn). Dan gaan we de oude stad verkennen. Het is
heel warm dus we doen alles rustig op ons gemak met een ijsje of een
drankje. Mooie straatjes maar verder valt er niet veel te zien. We
hebben wel even moeite om het amfitheater te vinden. We hebben alles al
gezien maar hebben onze hostel al betaald dus zal het de volgende dag
een daguitstapje worden.
17 juli: Bachkovo
Vandaag
wordt het een dagtochtje naar Bachkovo. Eerst op zoek naar het Rhodopi
busstation met een lekkere verse bagel. De bus staat al
vertrekkensklaar en we springen erin. Een uurtje later worden we
gedropt aan het klooster. De stalletjes leiden ons naar de toegang van
dit rustieke klooster. Eens binnen worden we overdonderd door de pracht
en eenvoud der dingen. Wouter trekt dan ook stiekem een foto hoewel het
eigenlijk niet mag. De fresco's van de hand van Zografi verbazen ons
telkens weer. In het binnenpleintje loopt de geit te grazen. Na deze
cultuurverrijking gaan we op zoek naar natuurverrijking. Buiten bevindt
zich een informatiebord maar een lus zit er niet in dus we zullen
noodgedwongen langs dezelfde weg moeten terugkomen. Gestaag stijgt het
pad tussen beboste heuvels naar het eerste kerkje gelegen onder
eeuwenoude platanen. Even verder gaan we door de toegangspoort van het
eigenlijke reservaat Chervenata Stena. Een stenen trap leidt ons tot
een tweede kerkje en als we de omgeving blijven verkennen , komen we
ook in een rotskapelletje terecht. Eenmaal meer terug naar beneden,
waden we in het bergriviertje dat jammer genoeg ijskoud is. Verder
beneden ontdekken we prachtige watervallen als ware uit het niets.
Eenmaal beneden, moeten we blijkbaar nog wel een uurtje op de bus
wachten maar er is gelukkig een fris briesje. Terug in Plovdiv brengen
we een bezoekje aan een grote supermarkt Billa voor het eten voor
morgen onderweg op de trein. Dan een treinkaartje bestellen, dit lijkt
moeilijker want we begrijpen eerst niet dat je voor een ticketje voor
de volgende dag niet aan het loket moet zijn maar ergens boven in een
kamertje. Toch lukt alles nog goed. Met een ticketje om 6u.50 naar
Burgas verlaten we gelukkig het station. We proberen op ons gevoel
terug naar het hotel te gaan maar het laat ons even in de steek. Na de
douche dineren we gezellig in een mehana.
18 juli:Plovdiv-Burgas-Nessebar-Varna
De
ochtend begint al vroeg. Gelukkig zijn we vroeg in het station want het
spoor vinden is niet simpel want ze zijn niet genummerd en er staat
geen bestemming op. Met wat hulpvaardige Bulgaren lukt het ons
uiteindelijk wel. Eerst hebben we een coupeetje voor ons alleen maar
dan komt er een Bulgaar bij ons zitten die wil babbelen. Omdat wij er
niets van verstaan, buiten de landen van Europa die hij opnoemt,
verlaat hij ons gelukkig waardoor we languit een dutje kunnen doen
tijdens de vijf uren durende tocht. Onderweg passeren we veel
ooievaars, zonnebloemen, graanvlaktes,.. Tegen de middag arriveren we
in Burgas en de mensen staan ons op te wachten voor private rooms maar
we proppen ons nog net in de bus naar Nessebar die vertrekkensklaar
staat. Daar weten we even niet goed waar we eruit moeten maar zoals
altijd komen we op onze pootjes terecht. We laten onze rugzak achter in
een restaurantje en verkennen dan het World Heritage stadje. Er staan
inderdaad mooie kerkjes maar hier aan de kust is het het ene
toeristenkraamje na het andere. We houden het dus snel voor bekeken.
Alleen een lunch aan het water kan ons bekoren. De kerkjes zijn nu vaak
ingenomen door kunstgallerijen. We halen nog de bus van half vier naar
Varna en kunnen er maar juist bij op. Het eerste hostel in Varna waar
we aankloppen, blijkt vol te zijn maar in het tweede Flag Varna Central
Hostel hebben we meer geluk. Een lekker doucheke en gezellig eten in
Mehana la Cuchura in typische Bulgaarse stijl. We maken nog een
avondwandeling langs de vele restaurantjes aan de kustlijn.
