|
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
17 september 2012: Leuven-Schiphol-Lima Ook
in
Schiphol komen
we mooi op tijd aan. De online checkin bureau’s doen het niet
voor ons... Lima
moet inchecken bij rij 9-15, ons sturen ze echter naar de rij met de
gehandicapten en de zwaarlijvigen. Wat zou er mis zijn met ons?
Blijkbaar zijn
onze tickets door de trein nog niet gedeblokkeerd. Als het dat maar is!
De
luchthaven van Schiphol is wel leuk ingericht. Mooie zeteltjes hier en
daar,
een jenevermuseum waar we aan de verschillende mengelingen van de
jenever Bols
kunnen ruiken, en een Rijksmuseum met schilderijen uit de 18e eeuw. Bij
de
veiligheidscheck wordt er met een speciale scanner een foto van ons
genomen. De vlucht verloopt aangenaam voor zo’n lange vlucht. We vinden de service van KLM dik in orde! Nootjes als aperitief, pasta met kaas en spinazie (en profiterolles), een ijsje én een sandwich als tussendoortje en als avondmaal nog een pizza met sla en fruitsla. De wijn en Amarula dan niet te vergeten! We houden ons bezig met films (Hasta La vista, The perfect Sense, Friends, Greys Anatomy) en spelletjes tegen elkaar (Tetris, Rick Rack toe).
18 september 2012: Lima- Paracas  We zijn al vroeg op door onze
jetlag -om 6u30-. We pakken rustig in en gaan ontbijten op het
dakterras met de pauwen en papegaaien. Heerlijk vers fruitsap en
pistolets! Altijd leuk die landen waar ze ook brood kennen... Nog even
het thuisfront op de hoogte brengen dat we veilig zijn aangekomen en
dan kunnen we Lima verkennen. We wandelen eerst richting het centrale
plein Plaza des Armes. Het valt ons op dat het hier vol politie loopt.
Even later zien we ook een betoging en zelfs de politie te paard. Wat
zou er gaande zijn? Nog geld wisselen als we eindelijk de
wisselkantorenstraat hebben gevonden en via wat boekenwinkeltjes (op
zoek naar een vogelboek) gaan we richting het kantoor van Cruz del Sur
om een busticketje te kopen. We mogen zelfs kiezen wat voor lunch we
willen!  We wandelen verder door het
historische gedeelte van de stad. Bij het presidentieel paleis is er
vanalles aan de hand, blijkbaar hoog bezoek of is het gewoon wissel van
de wacht? Op een bankje genieten we van dit schouwspel, van onze eerste
straatstalletjessnack (lekkere empanadas) en van de gieren ( Black
Vulture) boven ons hoofd. We bezoeken het klooster van San Francisco
met zijn catacomben. Het is veel groter dan we dachten en we leren veel
bij van onze verplichte gids. Zelfs Rubens zijn schilderijen hangen er
en het laatste avondmaal aan een ronde ipv vierkante tafel. Dit alles
in een sneltempo. In de catacomben hebben ze de beenderen van 25.000
mensen gesorteerd. We pikken onze bagage op en laten ons door de taxi
naar het busstation brengen. Een heel chique busstation, de empanadas kosten er 4x zoveel dan in de stad. De bus is nog veel chiquer, we krijgen een kussentje, een dekentje en zelfs een driegangenmenutje. De Inca kola die overal wordt gedronken smaakt naar bubble gum... Het landschap is droog, heel droog. Rond 18u komen we aan in Paracas. De chauffeur is 5 min te laat (of wij 5 minuten te vroeg) die ons naar hostel los Frayles brengt. Nu het nog een beetje licht is, willen we nog snel het strand verkennen, maar er valt niet veel meer te zien, dus we gaan ons eerst maar douchen. Buiten op een terrasje gaan we visjes eten. We krijgen niet helemaal wat we besteld hadden maar het is wel heel lekker. (Al zal het achteraf gezien misschien de duurste maaltijd van de hele reis worden.) We kruipen vroeg ons bed in want we moeten er de volgende ochtend al om 7u terug uit voor de trip naar de Ballestas eilanden. 19 september 2012: Islas Ballestas We ontbijten weer met lekkere pistolets vooraleer we naar de eilanden vertrekken. De dijk is nu helemaal omgetoverd ten opzichte van gisterenavond. Nu loop het er ineens vol met toeristen. Ik loop er ook nog een kennis tegen het lijf, maar ik moet me haasten om onze groep niet kwijt te raken. Het strand zit vol met Peruviaanse pelikanen. Ze hebben er zelfs eentje opgeleerd met visjes. Terwijl we in de rij moeten wachten om in een bootje te stappen, kunnen we volop de vogels bestuderen. We varen met het bootje langs het schiereiland Paracas en naast de mooie kandelaar zit de kust vol met vogels. Voornamelijk pelikanen maar ook gieren en ‘boobies’. Prachtig, wat een vogelpracht!
De Islas Ballestas zelf zijn nog mooier! Miljoenen vogels, pinguins, zeeleeuwen,... Bij de zeeleeuwen kan je vlak bij varen. De pinguins zitten wat verder massaal op een berg. Verder zien we dus lots of boobies, 3 soorten aalscholvers en de prachtige incastern. Jammer dat het bezoek zo kort duurt... Terug aan wal verkennen we het strand op vogeltjes na een lekkere empanada. Er loopt vanalles: strandlopers, steenlopers, wulp, kleine zilverreiger. Van alle soorten waarschijnlijk de Amerikaanse versie.
Lunchen doen we in een zeer plaatselijk restaurantje na eerst de menu in het woordenboek te hebben opgezocht. Sopa de leche en estofado de pollo. Heerlijk, we krijgen er elks nog een glas bruin water bij. We riskeren het om het op te drinken en het is lekker, het blijkt een drankje op basis van granen te zijn. We willen naar Arequipa raken op een iets minder luxueuze manier. Een bus van Oltursa vanuit Ica hebben we al geboekt. Nu nog in Ica raken... Iedereen wil ons een taxi aansmeren naar het kruispunt Panamericana maar we volharden en nemen het minibusje naar Pisco en dan een ander busje of dat is toch de bedoeling...Blijkbaar moeten alle inzittenden naar Panamericana dus we rijden ineens verder. En dit alles voor 6 soles, zijn we die taxichauffers toch even te slim af. Ook de grote bus is maar 4 soles. Ze is niet zo chique, de stoelen zijn wat doorgezakt, maar voor ons is het meer dan prima. We zitten tenminste onder de lokale bevolking en daar doen we het voor! In Ica wandelen we van het busstation naar de Plaza des armas waar we genieten van een verse fruitsap. We besluiten eerst onze rugzakken naar het Oltursastation te brengen maar het is verder dan gedacht met een huisnummer 900.. Onderweg valt Lin nog plat op haar buik in’t midden van de weg. Gelukkig komt ze er met wat kleerscheuren en wat blauwe plekken vanaf. We gaan terug de stad in want volgens de Lonely Planet kan je op het plein Pisco proeven maar we vinden niets dat ons aanstaat dus we houden op verse pistolets, churro’s (met chocola) en ananas als avondeten. Oltursa heeft echter wel een foutje gemaakt in de bus, onze plaatsen zijn dubbelgeboekt. We krijgen nog net de busdame te pakken en er zijn gelukkig nog 2 plaatsen over op de achterste rij, alleen liggen we nu niet knus naast elkaar. We slapen al na 5 minuten en de semicama ligt heel goed. Af en toe eens omdraaien, maar globaal gezien ligt het heel lekker. 20 september 2012: Arequipa  Om 7u worden we gewekt met
muziek en ontbijt en spelen ze nog de trieste film over de hond Hachi
vooraleer we in de Terrapuerto van Arequipa arriveren. Arequipa ligt al
op 2000 meter hoogte maar de omgeving ernaartoe was nog altijd heel
dor. We proberen weer de truuk van de minibus en ‘no
problem’. Aan de Avenue de Fuente gray worden we gedropt.
