13 september 2011: Zaventem-Hanoi

Ik sta om 7u op om samen mijn laatste ontbijt met mijn huisgenoten Katrien en Lieselore te nuttigen. Nog rustig wat spulletjes in orde brengen om dan de trein van 9u07 richting Zaventem te nemen. Om half 10 heb ik met Anneleen aan het loketje van onze vlucht afgesproken. We kunnen direct inchecken bij de meneer die eerst nog wat domme vragen stelt, maar dat is waarschijnlijk om alles te verifiëren. Ons visum voor Vietnam gaat namelijk pas morgen in. Nog een koffie bij de Starbucks en wat rondlummelen voor we kunnen boarden. Op de vlucht met Aeroflot verloopt alles naar wens. Drankje, lekker eten, alleen de lectuur beperkt zich tot Russisch...
De verloren tijd halen we gewoon terug in de lucht in, waardoor we in Moskou iets langer moeten wachten (2.5 u overstaptijd). We krijgen helaas geen zitjes naast elkaar, maar de Vietnamees naast Anneleen wil wel wisselen (die van mij niet want hij wil langs het raampje blijven zitten). De vlucht begint goed, maar mijn tv-pc afstandsbediening blijkt al snel niet meer te werken omdat ik op te veel knopjes tegelijk duw... Gelukkig kan de stewardess dat terug in orde brengen zodat ik toch naar de films ‘Something Borrowed’ en ‘You ain’t got nothing into me’ kan kijken tussen het diner, het ontbijt en de dutjes door. Lekker brood kennen ze wel niet in Rusland... Om 8u15 lokale tijd arriveren we in Hanoi.

14 september 2011: Hanoi

Het regent als we ‘s morgens in Hanoi arriveren...We staan eerst bij de verkeerde bagagaband want er zijn er twee met hetzelfde nummer; maar we hebben dit al snel door maar we moeten toch nog even wachten tot onze rugzakken arriveren. Snel wat euro wisselen en op zoek naar transport naar de stad, de minivan. Ze willen ons direct al een dollar teveel aftroeven, maar dat pakt niet want de dame van het infokantoor in de luchthaven had ons de prijs al doorgegeven. Het is nog een redelijk lange rit (+- 1 uur) en we lijken al in de file te staan. Eerst is het landschap nog groen, maar hoe dichter we bij Hanoi komen, hoe meer bebouwing er komt.

We worden gedropt in het centrum van Hanoi aan het kantoor van Vietnam Airlines, maar vinden gelukkig snel onze weg naar onze guesthouse Thu Giang. Het is oud, maar wel relatief proper voor 10USD dus we nemen de kamer. We trekken er eerst op uit richting het Hoan Kiem lake. Daar kopen we ons een Vietnamees vertaalboekje en bezichtigen het Jadebergtempeltje met de schildpad op het eiland aan de brug van de rijzende zon. Het meer is een oase van rust in de drukke stad, maar toch is het er nog behoorlijk druk want de auto’s en de scooters kunnen rond heel het meer rijden. We vervolgen onze weg naar de markt maar het blijft er behoorlijk druk. Op de enige plek waar we stoelen met een leuning vinden, drinken we iets verfrissends. Op de markt en in de straatjes zijn ze allemaal aan het eten aangezien het middag is, maar de geuren doen ons toch nog niet het water in de mond komen....

We keren op onze stappen terug voor een dutje in het hotel, in het vliegtuig hebben we namelijk niet zo goed geslapen. Na het dutje is het al tijd voor het avondeten. De gastvrouw van het hotel heeft ons huisnummer 67 aangeraden dus off we go. Er staat blijkbaar maar één schotel op de kaart dus die nemen we: bun bo. Heel lekker, rijstnoedels met rundsvlees begrijpen we achteraf. We wandelen langs de St Josephs kathedraal terug (waar we helaas net te laat zijn om binnen een kijkje te nemen)  naar de oevers van het meer waar de we nachtfunctie op onze camera uittesten. Via het straatje met de vele bars wandelen we terug richting ons hotel. Hoewel het al de 3e keer is dat we er naar toe gaan, is onze oriëntatie toch nog ver zoek. Alles lijkt hier zo op elkaar...