19 juli: Varna-Balchik
We laten
onze rugzak achter in het hostel om een stukje van de stad te bezoeken.
Eerst een bezoekje aan de wederom prachtige kathedraal met Russische
invloeden. Dan naar de Romeinse Thermen die we vanaf een kerkje goed
kunnen bezichtigen. Ons pad gaat verder naar het strand waar we al snel
een duikje wagen in de zee. Zalig. Via het "naval museum" wandelen we
verder het hele park door tot aan de zoo om daar weer een duik te nemen
in de zee. We keren op onze stappen terug en lunchen bij de fastfood (
hotdog en pizza). Gelukkig is er iemand in't hostel zodat we onze
bagage kunnen oppikken. Dan naar de bushalte waar blijkbaar alleen
bussen naar Albana stoppen. Op naar het echte busstation dan maar, 2
kilometer verder en niet meer op onze kaart. Geen probleem voor ons,
het busje staat weeral vertrekkensklaar als we er aankomen. Als we in
Balchik arriveren, staat er een oud vrouwtje de mensen op te wachten
voor "private rooms" voor 10 lev. Als blijkt dat het maar voor
één nacht is, slaagt de prijs op tot een luttele
12 lev per persoon. Maar 't is een hele mooie kamer vlakbij het
busstation. We vertrekken direct naar de botanische tuinen en het
paleis dat een half uurtje verder ligt. Hier worden de toeristen in't
zak gezet, want blijkt dat je twee ticketjes moet kopen.
Eéntje voor de tuinen zelf en ééntje
voor het 'paleis' dat in de tuinen ligt en waar
je nochtans geen inkomkaartje
moet laten zien. Het is er wel aangenaam vertoeven, prieeltjes,
rozentuin, cactustuin, rotstuin, fotogallerij,.. en we leren hoe die
speciale boom in het Bachkovoklooster heet (Diosbyros kaki). Met zicht
op zee verorberen we onze meloen en wandelen we terug via de dijk waar
we nog een laatste keer zwemmen via een trapje tussen de rotsen. In
Balchik moeten we heel het dorpje terug omhoog voor we van de douche
kunnen genieten. Ons avondmaal hebben ook boven de zee, met nog een
ijsje op de dijk als dessert.
20 juli:
Balchik-Kavarna-Kaliakra-Kavarna-Dobrich-Varna-Ruse
De bus
vertrekt om 8.u30 dus we zijn weer vroeg uit de veren. Ontbijt met een
gevuld 'broodje' en op weg naar Kaliakra Cape met een overstap in
Kavarna. We willen er eerst uit in het infocentrum maar het blijkt
gesloten en we kunnen gelukkig nog mee met het busje tot aan de kapp.
We zijn als eerste aan de kaap samen met de vrouwtjes die de
toeristenstalletjes open houden. Bij één van de
behulpzame vrouwtjes laten we onze grote rugzak achter. 't Is er mooi
en er vliegen heel veel vogels. Aalscholvers, Dwerg- en Kuif-,.. We
wilden er nog een wandeling in de steppe maken, maar veel pad is er
niet en op de makadam in de zinderende hitte zien we niet goed zitten.
Jammer, de steppe zit trouwens propvol met kleine slakjes van de
karakolvorm. We nemen het busje terug naar Kavarna waar we via Dobrich
in Ruse willen raken. In Dobrich aangekomen, blijkt er geen bus naar
Ruse te vertrekken en zouden we terug naar Varna moeten. Eerst denken
we dat ze ons in't zak proberen te zetten tot we het woord
"catastrophe" begrijpen. Er is blijkbaar een accident gebeurd onderweg
en ze weten zelfs niet of er een bus een dag later al zal rijden. Terug
naar Varna dan maar, jammer maar helaas. Een hapje eten en dus terug de
bus op. In Varna kunnen we gelukkig nog de twee laatste ticketjes naar
Ruse kopen. Tijdens de twee uur dat we moeten wachten, genieten we van
een ijsje, drankje en de mensen rondom ons. Eens in de bus, blijkt het
nog een heel gedoe om op de juiste stoelnummers te belanden want die
van ons zijn bezet, maar de stoelen van de mensen die er zitten, zijn
natuurlijk ook bezet enzovoort en enz. En het wordt nog meer afzien
want de airconditioning doet het ook niet. Bovendien komt er nog bij
dat onze bus door één of ander ministerie
gecontroleerd wordt en we nog uren ergens moeten wachten. Blij zijn we
dus als we in Ruse aankomen. 't Is weer even zoeken waar het hotelletje
ligt dat in onze Lonely Planet staat, en als we de receptie zien,
hebben we schrik dat we het niet kunnen betalen. Maar dat valt goed
mee, 42 lv voor een mooie kamer ( wel zonder airconditioning, maar met
minibar en tv) met ontbijt. We haasten ons om nog een deel van Ruse bij
daglicht te kunnen zien, de bibliotheek, het plein, de Donau,... En een
gezellig parkje om te eten.