Onderweg naar hostel Posada
del Virrey doet Lin weer een buiklanding in’t
midden van ‘t straat. Een omgezwikte enkel was deze keer de
oorzaak. Gelukkig kan ze nog wandelen. Het interieur van het hostel is
wel gezellig, hoewel oud, maar we hebben een mooi uitzicht op de
vulkanen rond Arequipa.  We verfrissen ons eerst en gaan
dan de stad verkennen. Eerst nog een snelle lunch in een plaatselijke
resto (sopa de carne). De kookkunst blijft ons telkens verbazen! Als
dessert proberen we op het plein een fruit-gelatine puddinkje. De
kathedraal is gesloten dus we gaan eerst onze tocht naar de Colca
Canyon vast leggen. We proberen vier bureautjes maar kiezen voor het
laatste Peru Schweiz (3 dagen voor 140 soles). Het lijkt de gulden
middenweg tussen de standaardtrek en de dure authentiekere trek (zonder
wandelen) van Colca Canyon Trekking. Je krijgt zelfs een dekentje in de
bus en een wandelstok. Als alles geregeld is, bezoeken we het klooster
van Santa Caterina.
Het is groot en mooi, maar persoonlijk vind ik het nogal duur in
vergelijking met de de prijzen. Misschien omdat het wat Spaans aandoet?
We gaan - na een ijsje- even rusten in het hotel. ‘s Avonds dalen we terug af naar de kathedraal die open zou zijn, maar dat is niet het geval. We verkennen er nog wat straatjes, de supermarkt en gaan dan weer eten bij een plaatselijk restaurantje. Zoals altijd krijgen we voor geen geld een heerlijk menu, soep als voorgerecht, rijst met groentes of vlees en aardappelen als hoofdgerecht en het granendrankje. 21 september 2012: Colca Canyon Het is nog midden in de nacht als we moeten opstaan. Om 3u worden we namelijk opgepikt door een busje. Het wordt iets later voor het busje er is dus we kunnen met gemak ons yoghurtje en onze broodjes verorberen. We halen nog andere toeristen op tot onze bus vol zit en dan zijn we op pad! We krijgen een dekentje en een nekkussentje zodat we nog wat verder kunnen slapen want de eerste stop is pas 3u verder. Rond 7u krijgen we ontbijt in Chiva. Lekkere pistolets en we proeven voor de eerste keer ook kaas en olijven, lekker. Het is er nog wel heel frisjes zo op 3000 meter hoogte. Na het ontbijt rijden we verder naar het Cruz del Condor, een plaats waar er vaak Condors vliegen. En ja hoor, naast een bende toeristen zijn er ook verschillende condors die overvliegen en op de rots nestelen. Prachtig!
Volgens onze gids vormen ze een paar voor het leven en plegen ze zelfmoord als er eentje sterft. Dan beginnen we aan onze trektocht. Onze groep voor de driedaagse bestaat uit Pépé, onze gids en nog 5 meisjes. Omdat we de driedaagse tocht hebben is er voldoende tijd voor explanations. De uitzichten zijn prachtig en tijdens de lange afdaling leren we bij over de verschillende soorten cactussen. Als we de Rio Colca oversteken wacht ons een klim van 5 minuten, maar ik moet toch al naar adem happen. Rond lunchtijd arriveren we in San Juan de Chucho waar ons direct de lunch met alpaca voorgeschoteld wordt. De meeste anderen rusten na de lunch, wij verkennen de omgeving met onze verrekijker en spotten nog een aantal kleurrijke vogels. Een douche op zonne-energie, een mininap, een diner en we kruipen vroeg ons bed in...
22 september 2012: Colca Canyon  De dag begint bij het opkomen
van de zon met een lekkere bananenpannekoek met chocola. Ze weten de
toeristen hier wel te verwennen! We wandelen richting Coshnirua. Eerst
nog geleidelijk aan langs een zijcanyon, maar dan is het 20 minuten
steil bergop. Zweten en hijgen op deze hoogte! Boven worden we beloond
met een pepito, en sappige vrucht die een beetje lijkt op meloen. Met
een mueslireep doen we terug de noodzakelijke energie op. In het dorp
wordt afgeroepen dat er even niet van het water gedronken mag worden
omdat de bronnen vandaag gekuist worden (met chloor). Nadien wordt dit
dan gevierd met een feest. De plaatselijke bevolking is al aan het
oefenen op hun trompet. We wandelen verder naar het grootste dorp met een echte kerk. Hier is ook een medische post. Dokter zijn is er wel zwaar labeur, soms moeten ze wel 7u wandelen voor een huisbezoek en ze zien veel mensen sterven. De meeste dokters blijven dan ook niet lang... De tocht gaat verder naar beneden richting Sangalle of de Oase.  Het lijkt ook wel een beetje op
een paradijs. Verschillende zwembaden worden voortdurend gevuld met
natuurlijk bronwater. Voor de lunch nemen we eerst een verfrissende
duik. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad. We
aperitieven aan een tafeltje gehakt uit palmbomen. Het avondeten wordt
gezellig want Pépé kent een leuk spelletje met
Pisco (en Sprite). We lijken wel de luidste bende die er aanwezig is.
Toch gaan we vroeg slapen want we moeten de volgende ochtend weer om 5u
op pad.23 september 2012: Colca Canyon Met een droge boterham en een mueslireep als ontbijt vertrekken we om 5u15 op pad voor de 3uur durende klim naar de top van de canyon. Het is het verstand op nul zetten en een supertraag tempo inzetten. Op het einde wordt het toch wel moeilijk maar iedereen haalt ruim binnen de 3uur de top. Alleen Pépé heeft een kwartiertje gratis ezel gekregen. Van de top is het nog een korte wandeling naar Cabanaconde waar ons ontbijt op ons wacht. Ik heb na deze inspanning echter weinig honger maar een verse fruitsap laat ik met veel plezier smaken.  Na het ontbijt is het terug
richting Chivay met 2 tussenstoppen. Eentje
langs de prachtige incaterassen en eentje in een dorpje. Lunchen doen
we in Chivay, een superduur toeristenrestaurant dat we uiteraard zelf
moeten betalen. Maar het smaakt wel om eens geen rijst te moeten eten.
We slaan de hotsprings over en zetten de tocht verder naar Arequipa.