15 september 2011: Hanoi-Saigon-An Binh

De wekker staat om 7u, want vandaag gaan we met een binnenlandse vlucht naar het zuiden van Vietnam. We wandelen terug richting het kantoor van Vietnam Airlines en er staat al een busje klaar waar we kunnen instappen. Gelijktijdig met ons vertrekt er ook een taxi, maar we komen toch gelijktijdig bij de luchthaven aan. Daar is het wel even zoeken waar onze checkin is, die bevindt zicht namelijk op verdieping 1. Eerst gaan we met de trap nog een verdieping hoger maar als blijkt dat we dan op de 3e verdieping uitkomen, proberen we de lift terug naar beneden te nemen. De vietnamezen kennen wel iets van hun beurt voortkruipen. Gelukkig hebben we nog tijd en maken we er ons niet druk in. Op de vlucht is het frisjes maar ze verloopt vlot.

In Ho Chi Minh (Saigon) nemen we de echte taxi naar het busstation om naar de Mekong delta te gaan want anders zou het nogal moeilijk worden volgens de dame van het infokantoor in de luchthaven. De taxichauffeur probeert ons nog om te praten om een echte ‘tour’ naar de Mekong te boeken of met de taxi tot daar te rijden, maar ons besluit staat vast. We zullen er zelf ook wel geraken. En we hadden zeker gelijk want 5 minuten later zitten we al op de bus (een minibus blijkbaar) richting Vinh Long. Je krijgt er zelfs water en een verfrissingsdoekje bij.

Onderweg stoppen we ergens aan een soort market. We kopen er fruit en laten ons gewillig in’t zak zetten voor een ijsje. Voor ijsjes hebben we altijd zin! Even zijn we lichtjes in paniek als ons busje niet meer tussen de bussen staat. Hadden we de chauffeur dan toch misbegrepen toen hij wilde uitleggen hoe lang we juist zouden pauzeren? Gelukkig blijkt even later ons busje (met dus ook al onze bagage) in de carwash te staan en kunnen we met een gerust hart verder van ons ijsje genieten. In de late namiddag arriveren in het bussstation van Vinh Long.

Een vriendelijke man Nam spreekt er ons aan over een homestay op het eiland An Binh. We hadden een homestay op An Binh in onze gedachten maar nog niets gepland dus dit kwam als een geschenk in de hemel. Wel iets duurder (250.000 dong) dan onze vorige overnachting maar inclusief ontbijt en diner. Als we akkoord gaan, wordt direct de Vietnamese organisatiemolen in gang gezet. We springen op 2 motortaxis’s (na uiteraard eerst onze helm op te zetten) die ons naar de ferry brengt. Het is ons eerste ritje op de motor en best wel fun hoewel Anneleen zich al verbrandt aan de uitlaat bij het afstappen van de motor.

Aan de ferry staat een familielid te wachten die ons de verdere instructies geeft, namelijk op de ferry stappen en niet betalen want dat zal een ander familielid aan de overkant doen. De ferry zit afgeladen vol, maar ook onze eerste boottocht is fun. Aan de overkant wachten inderdaad nog 2 andere familieleden met hun moto. Opnieuw springen we erop en door de smalle paadjes tussen het groen worden we naar Nam zijn huis gebracht. De paadjes zijn maar juist breed genoeg voor 2 moto’s, maar ik trek toch altijd mijn knieën in bij het kruisen van een andere...

Nam zijn huis ligt naast een kanaaltje, met hangmatten op de veranda. Zalig, meer moet dat niet zijn. De kamer is klein, maar heeft alles we we nodig hebben, namelijk een muskietennet en een ventilator. Een plafond heeft een mens niet echt nodig en dat is er dan ook niet. Omdat het al snel donker wordt in Vietnam, doen we de rest van de avond dan ook niets anders meer dan in de hangmat liggen, praten met de andere gasten Joe en 3 Oostenrijkers én uiteraard genieten van het avondeten.