21 juli: Ruse- Ivanovo - Koshov
Vandaag
willen we het Rusenski Lom natuurreservaat bezoeken, in de buurt van
Ruse. We hebben echter geen kaart dus we brengen eerst een bezoekje aan
het Rusenski Lom National Park Office. Daar is echter niemand die ons
verstaat, de baas is er niet en het enige dat we te zien krijgen als we
een kaart vragen is de landkaart van Bulgarije. We proberen het in de
boekstalletjes en het toeristenbureau dan maar eens. In het
toeristenkantoor hebben ze wel een kaart, maar mogen ze niet verkopen.
Idioot. Ze kunnen ons wel al verder helpen met de treinuren. We
besluiten dan toch maar te vertrekken zonder kaart, misschien vinden we
er ginder wel één. Bijna waren we al tevroeg uit
de trein gesprongen want we dachten dat hij enkel in Ivanovo zou
stoppen, maar blijkbaar nog in verschillende kleinere dorpjes. In
Ivanovo is nog een informatiebureau waar we het nog eens proberen. Geen
kaart maar wel een folder over de Middeleeuwse restanten van Ivanovo en
Cherven. En het belangrijkste, er staat een Middeleeuws pad op en de
rivier, maar meer ook niet. Maar voldoende voor ons. De wandeling tot
aan de vallei en de beroemde rotskloosters is warm. En de kloosters
zijn kleiner dan verwacht, maar wel nog mooie rotschilderingen. De
wandeling in het Rusenski Lom park is heel mooi. Met tijden is het
moeilijk om de vegetatie te doorkruisen maar de fluitende vogeltjes
maken alles goed. Enkel watervoorziening is een probleem. De Rusenski
Lom ziet zo bruin als de Amazone in het tropische regenwoud, en we
drinken er dus liever niet uit. We blijven in de buurt van de kliffen
en de rivier wanneer we plots een oehoe zien. Machtig, hij vliegt van
ons weg en poseert mooi op één van de kliffen.
Van wielewalen krioelt het er ook. En als we dichterbij een dorpje
komen, zien we ook nog hoppen, bijeneters, scharrelaars en van ver een
zwarte ooievaar. Onze dag kan alvast niet meer stuk. En dan komen we
zelfs nog een doprje tegen waar we een terrasje kunnen doen, onze
watervoorraad bijvullen en worst kopen. We zijn moe en willen niet ver
meer stappen. We passeren nog wat verlaten huisjes en zien dan een
prachtig graslandje naast de kliffen. Magnifiek. aan de overkant van de
rivier krijst echter heel de nacht een varken alsof het precies
gespeend wordt. En rustig staan we ook niet echt met de tent. Er
passeren nog verschillende mensen die uit het niets tevoorschijn komen.
Met vis, brandhout, of zomaar.