Onderweg passeren we het hoogste punt op onze weg namelijk 4910 meter
boven zeeniveau. Het is er frisjes...  Ook maken we nog een stop in
het
natuurreservaat Salidas y aguada blanca waar we lama’s en
alpaca’s zien. Even later zien we vanuit de bus ook
Vicuna’s, de kleinste, wilde en dure soort. 1 kg Vicuna-wol
kost wel 500 dolllar! In Arequipa worden we aan het plein afgezet. In
ons hostel mogen we gelukkig nog gebruik maken van de douche. De
bustickets naar Cuzco zijn helemaal nog niet besteld maar de man
reserveert ticketjes aan de telefoon bij busmaatschappij Cial.  We maken
nog even gebruik van het internet en proberen dan op eigen houtje
zonder taxi in de Terrapuerto te raken. We wandelen terug naar het punt
waar we in het begin afgezet zijn. Daar moeten we het even vragen maar
dan lukt het snel. Het is krapjes op de minibus en we zijn pas zeker
dat we de goede richting uit gaan als we de blauwe voetgangersbrug aan
de terminal zien. We droppen onze bagage in het busstation en gaan dan
op zoek naar avondeten bij de straatstalletjes. Het wordt een heerlijke
saté, zoete aardappels, een hamburger en een pepito en
passievrucht als dessert. Lekker, die straatstalletjes! De bus blijkt
heel goed mee te vallen, vooral omdat ze aan de helft van de prijs is
van deze van Cruz del Sur. Als we merken dat we geen dekentjes krijgen,
duikt Lin de koffer van de bus terug in om onze slaapzakken te halen.
We slapen minder goed omdat onze zetels zo glad zijn dat we telkens
naar beneden schuiven... Onze slaapzakken doen wel wonderen.24 september 2012: Cuzco Ons ontbijt hebben we gisterenavond al gekregen, dat is natuurlijk al lang verorberd. Rond 8 u arriveren we in Cuzco. We willen weer met de minibus maar het is even zoeken waar die vertrekt. Als we hem toch hebben gevonden, passeert er geen enkel busje waar we nog bij kunnen met onze bagage... Dus nemen we noodgedwongen de taxis maar. Hij zet ons voor Hostal Suecia II af. We kiezen voor de kamer zonder badkamer maar met een buitenraam. Het is nog vroeg en we hebben niet zo goed geslapen dus we doen eerst nog een dutje nadat we onze vuile was hebben weggedaan.  We willen gezellig brunchen
maar we belanden toch weer op de markt. We hebben wel zin in verse
pistoletjes met kaas, maar daar vragen ze woekerprijzen voor dus gaan
we gewoon voor -rarara- rijst, weliswaar lekker met bakbanaan. Als
dessert nog een verse mixed fruitsap. Je krijgt er zelfs twee glazen
voor de prijs van één! Vergeet er dus nooit je
overschot te vragen! We vervolgen onze wandeltocht door Cuszo en gaan
slechts één museum binnen, het natuurmuseum, met
opgezette dieren. We belanden terug in het hotel om wat te rusten.  ‘ s Avonds trekken we
terug de stad in en belanden in een chicharronia. Gefrituurd
varkensvlees met choclo (maïs) en hierba buena (munt) is een
traditionele schotel. Het valt ons wat tegen.. We denken nog een
dessertje te kopen (wafel op een stokje), maar kijken verdacht als ze
vragen of we mayonaise op onze wafel willen. Valt dat even tegen:) Als
afsluiter gaan we nog iets drinken in één van de
vele roof-cafés op de Plaza. 25 september 2012: Aguas Calientes  We staan op ons gemak op,
ontbijten eerst om de hoek en wandelen dan naar de minibushalte voor
Ollantayamba. We zitten vol, maar het is een chique minibusje. Het is
een drietal uurtjes rijden naar het dorpje waar de trein vertrekt naar
Machu Picchu. We verschieten wel even van de prijzen. 45 dollar voor
een enkele rit terwijl de Lonely Planet slechts 31 soles aangeeft...
moet die dringend geupdated worden. Niets aan te doen...we zullen toch
de trein moeten nemen. Nog een snelle hap aan een straatrestaurantje,
joepie, rijst..voor de trein vertrekt. In de trein worden alle
toeristen bij elkaar in dezelfde wagon gestoken. Ze moeten dan ook 13
keer zoveel betalen als de plaatselijke inwoners. De treinrit is wel
heel mooi, door de vallei.  Als we in Agua Calientes
arriveren regent het weliswaar. We gaan alvast eerst langs het bureau
om onze ticketjes voor Macchu Picchu te boeken. We droppen onze spullen
in het hostal Los Caminantes en trekken er op uit met onze verrekijker.
Het pad dat we willen doen is gesloten maar langs de spoorweg zien we
ook al tal van vogels: kolibries, cock of the rock en we denken dat we
veel papegaaien horen, maar die laten zich niet zien. Dineren doen we
in een plaatselijk restaurantje met het menu van de dag. We schaffen
ook al onze busticketjes naar Machu Picchu aan.Op de markt kopen we nog
pistolets en bananen voor het ontbijt de volgende morgen. We kruipen
weer vroeg het bed in want de volgende morgen is het voor de
verandering weer vroeg dag. 26 september 2012: Machu Picchu  5u, Opstaan. We pakken onze
spullen in en wandelen naar de bushalte. Er staat al een hele rij
wachtenden en we verorberen dus ons ontbijt in de rij die toch wel snel
vordert. Ook boven aan de ingang van Machu Picchu staat er een rij die
gelukkig ook snel vordert. We wandelen direct richting de berg Huayna
Picchu, maar we zijn nog te vroeg. Dan maar even vogeltjes kijken en
blijkt dat we een ticketje voor een andere berg de Machu Picchu-berg
hebben. Helaas een hogere berg, de klim duurt bijna anderhalf uur... Al
heb je onderweg een fantastisch uitzicht en zien we kolibries en
orchideeën. Op de top eten we onze laatste banaan op. Op het
ticketje stond dat je geen eten of plastieken flessen water mocht
meebrengen, maar daar is niets van aan.  Op weg naar beneden kunnen we
harder genieten van de fauna en de flora maar de vogeltjes verstoppen
zich in het groene bladerdek. We spotten nog wel een rode neusbeer
-coati de cola anillada. ‘t Is te zeggen, we spotten een
zoogdier en we moeten later in het ticketjesbureau gaan opzoeken wat
voor iets het was. De Machu Picchu is een inspannende maar mooie
beklimming. We bekijken toch nog even de ruïnes, de
zonnetempel, de Condortempel,... We wandelen tevoet terug naar beneden,
nog een mooie wandeling. We laten het museum voor wat het is, en
wandelen richting Agua Calientes. We horen de papegaaien opnieuw, maar
zien ze niet. het laatste deeltje begint het zelfs echt te regenen,
maar gelukkig kunnen we drogen bij ons toeristisch driegangenmenu
-weliswaar in een lokaal restaurant-. In ons hotel mogen we geen gebruik maken van de douche dus rusten we tot het tijd is om iets te graan drinken. Ondertussen is er een heuse parade aan de gang in het dorp. De peruvianen kennen iets van parades, in elk dorp kom je wel iets tegen. Onze trein vertrekt pas om 21u30 dus het wachten duurt lang. Overnachten doen we in Ollantaytambo in hostel los Portadas. 27 september 2012: Urubamba- Cuzco-Puno  Ik koop snel ontbijt op de