Het avondeten is namelijk een heerlijk viergangenmenu. Als voorgerecht loempiaatjes en als eerst gerecht elephant ear fish geroosterd met groenten en rijstnoedels die we zelf in een rijstpapiertje moeten rollen. het tweede gerecht is soep met rijst en iets dat zij katvis noemen, maar toch een rare structuur heeft. Een hoopje ongeregeld met dan precies nog een soort bot binnenin. Als dessert zijn er nog de rambutans, een soort lychee. Ondertussen regent het wel eens een keertje maar wij zitten lekker droog op het terras met gezelschap van de gekko’s en af toe ook wel eens een ratje dat over het dak loopt. Slapen doen we vroeg en het muskietnnet beschermt ons niet alleen tegen de muggen (hoewel we die amper zien) maar ook tegen de gekko’s...

16 september 2011: An Binh

De wekker staat reeds rond 5u30 want om 6u worden we aan het ontbijt verwacht. De haan was toch al om 5u aan het kraaien en de motorboot die zo goed als onder ons kamer doorvaarde maakte ook een hele herrie. Het ontbijt is ook heerlijk met echt lekker brood met een eitje, confituur, lekkere jasmijnthee en verse banaantjes.

We wandelen even naar de boot en beginnen dan onze vaartocht. Het is leuk op de boot maar de drijvende markt van Cai Be zelf valt wat tegen. Enkel grote boten die een soort knollen verkopen en af en toe een klein bootje vol met rambutans. Meer valt er niet te bespeuren. Misschien is het al te laat want vanaf An Binh is het toch wel even varen? We gaan aan wal en bezoeken een ‘honingfabriekje’ waar we proeven van de honingthee (mm, lekker) en de Royal Jelly, een soort die de werksters voor de koningin maken. Dit laatste kan je zowel opeten als op je gezicht smeren voor de helende effecten. Het smaakt een beetje naar yoghurt.. Daarna is de kokosnootcandyfabriek aan de beurt. We proeven er van de koekjes, snoepjes, rijstwijn en gepofte rijst. Allemaal lekker behalve de rijstwijn om 9u ‘s ochtends in de morgen.

De terugtocht zetten we terug in via de kleine kanaaltjes. Op het grote rechte stuk mag Joe de Engelsman kapitein spelen. Ik nestel met op de voorsteven in de wind en in het zonnetje. We passeren nog een bonsaikwekerij maar de bloemen zijn mooier dan de bonsais. Het is er overal wel lekker rustig en we genieten ng van een ijskoffie aan één van de vele overs van de rivier. Eénmaal terug thuis genieten we nog van de hangmat en maken we kennis met 2 nieuwe gasten, Vlamingen Karel en Gaetan. In de namiddag wagen we ons aan een fietstochtje. We hebben geen kaart dus zullen het op ons gevoel moeten doen. En dat blijkt hier in Vietnam redelijk moeilijk te zijn zo bleek al in Hanoi. We proberen dus zoveel mogelijk logica erin te steken. Altijd rechtdoor en dan links houden.


Het loopt een hele tijd goed en het is zalig fietsen over de hele smalle wegels tussen de bananenbomen en andere tropische soorten. We passeren nog een tempel waar we even bijtanken want van fietsen word je wel erg zweterig zodra je stopt. De brugjes op en af is net altijd ietsje moeilijker. We fietsen lustig door. Op een keertje passeren we een verkeersbord met een T-splising op. Rechtdoor is Vinh Long en naar links An Binh. Alright denken we. We fietsen dus verder tot de splitsing maar die komt er niet... De weg loopt dood in de Mekong. Die rare Vietamezen toch. We keren dus maar helemaal op onze passen terug. Onderweg drinken we nog een lemon green tea aan een kraampje.


Eenmaal terug aan onze guesthouse proberen we ook eens de andere richting. Die loopt na een tiental minuutjes ook dood in raar maar waar de Mekong. We genieten er op een boomstammetje van de wind in ons haar. Eenmaal terug in de Homestay zijn er alweer nieuwe gasten gearriveerd, Nicola en Chris, 2 Engelsen die een jaar op wereldreis zijn. De avond wordt gezellig met enkele biertjes, olifantvis, kip en ananas. Ondertussen is er een hevige stortbui bezig en heeft Nam een rat gevangen. Ze houden hem in een kooitje en zullen hem de volgende dag als diner consumeren. Het tij in de Mekong rijst net zoals de zee... Ondertussen loopt heel de familie, net zoals gans de dag, de hele avond af en aan.