22 juli: Koshov-Cherven-Veliko Tarnovo
We zijn
weer vroeg op want we willen de hitte voor zijn en gisteren was het
zo'n lastig pad. Eerst nog genieten van een lekker omeletje. Vandaag
lijkt het pad makkelijker, misschien omdat we nu echt op het
middeleeuws pad zitten? Tegen 10 uur zijn we al in Cherven en brengen
we er een bezoekje aan de 6e eeuwse Citadel. Ze ligt vanboven op een
heuvel. Er blijft weinig van over maar door het kijkgat van de
uitkijktoren poseert toch maar weer een pracht van een wielewaal. Op de
terugweg naar beneden durven we eindelijk de gele vruchten proeven. En
ja hoor, 't zijn lekkere pruimpjes. Beneden nemen we toch maar een
ijsje als dank dat ze even op onze rugzakken wilden letten. In Cherven
zoeken we eerst de bus, maar blijkbaar rijdt ze niet in't weekend. Dan
maar liften. Ze nemen ons direct mee, alleen nog ergens stoppen om
spullen af te laden. We kunnen zelfs mee tot Ruse, vanwaar we de bus
tot Veliko Tarnovo kunnen nemen. 't Is weer een minibus en 't is er
verdomme heet en in Veliko is het ook een stukje stappen. We zijn op
zoek naar kamers to rent als we door een dame worden aangesproken voor
private rooms. Oké voor ons maar 20 lev per persoon is te
duur vinden we. Ze brengt ons dan naar één van
haar vrienden die kamers verhuurt voor slechts 15 lev. Blijkbaar is er
nog één klein probleempje. De kamer blijkt nog
bezet te zijn en we worden in de salon gezet. Om de 5 minuten komt er
iemand ons vertellen dat we nog 5 minuten moeten wachten. Uiteindelijk
mogen we dan toch naar onze kamer. We verfissen ons even en gaan dan de
Tsaravets citadel bezoeken. Zeker de moeite waard. Op de top van de
heuvel staat blijkbaar een gewoon kerkje, maar binnenin doet het heel
raar aan door de moderne schilderingen. Nu gaan we ons deftig wassen en
lekker eten op een terrasje. In Bulgarije speelt de volgorde of de tijd
wanneer ze welke gang brengen niet echt van belang. Ik heb mijn eten al
op als Wouter zijn worstjes nog moeten komen. Nadien wandelen we terug
naar het fort om de klank- en lichtshow te bewonderen. Helaas, we
hebben lang gewacht, maar er was precies iets mis want
méér dan twee laserstralen hebben we niet gezien.
Terug naar bed dan maar.
23 juli: Veliko Tarnovo-Arbanassi
Vandaag
willen we Arbanassi bezoeken. Volgens onze gids is het maar 5 km dus
willen we het te voet doen. Arbanassi staat niet op onze kaart dus
proberen we het op ons gevoel. Helaas mislukt het, we hebben wel mooi
rond het fort gewandeld. We proberen nog te liften, de bus te nemen
maar ook dit alles mislukt zodat het voor één
keer de taxi wordt. Een Bulgaar wil ook nog mee, maar mag niet van de
chauffeur. Arbanassi
is een heel klein dorpje met nog veel kerkjes die goed bewaard gebleven
zijn.
In de "Nativity Church" is werkelijk elke centimeter beschilderd met
honderden taferelen. In de huismuseums kan je de geuren van lang
vervlogen tijden nog opsnuiven. We genieten er van een ijsje en
gelukkig is de weg naar huis te voet gemakkelijker te vinden. 't Is
zelfs een hele mooie wandeling en altijd bergaf. Terug in Veliko
slenteren we nog wat door de oude straatjes. 's Avonds eten we nog een
typisch Bulgaars gerecht, een gondola stoofpotje. Ook hier arriveren de
frietjes 10 minuten nadat al ons eten op is. Jammer. We willen toch nog
ééns naar de lichtshow gaan kijken. Door ons
uitgebreid eten, zien we er slechts nog één
minuut van, maar zeker de moeite waard.