markt en we nemen de minibus richting Urubamba waar we moeten
overstappen en op een echte bus terechtkomen, die vol raakt met
schoolkinderen. De bus dropt ons in de buurt van de minibusjes zodat we
te voet onze bagage kunnen gaan ophalen. Met onze bagage nemen we wel
terug de taxi naar de busterminal om de bus overdag naar Puno te nemen
want het is maar 6 uur rijden. In het busstation kunnen we direct de
bus inspringen waardoor we geen eten kunnen inslaan. Gelukkig is er
onderweg op de bus weleens bevoorrading, al had ik me een pan con queso
wel anders voorgesteld dan droog brood. Het landschap is mooi, ook al
wordt het weer erg guur buiten. In Puno is het al donker als we
arriveren waardoor we ons laten overhalen door een mannetjes om mee
naar hotel Maison de Lago te gaan. We droppen onze spullen en gaan op
zoek naar een restaurantje. We vinden niet direct een lokaal
restaurantje dus we gaan maar een kleine gezellige pizzeria binnen. Na
een soep als voorgerecht hebben we helaas geen honger meer voor pizza. 28 september 2012: Puno-Lanchon  We staan rustig op en nemen
onze eerste ‘tuktuk’ mototaxi naar de minibusstop
voor Capachica, een schiereiland in het Titicacameer. We moeten
overstappen in Capachica zelf om verder in Lanchon te raken. Het is er
moeilijker om onze minibus vol te krijgen dus eten we lekker
pepito’s als ontbijt en kijken we naar alle mensen die
toekomen in hun feestkledij voor een trouw. Vanuit Capachica stopt de
asfaltweg en komen we op de boerenbuiten. Waar eerst het minibusje toch
vol was geraakt, zitten we nog helemaal alleen in’t busje als
we in Lanchon arriveren. Het plein lijkt verlaten en we zouden niet
weten waar we hier een hostel moeten zoeken.. Gelukkig spreekt een man
ons aan en vraagt wat we zoeken, waarop hij zegt dat hij een guesthouse
heeft. We wandelen met Juan mee naar zijn huisje. Geen zicht op het
meer -helaas-maar het ziet er gezellig uit. Juan maakt zich helemaal gereed om ons een heerlijke lunch voor te kunnen zetten. Wij verkennen ondertussen de omgeving en maken kennis met hun boerderijdieren schapen, koei, varken en een alpaca. De specht poseert mooi in zijn boom. De lunch is lekker, omelet met een lekker toetje als dessert. In de namiddag verkennen we het meer en zijn vogeltjes. De sierrafinch, kievit, ibis,... Het is er lekker rustig en alle inwoners zeggen vriendelijk goeiendag. Bij zonsondergang keren we terug naar Juan die ons weer een heerlijke maaltijd voorschotelt. Met al onze kleren aan genieten we nog van een theetje voor we snel onder de zware dekens kruipen.
29 september 2012: Lanchon - Puno- Juli Om 7u verwent Juan ons weer met bananenpannekoeken. Het koppel maakt zich helemaal op, want ze gaan ook richting Puno. Samen gaan we de bus op. In Puno aangekomen wandelen we naar de haven waar we onze eerste flamingo’s zien. Terwijl we foto’s maken van de vogeltjes, krijgen we een steen naar ons hoofd. Waarschijnlijk dacht de vrouw dat we van haar een foto trokken? We nemen de ferry naar de drijvende eilanden. De kapitein probeert ons al te versieren, maar daar trappen wij niet in. We plaatsen ons op het dak, en hopen dat we er niet doorzakken want het is maar een beetje gammel. We worden eerst op een klein eilandje gedropt waar ze een uitleg doen. In één van de hutjes ontdekken we de buit van de jacht op de meerkoeten. We varen met de rieten roeiboot naar de overkant, maar eerst moet er nog over de prijs onderhandeld worden want zelfs de Peruviaanse toeristen zijn het niet eens dat we moeten betalen. Het in’t zak zetten van de toeristen geldt net zo voor de Peruviaanse toeristen als de buitenlandse.
Aan de overkant van het water is dan ook niets te zien. Ze droppen u ergens waar alleen een restaurant en een winkeltje is. We genieten dan maar van onze pepito. Eénmaal terug in Puno verkennen we de markt. We proeven onze eerste papa rellena, lekker. De markt is wel heel groot.
We pikken onze rugzakken terug op in het hotel en besluiten al een stukje richting Copacabana te rijden, weg van de grote stad Puno. Helemaal de grens over zal waarschijnlijk net niet lukken dus dat proberen we niet. Met de minibus tot in Juli, helemaal niets voor toeristen maar gelukkig wel een hostel op het plein. We verkennen nog even het stadje, bekend om zijn vier kerken (Iglesia Asuncion, San juan de Letran, Santa Cruz, San Pedro). Een lekkere warme douche en soep en pollo a brasa als avondeten. 30 september 2012: Juli-Copacabana- La paz  Vandaag is het zondag en dus
ook marktdag in Juli. We kopen er sokken
en een muts en lekkere verse pistolets. Kaas kopen we in de overdekte
markt, waar we ook een verse gemengde fruitsap met een stroop van de
Johannesbroodboom (algarrobo) drinken. In’t zonnetje op het
plein genieten we van onze pistoletjes, met een koffie achterna. Dan
hebben we toch een volledig ontbijt achter de rug, weliswaar op
verschillende plaatsen... Ik bied mijn schoenenpoetser nog een pistolet
aan, maar ofwel heeft hij geen honger, ofwel heeft hij geen zin in
pistolets.. De minibus rijdt blijkbaar niet rechtstreeks naar de grensovergang. We moeten ergens op een kruispunt nog overstappen. Ook in het laatste dorpje moeten we nog de mototaxi nemen tot aan de grens. Je kan wel te voet gaan, maar je moet de weg vinden en met onze bagage kiezen we toch voor de mototaxi. Aan de grens is het lekker rustig. Er is geen kat te zien... Eerst wisselen we geld, dan gaan we bij de Peruviaanse politie binnen -waar ik een hele tijd moet zoeken naar het papiertje dat we bij binnenkomst in Peru hebben gekregen- dan bij de Peruviaanse douane binnen en vervolgens nog eens bij de Boliviaanse douane. Allemaal een fluitje van een cent. Aan de overkant van de grens wacht een minibusje dat ons naar Copacabana brengt. De eerste kilometers zijn over onverharde weg en we denken dat Bolivia echt wel arm moet zijn dat ze zelfs hun grensweg niet kunnen verharden, maar achteraf blijkt dat ze aan de hoofdweg gewoon aan het werken zijn. In Copacabana eten we de overschot van onze pistoletjes op aan de waterkant met zicht op de toeristische bootjes.  Nadien rijden we verder
met de grote bus naar La paz. We zitten niet op ons gemak in de bus,
onze chauffeurs is een snelheidsmaniak en met al die bochten en bergen
is dat maar niets... De bus moet blijkbaar ook nog de ferry op voor de