17 september 2011: An Binh- Saigon

We staan op als we min of meer wakker zijn. Rustig ontbijten, inpakken en betalen. Ze brengen ons opnieuw met de moto naar de ferry ( en geven ons zelfs het overzetgeld mee). Aan de overkant blijkt ons deze keer een jeep op te wachten (omdat we met 4 zijn) die ons naar het busstation zal brengen. Hij brengt ons naar het busstation van Vinh Long centrum, slechts een paar 100 meter verder. Dat hadden we wel tevoet kunnen doen... We hebben nog even tijd voor de bus vertrekt dus doen we een terrasje met verse kokosnoot. De thee die we er zomaar bij krijgen wordt helaas aangerekend.

De bus dropt ons ergens in Saigon in de buurt van Cholon vanwaar we te voet naar het backpackersdistrict gaan. Kletsnat, van het zweet uiteraard, zijn we als we arriveren bij Madam Cuc 127. De kamer is redelijk duur (25 dollar) maar is zo ruim en fris dat we maar direct op het vierde verdiep blijven plakken. Gelukkig is ontbijt en diner wel inbegrepen. We verfrissen ons eerst en trekken dan de stad in.

De wandeltour leidt ons langs de Ben Thanh Market, Ho Chi Minh City Museum, de kathedraal, het postgebouw, het reunification museum en het park.  In de markt proberen we nog wat onbekend fruit, de rose appel, sappig maar niet heel veel smaak...In de kathedraal -die eigenlijk langs geen kanten op de Notre Dame lijkt- kunnen we helaas niet binnen omdat er een viering bezig is. Het postkantoor is echter wel de moeite met de reuze ouden kaarten op de muur. Maar wat ons het meest verbaast is de sportende en vooral aerobicende vrouwen in het park. Met muziek en alles erop en eraan...Omdat we nog niet echt honger hebben en het toch al donker is, gaan we eerst nog een mo(s)jito drinken op het roofterrace van de GO2. Helaas, blijkbaar maken ze hem in Vietnam niet echt met Rum, dus het is een tegenvaller. Eénmaal terug in het hotel bestaat ons diner uit springrolls en noodlesoup. Niet zo uitmuntend uiteraard als de voorbije 2 dagen maar best wel lekker met een slappe verse sinaasappelsap. Op de kamer wordt het heerlijk fris met de airconditioning zodra ik ontdekt heb hoe de ramen toe gaan.

18 september 2011:  Tempel van Cao Dai - Cu Chi tunnels

Om 7u30 worden we aan het ontbijt verwacht. Zo gezegd, zo gedaan. De bus is later dan 8 en we moeten nog een hele tour doen vooraleer we iedereen hebben opgepikt en de stad uit zijn. Onze gids voor vandaag heet Viet of Donald en best wel een grapjas. Onderweg passeren we nog een Handicapped Center waar we zien hoe ze mooie schalen maken van MDF-platen en ze inleggen met eierschalen. Wel heel mooi gedaan. Dan rijden we verder naar Tay Ninh voor de tempel van Cao Dai.

De tempel is iets raars, heel kleurrijk met draken, roze en blauw. De godsdienst is ook iets vreemd, het is een combinatie van verschillende godsdiensten boeddhisme, taoisme, christendom, islam en confucianisme. Ze vereren een enkele god, wie dat is mag je zelf kiezen. Je mag ook huwen. Gemakkelijke godsdienst die Cao Dai, als iedereen zo zou zijn, zou er wat meer wereldvrede zijn. Het is juist tijd voor het gebed. Lekker rustig want het is een ceremonie waarbij niets gezegd wordt, enkel gezongen. De hoogwaardigheidsbekleders dragen elk hun kleur voor hun voorkeur van godsdienst. Rood, blauw of geel. Overal waakt het alziend linkeroog.