24 juli: Veliko-Hisar
We hebben nog een aantal dagen over en hebben van de dorpjes wel genoeg
gezien, ze lijken op den duur allemaal op elkaar. We willen dus terug
de natuur in. We kiezen voor de Sredna Gora, één
van de uitlopers van de Stara planina, het Balkangebergte dat het land
in twee verdeelt. We moeten dus het gebergte over en het wordt een
redelijk lange busrit. Alvorens al het busstation te vinden. Onze
gastdame zei dat we om acht uur aan het station moesten zijn. Met veel
getelefoneer had ze dit uitgezocht. In het ene busstation aangekomen
blijkt dat er hier geen bussen rijden. Dan maar snel met de taxi naar
het andere opdat we acht uur nog zouden halen. Ruim op tijd komen we er
aan, want de bus vertrekt helemaal niet om 8 uur. De bus zit wel goed
vol. Er moeten zelfs mensen rechtstaan. De trip brengt ons door
verschillende dorpjes, onderweg zien we ook het bekende Shipka-kerkje
en de bijbehorende Shipka-pas. In Hisar, een badoord, lunchen we eerst
en kopen we nog wat proviand bij en dan begint de tocht. Bergop en
snkikheet zo blijkt. In het begin is het ook weer moeilijk om het pad
te vinden. Zeker omdat we geen kaart hebben, we willen het gewoon met
de wegbeschrijving doen. Gelukkig kiezen we de juiste kant van de
splitsing. Een man vertelt er ons ook dat binnen het uur er een rally
gaat aankomen hier. Gelukkig mogen we verder. De wegbeschrijving heeft
het over één oude eik. Voor zover we kunnen zien,
staan er overal oude eiken. Na wat zoekwerk, en een waterzak minder die
ondertussen is gecrasht, vinden we uiteindelijk die ene oude eik. Naast
ons vliegt een zwarte ooievaar op. Prachtig. De weg blijft stijgen en
de zon blijft schijnen. Hopelijk hebben we genoeg water. Een paar uur
later, als we nog steeds aan het klimmen zijn, kunnen we nog net op
tijd in de bosjes springen voor één van de jeeps
van de rally blijkbaar. We dachten de laatste van de race, maar er
passeren er nog een heleboel. Gelukkig zitten we tegen dan niet meer op
de hoofdweg waar ze rijden, maar op een kleiner paadje. We vinden een
prachtig uitzicht om onze tent op te zetten. De buizerds komen bij
wijze van verwelkoming, ons begroeten. Lekker eten en van 't uitzicht
genieten, dat is alles wat ons nog rest. En de afwas doen zonder water,
want dat sparen we liever om te drinken. 's Nachts wordt Wouter echter
ziek. Tweemaal moet hij de tent uitspurten, daar gaat zijn lekker
avondmaal.
25 juli: Sredna Gora
's Morgens is het dan ook het dilemma: gaan we verder naar boven nu we
bijna bij de top zijn waar er water is, of gaan we uren naar beneden
ook zonder water. Na veel wikken en wegen wordt het toch naar boven.
Blij zijn we als we eindelijk de bron tegenkomen. Lekker fris water.
Wouter overleeft verder op Isostar en druivesuiker en zo bereiken we
toch de eerste hut van vandaag. We wandelen liever verder, eerst nog
een beetje klimmen om dan in een prachtig grasland tussen de bosbessen
te rusten. Tegen de middag neem we voor één keer
eens een uitgebreide pauze zodat Wouter nog wat kan slapen. Als goede
huismoeder maak ik een soepje om hem wat aan te sterken maar hij krijgt
het nog niet binnen. We beginnen af te dalen, hopelijk moeten we dit
straks niet allemaal terug omhoog. Ruime tijd, en nog veel rustpauzes
later arriveren we dan ook aan de tweede hut. Een gigantische vervallen
blok. We willen er ons water bijvullen, maar de twee eigenaars willen
blijkbaar dat we blijven slapen want het lijkt al lang geleden dat hier
nog gasten zijn geweest. Wij trekken echter verder en de derde hut komt
er sneller dan verwacht. Weliswaar nog slechts een ruïne maar
dat kan voor ons geen kwaad. We horen in de verte een geluid dat we
niet kunnen thuisbrengen, maar wandelen rustig verder om een geschikt
plaatsje te vinden om te overnachten. Geen probleem. Alleen wat lastig
dat het geluid dat we hoorden de bellen waren van een enorme
schaapskudde en die nu net passeren waar wij ons geplaceerd hebben. De
schapen en geiten zijn geen probleem. De herdershonden zijn erger. Met
vier staan ze nog tegens ons te blaffen, als de schaapjes al lang weg
zijn. Wij houden ons been echter ook stijf en een half uurtje later
zijn ze gelukkig weg. Genieten van de ondergaande zon bij het
avonddiner. Zalig.
26 juli: Sredna Gora- Koprivstitsa - Sofia
Gelukkig
is Wouter terug helemaal de oude. We dalen verder af en genieten
onderweg van de verse frambozen. We passeren nog boerderijen,
riviertjes, velden,... Nog een mooie wandeling. De mensen uit het dorp
trekken allemaal met hun kar naar hun gronden. We arriveren al snel in
Koprivstitsa, een klein historisch dorpje, waar in 1876 de eerste kogel
werd gevuurd tegen de Turkse bezetting. We genieten heel de namiddag
van de straatjes en caféetjes want de trein naar Sofia rijdt
pas om vier uur.
27 juli: Sofia- Leuven