oversteek van het meer. De passagiers moeten in een ander bootje de
overkant bereiken. Het wordt stilaan donker als we in La Paz arriveren,
een taxi dropt ons aan de toeristische wijk maar het lijkt er nogal
doods. We nemen het eerste -beste?- hostal Jimenez. Allesbehalve
modern, maar wel proper (al ziet de tapis plein er niet uit). De bedden
zijn antiek met veringen en strooien ondermatrassen. Om dat te evenaren
gaan we gezellig Italiaans uit eten in een echt restaurant. 1 oktober 2012: La paz Ondanks de antieke bedden, breken we ons record. We staan pas op om half negen. We doen onze was binnen in het wassalon en we wandelen naar de grote straat regio El Prado waar we ontbijten met saltenas -de Bolivaanse variant van de empenadas- en vers fruitsap. We wandelen verder richting één van de uitzichtpunten uit de Lonely Planet, Laikakota, maar alles is er gesloten dus we raken er jammer genoeg niet. Over de ‘balustrade’ wandelen we dan maar terug richting het pleintje met de kathedraal (Plaza Murillo) en een ander pleintje. Uiteindelijk raken we verzeild in de markt maar we zien vooral schoenen en broeken. We kopen er een zak pindanootjes en watermeloen en wandelen op ons gevoel verder want in deze doolhof zijn we al ons gevoel voor oriëntatie al lang verloren. We springen nog even een reisbureautje binnen om te informeren hoeveel dagen je minstens nodig hebt voor de jungle en dan gaan we een lekkere chocomelk drinken. We halen onze bagage en was op en nemen de taxi naar de bushalte voor onze bus naar Uyuni. De eerste uren van de busrit liggen we zalig onder onze slaapzak, maar de laatste uren worden we holderdebolder door elkaar gerammeld want vanaf Ururo stopt de verharde weg. We zijn dan ook blij als we rond 7u in Uyuni arriveren. 2 oktober 2012: Uyuni We wandelen richting Hostal Cactus. Na een douche gaan we zalig ontbijten op het ene enkele tafeltje in het zonnetje. De tours vertrekken blijkbaar pas om 10u30 als we informeren bij het reiskantoor. (Hadden we dat geweten hadden we misschien toch direct kunnen gaan). We verkennen het stadje, rusten in het zonnetje en gaan ook op zoek naar vogeltjes. Er zijn er weinig te spotten hier in de droogte... De straten lijken zo goed als verlaten. We proeven de papas rellenas van Uyuni. We informeren bij enkele reisbureautjes naar een tour in de Salar de Uyuni. Het is moeilijk kiezen, maar uiteindelijk kiezen we voor Andrea tours die ons de driedaagse tour in omgekeerde richting aanbiedt. We proberen ook een busticketje te boeken naar Sucre maar dat blijkt een moeilijke opdracht. Geen enkele bus rijdt rechtstreeks blijkbaar. Dan maar terug naar een reisbureau om daar te informeren. Daar kunnen ze ons wel de naam geven van een busmaatschappij die wel rechtstreeks rijdt. Maar ook het vinden van deze busmaatschappij is geen sinecure, nochtans liggen ze allemaal vlak bij elkaar. Maar eens we het kantoortje van de juiste busmaatschappij hebben gevonden, is het zo geregeld. ‘S Avonds gaan we opnieuw echt uit eten bij de Italiaan. 3 oktober 2012: Salar de Uyuni. We kunnen voor de eerste keer eens uitslapen voor een tour. Op het zelfde terrasje - het enige eigenlijk- ontbijten we heerlijk. We gaan drie dagen op stap met een Duits koppel en een Spaans-Ecuadoriaans-Frans koppel. Als we Uyuni verlaten zien we al direct gieren. het landschap is direct mooi. Ook de jeep is zeer comfortabel. ‘s Middags lunchen we in een dorpje met lekker en veel te veel eten. De eerste dag moet een lange afstand overbrugd worden en zitten we vooral veel in de jeep.
Rond een uur of 4 komen we aan de Laguna Colorado. De lagune ziet rood van de algen en er zitten veel flamingo’s. We vinden zelfs een ei en aan de kustlijn ligt het vol met pluimen en helaas hier en daar ook een flamingokadavertje. Het waait er fel dus het is er wel frisjes. Vervolgens rijden we door naar de Laguna Verde voor de zonsondergang. We passeren de hotsprings en omdat we er dan niet kunnen baden (anders missen we de zonsondergang) volgt er een hele discussie over het programma. Bertha en Doro hebben de toer al gedaan en dus kennen ze de bezienswaardigheden. Blijkbaar wil de chauffeur de hotsprings en de geysers overslaan.. Na een hele discussie volgt de oplossing, we slapen aan Laguna Verde zodat we de volgende ochtend de hotsprings en de geysers opnieuw passeren.
Op weg naar Laguna Verde dan maar waar we de zon onder zien gaan. In de groene laguna zitten geen vogels, omdat deze laguna toxisch is door het arseen. De chauffeur rijdt naar de overnachtingsplaats maar we mogen er niet blijven want het is te duur. Er zit niets anders op dan heel de weg naar Laguna Colorada in het donker terug te rijden. Gelukkig kent de chauffeur wel goed de weg! Bij de guesthouses moet de gids verschillende plaatsen proberen voor er plaats is. Dan krijgen we nog te horen dat er geen avondeten is, enkel soep. Ondertussen ruikt het er naar bier en wijn van de Israëliers die er een troep van maken. We eten de overschot van de buren op en dan blijkt dat ze toch eten voor ons gemaakt hebben. Met een volle maag kruipen we onze slaapzak in nadat we eerst nog de maan hebben zien opkomen. 4 oktober 2012: Salar de Uyuni  Om 5u staat alweer de wekker.
We passeren eerst langs de geysers, een
natuurlijk spektakel. Er is er ook een kunstmatige geyser gemaakt om te
experimenteren met thermische energie. Na de geysers volgen de
warmwaterbronnen (Manana del sol). Het is buiten nog bar koud - bij ons
vertrek gaf de thermometer -6°C aan- toch durven we ons
uitkleden en éénmaal in het water is het zalig.
Een lekker warm bad naast een bevroren lagune die dampt en
flamingo’s, meer moet dat niet zijn! We krijgen er een uurtje
de tijd en daardoor wordt het bad gelukkig ook leger. Na de warmwaterbron rijden we terug naar de guesthouse waar we lekker ontbijt in het zonnetje krijgen voorgeschoteld. De volgende halte is opnieuw de Laguna Colorado vanuit de andere kant en deze is echt prachtig. Een rode gloed, boordevol flamingo’s. De volgende stop is Arbol de piedra, een door de wind gevormde rotsformatie in de vorm van een boom. Ook de omringende rotsen zijn door de wind in grillige vormen uitgesleten. Onderweg passeren we nog een rots waar de viscacha’s - een soort knaagdier, familie van de wolmuizen- komen piepen. Blijkbaar zijn ze gewend aan de toeristen die brood te eten geven? Lunch houden we aan één van de witte lagunes. De gids slaagt er in om zijn jeep om te toveren in een buffetbar.