Na de ceremonie trekken we verder naar de  Cu Chi tunnels en onderweg houden we halt voor de lunch  Eenmaal bij de tunnels krijgen we eerst een film van Cu Chi te zien en nadien de wapens en wat uitleg. Je mag ook schieten, maar een rare bedoening. We kiezen vredelievend voor een ijsje. Dan mogen we de tunnels in. Hoewel ze special breder zijn gemaakt voor de toeristen is het toch vrij smalletjes... De tunnels zijn zelfs in verschillende verdiepingen. We arriveren ruim op tijd terug in Ho Chi Minh city voor onze avondbus. We slaan nog een voorraad ananas en koffiekoeken in voor onderweg. In het hotel douchen we nog en maken van de wachtgelegenheid gebruik om het thuisfront op de hoogte te brengen. We krijgen zelfs nog springrolls van het huis. Eénmaal op de bus vallen snel onze oogjes toe. Rond 1u arriveren we in Mui Ne.

19 september 2011: Mui Ne

We hadden Hong Di Guesthouse op voorhand verwittigd omdat we zo laat arriveerden en ze stonden ons bijna op te wachten. Het bungalowtje was perfect, op een paar meter van het strand gelegen. Hoewel we voor niets moesten opstaan, zijn we toch vroeg wakker. We springen direct de zee in. Zalig! We zwemmen en we springen in de golven. Van al dat zwemmen, krijgen we honger dus eerst genieten we van het ontbijt à la carte met uiteraard ook zicht op zee.

De rest van de dag brengen we door op het strand, in de zee, in de hangmat, met een dutje, .. In Mui ne staat er veel wind, lekker fris en in de namiddag durft het al wel eens te regenen. Gelukkig is het warme regen. De wind is ideaal voor de kitesurfers. ‘s

Avonds maken we een wandeling over de boulevard met restaurantjes en souvernirshops. We denken in onze guesthouse te kunnen eten, maar daar valt niets te beleven dus we keren maar op onze stappen terug. We dineren in het familierestaruant Tam Long met zicht op zee, letterlijk de stoelen zakken in het strandzand. Even is er commotie als er een boef is ontsnapt, maar de politie kan hem gelukkig vatten. Het eten is er heerlijk. We gaan vroeg slapen want we moeten de volgende dag héél veel vroeg op voor zonsopgang.  

20 september 2011: Mui Ne

De wekker staat al om 4uur. Het is gelukkig voor het goede doel maar helaas regent het... Gelukkig stopt het klokslag half 5 met regenen en de jeep staat al te wachten. Eerst rijden we naar de witte duinen. Die zijn wel prachtig! De zon komt er niet echt door maar de omgeving is vast en zeker de moetie waard. Onze chauffeur scheurt door de zandwegen. Precies een crosspracours. Jammer dat de duinen ook gebruikt worden als crossparcours voor quads voor de toeristen.


De tweede stop zijn de rode duinen. Daar heeft het geregend en zijn de duinen iets meer belopen en dus vinden we die iets minder mooi. Het trouwpaar dat er komt om zijn huwelijksfoto’s te trekken, denkt er duidelijk anders over. Er is wel een lief Vietnamees meisje dat heel goed Engels kan maar ze kan ons toch niet overtuigen om naar beneden te sleeën.




Na de rode duinen is het vissersdorpje aan de beurt. We stoppen enkel aan het strand. De visserbootjes zijn nog aan het uitladen en het strand ligt vol met roodwitte oesterschelpjes. Ik vind zelfs een octopusje.


Nadien komt de fairy stream (Suoi tien) aan de beurt. Ze begint vlak aan de weg maar is echt prachtig. Twee jongetjes vergezellen ons naar de top vanwaar we nog een beter uitzicht hebben. Daar willen ze terug en willen natuurlijk geld. De 5000 dong die we ze willen geven, willen ze zelfs niet aannemen.



Wij zetten onze tocht echter verder want aan het eind van de stroom zou nog een waterval zijn. En het is er echt prachtig wadend door een rivier in een canyon. Net een paradijs!Op het einde kan je aan een bar het plateau op met zicht op de waterval. Rond 9u30 zijn we terug aan het hotel. We ontbijten eerst met omelet en checken dan om 11u uit. Nog relaxen in de hangmat met een dutje om rond 12u30 de bus naar Nha Trang op te wachten. Er zitten deze keer maar weinig mensen op de bus.