Het landschap verandert regelmatig, je gaat je er niet vervelen. We houden nog even halt met uitzicht op de rokende vulkaan Ollague waarna we door een kleine, grijzige zoutvlakte rijden. Via een bizarre rotsenvlakte komen we uiteindelijk -bij bijna zonsondergang- aan in een klein dorpje Santiago, bij een zouthotel. De vloer zijn zoutkorrels, de muur is van zoutblokken en de tafels en stoelen zijn van zout gemaakt. Onze kamer heeft blijbkaar wel geen water dus we krijgen de suite toebedeeld. Bij de thee krijgen we een zangconcert van de lokale kinderen. Meer dan een lolly geven we ze niet maar ze kunnen wel meedoen met het dierengeluidenspel en dat vinden ze wel leuk. Het avondeten met de worstjes smaakt voor een keer bizar. De jeugd van Santiago kijkt ondertussen geboeid naar een actiefilm.
5 oktober 2012: Salar de Uyuni Het was een hele discussie met de gids die niet om 5u wou opstaan, maar uiteindelijk krijgen we wel lekkere cake als ontbijt en zijn we om 5u30 op pad richting de grootste zoutvlakte voor de zonsopgang. Het is echt de moeite om zo vroeg op te staan. Het licht is echt speciaal op de zoutvlakte, die immens en spierwit is. Bovendien lijken we de enige toeristen te zijn. We genieten van het fenomeen en trekken wat foto’s.
Daarna is het richting het eiland Incahuasi. Vol met cactussen en koraalrotsen uit de tijd dat de zoutvlakte vroeger nog een meer was. Het zout zit meer dan honderd meter diep en bevat mineralen als lithium, bohr,... Vanop het eiland heb je een prachtig uitzicht over heel de zoutvlakte. De cactussen zijn wel meer dan duizend jaar oud en bovendien levert het mooi hout op. De volgende stop is die van de funny pictures. Wij bakken er niet zoveel van maar de rest heeft zich voorbereid met lijstjes en attributen om perspectieffoto’s te maken dus we genieten ervan om hen bezig te zien. We lunchen in het zouthotel, dat had voor ons niet echt gemoeten, geef ons maar het zonnetje. O  Op de terugweg naar Uyuni
passeren we nog een autorally. (Als je graag offroad rijdt, is this wel
the place to be). De laatste stop van de dag is het treinkerkhof.
Verlaten treinstellen in het het midden van de woestijn. Enkele
onderdelen hebben ze zelfs omgebouwd tot een wip of een schommel. Terug
in Uyuni douchen we ons -wel tegen betaling- in ons hotel. Daarna
drinken we toevallig met zijn allen nog iets op het pleintje en
wandelen we door het stadje. In één van de
‘kotjes’ eten we een potje lama met aardappels. Zo
primitief dat je een zakje over een schoteltje krijgt. Dat bespaart
ineens de afwas. De twee andere gasten die net in kotje passen, zijn
verbaasd als we vertellen dat we in België geen
lama’s hebben. Tegen 7u gaan we onze bagage oppikken en
vertrekken we naar het buskantoortje. We eten nog snel de lekkerste
hamburger van allemaal voor we de bus opmoeten. 6 oktober 2012: Sucre  Om 3u in het midden van de
nacht krijgen we in de bus de boodschap dat
we in Sucre gearriveerd zijn. Daar hadden we niet op gerekend. Wat nu?
We kunnen nog tot 6u in de bus blijven als we willen. We kiezen ervoor
om in het midden van de nacht maar naar Lieselore te gaan. Misschien is
ze zelfs nog wakker als avondmens zijnde? Even lijkt het alsof we toch
niet meer uit de bus kunnen maar dan komt gelukkig toch nog de
chauffeur opdagen. Zonder nadenken springen we de eerste de beste taxi
in naar Calle La paz. Het duurt even voor er beweging komt in de deur,
maar gelukkig was Lieselore nog net wakker. Na een korte rondleiding in
haar reuzenappartement kruipen we terug onder de wol. Het doet eens
deugd om gewoon thuis te zijn. Lekker op het gemak opstaan, theetje,... We gaan op de markt brunchen met een chorizohamburger en een reuzefruitsla. Om 15u worden we verwacht op de nieuwe opening van Flavour- een caféetje- en daarna gaan we wally spelen. Wally is een mengeling van squash en volleybal en best wel leuk. Ik zit in de winnende ploeg dankzij twee sterke Bolivianen. Na de sport gaan we uiteten, douchen en terug op pad voor chocoladefondue. Het lijkt wel een gastronomisch weekend. Ondertussen hebben we ook al geïnformeerd voor een trekkingtour in Los Frailes maar voor maandag zijn er nog geen kandidaten en je moet minstens met 3 zijn. Laten we hopen dat een extra dag extra deelnemers met zich meebrengt. 7 oktober 2012: Sucre  Vandaag is het zondag,
relaxdag. We beginnen met een vers fruitsapje op
het plein. Lieselore haar plannen zijn veranderd dus we gaan alleen
lunchen in La Recoleta met een uitzicht over heel de stad. Ze hebben er
ook ligstoeltjes, dus we blijven er genieten van het zonnetje. Later op
de namiddag passeren we terug het trekkingbureau maar nog steeds geen
nieuws. Er zijn nog 2 kandidaten maar ze moeten nog terug bevestigen.
We brengen de tijd door in het park waar er blijkbaar op zondag
vanalles te beleven valt. Rijdende vliegtuigen, paardje rijden, maar
vooral de fotograaf heeft heel veel succes. Eénmaal terug in
het trekkingkantoor Condor is er nog altijd geen nieuws. De baas belt
een telefoonnummer maar hij krijgt Lieselore aan de lijn in plaats van
de twee andere geïnteresseerden. Hij rijdt zelfs met zijn moto
naar het hostel van de meisjes maar ze hebben besloten om niet mee te
gaan. We beslissen dan maar om een dag later te gaan. Een extra dag om
kandidaten te vinden, en er is ook een vierdaagse waar misschien wat
mee te regelen valt. Dan is het alleen een kwestie van iets leuk voor
maandag te vinden. We gaan even terug naar huis maar Lieselore heeft al gegeten dus we gaan zelf op zoek naar eten. Het Joyride reisbureau is ook nog open, dus we springen daar even binnen om te horen of zij geen voorstel hebben voor een dagtrip. We hebben geluk, er is nog plaats voor de bike-hike and swim tour, net iets waar we zin in hebben. We gaan nog eten (quinoa en tortillas) in het Bibliocafé, maar de porties vallen wat klein uit, dus Lin trakteert zichzelf nog op een hamburger van het kraampje. 8 oktober 2012: Sucre  We moeten pas om
9u30 vertrekken voor onze mountainbiketour, maar we moeten nog lekker
fruitsla ontbijten en geld zien te wisselen om onze tour te betalen.
Dus niet echt uitslapen...
Met zijn zevenen en de gids ( op de motor) in de jeep, vertrekken we
naar de ‘Secret’ Valley. Deze ligt vlakbij Sucre en
is best heel mooi. We starten met onze fietstocht, het eerste stuk is
alleen maar bergaf, maar best wel vermoeiend want je moet heel de tijd
remmen. Lin wisselt nog van fiets want haar band loopt af.. Eenmaal
beneden is het even bergop, de mountainbikes hebben enkel achteraan
versnellingen, dus je kan niet klein genoeg trappen om boven te raken.
Dan maar even te voet. Vandaaruit is het vlak, en fiets je toch
bovenaan in de vallei. Leuk!  Voor we weten, zijn we al op
het eindpunt
gearriveerd en is het een korte wandeltocht naar onze zwemplaats. Het
wandelen lijkt soms wel meer op klauteren, en op het laatst moeten we
ook de rivier oversteken. Het is er heel mooi om te zwemmen, maar het
water is best wel frisjes. Als het dan ook nog begint te regenen,
moeten we schuilen onder een rots waar we onze picknick verorberen.
Ondertussen dondert het ook, de start van het regenseizoen is
aangebroken. De terugtocht te voet lijkt korter te zijn. Eenmaal terug
in Sucre, krijgen we nog een gratis drankje in de Joyridebar. Een
frisse douche later gaan we smakelijk ‘fideo’ eten
in de Amadeus. 9 oktober 2012: Cordillera los frailes  We kunnen dan eindelijk op
trekking. We
moeten er wel vroeg voor opstaan want om 5u45 worden we al aan het
kantoor van Condortrekking verwacht, gelukkig krijgen we later nog
ontbijt. We zullen toch slechts met twee zijn op onze trekking,
geassisteerd door onze gids Rojelio en een vrijwilliger Elisabeth. We
vertrekken met een privébus, samen met een Frans koppel dat
de vierdaagse doet. Aan de kapel van Chataquila ontbijten we met
heerlijke verse chocoladebananentaart en api, een warme drank op basis
van paarse maïs en kaneel. Van daaruit volgen we de Incatrail
naar beneden voor een 6tal km tot Chaunaca. De uitzichten zijn heel
mooi en het is niet te technisch.. Als we een beter zicht krijgen op
het dal krijgen we wat nootjes om onze tocht verder te zetten. We volgen de richting van de rivier, maar blijven wel iets boven het dal lopen. Een grote hangbrug brengt ons uiteindelijk naar de overkant, waar het eventjes bergop gaat. Gelukkig ligt de beloning erachter. In de waterval kan je een heerlijke douche nemen, het water is niet te koud. En achteraf krijg je dan nog een heerlijke lunch, brood met kaas en groentjes a volonté, mmm.  Na de middag zou het even steil
bergop wandelen zijn, en ja hoor, het eerste stukje is even puffen,
maar als ik denk dat we amper begonnen zijn, blijkt dat het ergste stuk
al achter de rug is. Is me dat wat even anders dan de Colca Canyon,
gelukkig... Het pad wisselt vervolgens af, maar echt stijgen moeten we
niet doen. We leren van onze gids hoe we Coca moeten kauwen. Je moet
het helemaal niet kauwen, maar gewoon in je kaak steken. Er wordt
verbrande Stevia gebruikt om de actieve stoffen uit de coca beter te
doen vrijkomen. Ik raak zonder verdere moeite bergop na die cocakuur:).
We dalen af in de Maragua krater, het is eigenlijk geen krater maar een syncline. Deze geologische formatie is toch wel speciaal, ook al krijgen we een hagelbui op onze kop. De zon schijnt gelukkig aan de andere kant van de krater. Na de regen wordt de grond wel erg slipperig, onze gids glijdt uit, wij dalen voorzichtig af om de (lege) rivierbeddingen te doorkruisen. We laten onze bagage achter in het mooiste huisje van het dorp (dit voor de toeristen) en moeten alweer direct op pad. Eindbestemming ‘ de devils mouth’. We kunnen amper wachten tot na het avondeten (quinua) tot we mogen gaan slapen, zo moe zijn we na deze lange dag. 10 oktober 2012: Maragua- Potolo  We worden gewekt om 7u als het
ontbijt (havermout met fruit) al klaar
staat op tafel en we dus direct kunnen aanschuiven. Rond 8u zijn we
terug op pad, het is eerst een beetje klimmen om uit de krater te
raken, maar dat valt allemaal goed mee. Zeker als we terug wat
cocabladeren kauwen. Nadien is de tocht up- en down, dat is meer mijn
ding. Ook aan de overkant van de Maragua krater genieten we nog altijd
van de mooie landschappen. We arriveren redelijk vroeg bij ons
lunchlocatie. Een huisje, helemaal alleen in de bergen. De mensen die
hier leven, moeten het met zeer weinig stellen. Een aantal koeien is
alles wat ze hebben. De appels die ik in mijn rugzak moet meedragen
geef ik dan ook met plezier af. Ze aanvaarden deze dan ook graag, en de
moeder verdeelt direct de appel onder de kinderen. Ook de overschot van
onze lunch stoppen ze weg in hun hutje, waarschijnlijk voor het
avondeten. Na de lunch gaat het verder naar de dinosaurusafdrukken van Niñumayu. In een rots zijn inderdaad verschillende trajecten van voetafdrukken te zien. De grote afdrukken zijn van een viervoeter, een vegetariër (sauropoden) en de iets kleinere afdrukken zijn van een tweevoeter, een vleeseter (theropoden). In de loop van de eeuwen zijn deze voetafdrukken verhard.Toch wel speciaal om te zien. De wandeltocht blijft verbazingwekkend enorm variërend.
Rond de middag pauzeren we even aan een school waarbij alle kinderen eens komen kijken naar ons. Als we in de verte Potolo te zien krijgen, begint het ook te regenen. Gelukkig duurt de regenbui niet al te lang. We dalen verder af tussen de rare geologische vormen. Ineens lopen we tussen de paarse bulten! Enkele kloven later arriveren we in Potolo, bekend voor zijn textiel, maar dit valt niet bijzonder op. Het dorpje valt wel op in het landschap door zijn groenere omgevingen. We overnachten in dezelfde huisjes als in Maragua. Voor het avondeten kijken we nog naar de vogeltjes bij de buren, maar we kunnen er helaas niet veel identificeren. Ons avondeten bestaat uit fideo (pasta), maar natuurlijk met aardappelen:). Rojelio toont zijn kunsten op de panfluit. 11 oktober 2012: Potolo-Sucre De bus vertrekt om 8u op het dorpsplein. Al wachtende in de kou (zonder het zonnetje) bestuderen we alweer de vliegende fauna. De rufous collared sparrow blijkt echt wel alomvertegenwoordigd... Met de plaatselijke gammele bus vertrekken we terug naar Sucre, hoewel in vogelvlucht amper 25 km, duurt deze tocht 3 uur. We moeten namelijk een hele berg over. Gelukkig zit ik niet aan het raampje en zie met mijn hoogtevrees de afgrond niet.... In sucre brengt de gids ons met de taxi terug naar het kantoor. Na een thee en een positieve noot in het gastenboek, gaan we op de markt een bloemetje kopen om Lieselore te bedanken voor haar gastvrijheid. We kiezen voor mooie gele rozen, maar de bloemiste maakt er een iets minder mooi boeketje van... Boeketjes zoals wij ze kennen, kennen ze blijkbaar niet in Bolivië. Gelukkig is het maar het gebaar dat telt! Na een lekkere warme douche spreken we met Lieselore af in het centrum voor onze laatste lunch. De pizza smaakt ons! We nemen afscheid van Lieselore en ruimen op het gemak onze achtergelaten rommel op. De taxi brengt ons dan naar het busstation. De man achter ons loketje herkent ons nog, maar we zijn nog 20 minuutjes tevroeg. Geen probleem... We hadden een beetje schrik voor onze bus, aangezien wij bij het eerste het beste loketje hadden geboekt, maar geen nood, onze bus ziet er oké uit. We hebben zelfs een passagier teveel mee, die er gelukkig nog uitraakt voor we Sucre uitzijn... Dat is het nadeel dat je van de passagiersruimte niet aan de chauffeursruimte kan.... Wat chips als avondeten later kunnen we er weer tegen aan voor ons dutje van een hele nacht...De nacht is frisjes, gelukkig kunnen we lekker onder onze slaapzak kruipen. 12 oktober 2012: La Paz  Al vroeg (6u) arriveren we in
La Paz, buiten het busstation weliswaar.