Zo goed als enkel en alleen de Engelsen die we ook al in Ho Chi Minh zagen en in de duinen deze ochtend. Het is al donker als we in Nha Trang arriveren. De motodriver laat ons niet met rust en hiij volgt ons tot we aan ons hotel zijn. Dan had hij ons beter een gratis lift gegeven. We logeren in Guesthouse Camille bij een Frans-Vietnamees koppel. We boeken onze bootttocht voor de volgende dag en gaan dan snel uit eten in een suggestie van de hoteleigenaar voor het te laat wordt... We kiezen voor een heerlijke Vietnamese salade. Nog een douche en dan bed in want het was vroeg deze ochtend.

21 september 2011: Nha Trang

Paniek! Anneleen vindt haar fototoestel niet. Vreemd genoeg heeft ze nog wel het zakje van het fototoestel. We besluiten het vorig guesthouse te laten bellen om te horen of ze daar iets gevonden hebben, maar zonder succes. Nochthans hebben we de rugzak niet echt uit het oog verloren. Misschien in de bus terwijl we een dutje deden? We moeten echter verder, het ontbijt en onze boot wachten niet. Het minibusje brengt ons naar de haven waar we met een kleine 20 personen op een bootje zitten.

De eerste stop is Hon Mieu, het eiland met een aquarium.  We leren er allerlei soorten vissen en zeedieren (komkommers, zee-egels, schildpadden, haaien,..) kennen. Maar al even leuk zijn buiten op het strand de knalblauwe krabben of de haai die van de schildpad even een lift krijgt. Verder op de Mama Linh boot richting het 2e eiland Hon Mun. Daar kan je duiken of snorkelen. Wij kiezen voor het snorkelen en dat is echt prachtig!!! Elke minuut zie je wel een nieuwe soort vis, oa de “krokodilvis”, de “ik-lijk-op-een-steen-vis”, de vis met twee lichtstipjes, de geelzwarte vis met lange manen... De rare komkommerachtige dingen met snoetuitsteeksels, de blauwe zee-egels of anemonen. Je kan er wel uren naar blijven kijken. Helaas de boot gaat verder...

Lunchtijd met rijst, heerlijke soep en noedels, vis, ei en fruit. Na de lunch is het er een beetje over met live muziek en zang van elk land. Nederland gaat voor ‘een potteke met vet’. Anneleen verliest ondertussen haar Vietnamese hoed die ze gisterenavond gekocht heeft al in het water maar kan hem gelukkig nog net redden. Na het orkest wordt de drijvende bar in het water geopend. Rode Vietnamese wijn al dobberend in of op het water. Wat een leuke locatie voor een wijntje! De boot vaart verder richting het eiland Hon Tam.

Daar valt niet veel te beleven buiten wat zwemmen in de zee. Een andere partyboot arriveert ook nog. Gelukkig dat we daar niet op zitten.. Het begint echter te regenen en we keren huiswaarts iets vroeger dan verwacht. Drijfnat komen we aan op het vasteland en ook de straten van Nha trang staan blank door de regen. Gelukkig kunnen we ons nog lekker douchen in het hotel voordat we iets gaan eten, een lekkere curry. Om 19u30 worden we aan de bus verwacht, onze eerste slaapbus en wel iets gek maar je ligt er redelijk comfortabel in. Onderweg merkt Anneleen dat ook haar mp3-speler is verdwenen dus dat ze wel degelijk het slachtoffer is geworden van een diefstal jammer genoeg...

22 september 2011: Hoi an

We komen ‘s morgnens om 6u aan in Hoi An en het regent... Even denken we nog te wachten tot het voorbij gaat -maar dit doet het helaas niet- dus we gaan op zoek naar een hotel. In onze eerste keuze hebben ze enkel nog kamers voor 25USD, iets te duur. We kijken nog even rond in de buurt en kiezen uiteindelijk voor Hoa Binh waar je voor 10 USD een kamer hebt. Maar we kiezen een kamer van 12USD met balkon omdat we hier toch enkele dagen zullen verblijven. We ontbijten eerst beneden en trekken dan de oude stad in.