We laten de taxichauffeur een voorstel voor een hotel doen, maar het is
volgeboekt. Bij zijn 2e poging krijgen we van de hotelmedewerker een
sleutel mee om de kamer te bekijken. De kamer is niet echt een
gastenkamer, want staat vol met opgestapelde meubelen. Onmogelijk dat
we daar in het bed kunnen slapen. Een andere kamer is er ook niet, dus
we gaan zelf eens bij hotel Amel aan de overkant kijken. Dat is basic
en meer op Bolivaanse toeristen gericht, maar voor ons kan het er
helemaal mee door. We willen gaan ontbijten met verse fruitsla op de markt, maar vinden niet echt de ontbijtsector, alleen massa’s kleren. Onze oriëntatie is ook niet echt goed in deze wijk, waar alles op een markt lijkt. Om de eerste honger te stillen, kiezen we dan alvast maar voor het verse fruitsapje. Na veel dwalen passeren we een kraampje dat api en pastels (met anijs of kaas) verkoopt. Dat komt het meest in de geburen van onze gewenst ontbijt. Net na het ontbijt vinden we dan toch een overdekt klein marktje met fruit... Jammer. We kopen souvenirs als quinoa en de typische deken die elke Boliviaanse vrouw heeft. Lunchen doen we op de andere overdekte markt. Allemaal kraampjes met almuerzo. We zijn aan de late kant, dus we kiezen er eentje waar de soep nog niet op is... We laten voor een laatste keer onze schoenen poetsen, dan moeten we dit thuis niet meer doen. We gaan nog op zoek naar de ideale handtas en hangmat en swoppen Lins leesboek. Voor dit laatste passen ze wel een rare theorie toe, maar soit. Nog even rusten in’t hotel na zo’n dag hard shoppen:) en we gaan uit eten in ons ondertussen bekend restaurant Luna’s. 13 oktober 2012: La Paz-Lima Gelukkig horen we de wekker want om half zes hebben we een taxi besteld. Als we beneden komen moet deze nog gebeld worden. Dat lukt blijkbaar niet zo goed, dus houdt hij er toch een tegen op straat. De chauffeur probeert ons nog 10 extra soles af te troggelen. Hij beweert dat de international departure 10 soles duurder is. Omdat het nog vroeg op de ochtend is en het eigenlijk maar 1€ is, houden we het er maar bij. Eerst onze boardingcard afhalen, de departuretax betalen en dan moeten we naar de veiligheidscontrole. Deze duurt wel lang want er is slechts één persoon die manueel alle handbagage op drugs moet controleren... Tijdens de vlucht verloopt alles naar wens. Een ontbijt en een kort dutje naast een knappe Mexicaan die de bijbel aan’t studeren is.. Niet veel later arriveren we in Lima. Onze bagage gaat rechtstreeks naar Schiphol dus wandelen we de luchthaven gewoon uit, in de hoop dat we vanavond ook terug binnen kunnen wandelen. We worden aangeklampt door de taxichauffeurs, maar we houden voet bij stuk, we willen met de bus. We wandelen de luchthaven uit en vinden direct de stopplaats en het eerste busje dat er stopt gaat al de goede richting uit! Vandaag willen we namelijk Miraflores, het moderne gedeelte van de stad langs de kust verkennen. Het is spits, maar dit is altijd leuker vanuit de minibus dan vanuit de taxi.  We hoppen uit de bus in
Miraflores. In het park
loopt een cartoontentoonstelling over de klimaatwijzigingen. Leuk voor
de verandering. Hoewel er veel gezellige restaurantjes zijn, gaan we
toch ontbijten in iets lokaal, nooit gezellig ingericht, maar altijd
lekker en leuk. We ontbijten met tamales, een deegrol van
maïs, en de onze zijn gevuld met kip. Lekker, polenta! We
zetten onze wandeltocht voort naar de kust. Deze staat bekend om zijn
parapente, en we zien de parachute dan ook boven de flatgebouwen en
auto’s zweven. Toch maar een rare locatie. Na het ‘Gaudi park’ blijven we nog een hele tijd de parapentes bewonderen. Ook de fitnestoestellen die op de dijk staan, moeten we natuurlijk eens uit proberen. Vervolgens dalen we de kliffen af naar het water. De trappen zijn er allemaal aangeduid als evacuatieweg voor een eventuele tsunami... Aan het water zelf is niet veel te zien, we kijken naar de vogeltjes en gaan niet zo heel veel verder terug de dijk op. Tijd voor een middagmaal in een lokaal restaurant. De soep blijkt alweer op te zijn, dus we krijgen aardappelen als voorgerecht, maar toch net iets anders dan al de aardappelen die we hebben gegeten. Omdat er in Miraflores toch niet heel veel te zien valt, gaan we naar het eten maar naar de dierentuin. We nemen de taxi, want de bus vinden zal wel moeilijk zijn. Een dame wilt ons om één of andere reden haar ticketjes verkopen. We vertrouwen het niet helemaal, maar we nemen ze mee naar de inkom en er is niets aan de hand. In de dierentuin zitten vooral dieren uit Peru. We maken kennis met onze neusbeer, maar ook met de vele mini-aapjes die in het tropisch regenwoud leven. Maar de zoo blijkt ook de plaats bij uitstek te zijn voor de wilde vogels. Het zit er vol -maar dan ook echt vol- met zwarte gieren. We kunnen eindelijk de wilde papegaaien determineren, en de vinken kruipen door de tralies door om bij de vele papegaaien in gevangenschap hun voedsel op te eten. We kunnen er echter niet overal even lang bij stil staan want om 17u moeten we weer weg naar het vliegtuig. Op het vliegveld duurt het precies eeuwen vooral we ingecheckt worden. Na een uur zijn we nog geen meter vooruit, dan is er waarschijnlijk iets mis... Maar als het dan toch aan ons is, loopt alles vanzelf. We moeten enkel opnieuw departure tax betalen. Het is even zoeken naar het loketje hiervan, want deze bevindt zich achter de paspoortcontrole. 14 oktober 2012: Lima-Schiphol De vlucht verloopt prima. De service is perfect en we slapen het grootste deel van de tijd... We zijn zelfs iets vroeger dan verwacht in Schiphol. Onze bagage rolt ook van de bagageband en we haasten ons naar het treinloketje. We mogen gelukkig ook een vroegere trein nemen dan die op ons ticket vermeld staat. Binnen de 5 minuten zitten we op de trein, met enkel nog een overstap in Amsterdam Centraal. Na een lange rit komen we eindelijk in Brussel aan. De conducteur is er zo vriendelijk dat hij ons gratis laat reizen naar Leuven omdat we een internationaal ticket hebben! Moe en voldaan arriveren we om 20u30 in Leuven. Het is wederom een prachtige reis geweest! |