Hoi An is een gezellig en rustig stadje. Op ons boodschappenlijstje staat een nieuwe camera en een op maat gemaakte winterjas voor Anneleen. We proberen eerst de adresjes van de kledingzaken die we hebben doorgekregen van het hotel. Na wat rondslenteren arriveren we uiteindelijk toch bij een ander kledingzaakje Dong Duong. Anneleen kiest er de stofjes voor haar jas uit en wordt opgemeten. Een paar uur later mogen we hem al komen ophalen. We zien wel dat er iemand de stof komt oppikken dus de winkels maken die kleren helemaal niet zelf, maar werken samen met een echte kleermaker. Ondertussen genieten we nog van een heerlijke chocoladekoek, zelfs beter dan thuis. Omdat het blijft miezeren gaan we even in het hotel wat rusten en onze email checken.

‘S avonds zijn we terug op post. We kopen een nieuwe fotocamera voor Anneleen na het marktonderzoek en gaan dan haar nieuwe jas ophalen. Die jas past als gegoten dus Anneleen bestelt ook nog twee kleedjes. In de shop ontmoeten we Leo Nguyen de easyrider. Hij overtuigt ons om met hem twee dagen op pad te gaan.

Wel niet goedkoop, maar we waken de gok... ‘S avonds dineren we op een ministoeltje bij een petroleumlampje langs de oevers van de rivier met Cau lau, een specialiteit uit Hoi An met gekookte noedels en sojascheuten en rijstkorstjes.  


23 september: Hoi An - My Son - Prao

We staan op en het regent pijpestelen. Onze straat staat al zo goed als blank, ... We kiezen voor een goed stevig ontbijt met omelet en doen dan alvast onze regenjassen aan. Leo arriveert als eerste. We moeten eerst betalen en dan verdwijnt hij weer (om te tanken). Hopelijk komt hij ook nog terug, want je weet maar nooit... Gelukkig arriveert ook zijn tweede compagnon. Helaas heeft hij maar één waterdichte helm. We duffelen ons goed in en springen op de motor. Langs kleine wegeltjes verlaten we Hoi An. We passeren nog een pottenbakkerij maar die is gesloten, misschien passeren we er opnieuw op de terugweg. Het rijden op de motor is heel leuk. Mijn chauffeur kan er in ieder geval wat van. Het is wel heel nat en soms kan onze motor maar net door de plassen.

Onderweg passeren we nog een trouwkoppel, een zijdemakerij, een rijstpannekoekenmakerij,... De zijde wordt echt geweven. De pannenkoeken worden gebakken van rijstbloem met water. Het uitzicht blijft mooi, maar het blijft regenen. Het is nog geen minuut gestopt... We bezoeken My son, de tempels in Chamstijl. Het is heel mooi zo in de bergen gelegen, maar de regen maakt het iets minder. In onze poncho’s dwalen we door de ruïnes. Achteraf drinken we er nog een cold coffee.

De tocht wordt verdergezet en we nemen een kleine ferry om een rivier over te steken. Het uitzicht wordt alleen maar mooier, maar we stoppen om een theetje te drinken om terug op te warmen, want ondertussen zijn we wel goed nat en onze drivers krijgen het er fris van. Drogen doen we niet echt, maar we moeten verder. We rijden langs de Ho Chi Minh Trail. Het is een nieuwe autoweg aangelegd op de plaats waar vroeger de paden van het leger waren.

Het is een dubbel baanvak, maar het uitzicht is adembenemend, hoewel we niet ver kunnen zien door de wolken en ik af en toe mijn ogen moet toedoen door de hevige regenval omdat ik nu de andere helm draag. De weg lijkt bovendien spekglad door al het water dat er opstaat, maar ik geniet met volle teugen als we door de bochten naar boven en naar beneden slingeren. De rivier die ons in het dal volgt, ziet er wel angstaanjagend uit. Snelstromend en donkerbruin en een hoge waterstand. Rond vier uur arriveren we in Prao, een klein stadje.

Ik ben nat tot op mijn vel ondertussen (inclusief ondergoed dus) ondanks de poncho’s. We trekken dus lekker warme kleren aant en warmen ons op onder het donsdeken. Ondertussen zijn ze buiten aan het schreeuwen en roepen. Even later klinken er ook 3 enorme knallen en beginnen ze te vechten op straat. Wij wanen ons veilig op onze kamer in dit stadje tot er ineens luid wordt gebonkt op onze kamerdeur. Even later staat er een drijfnatte woedende kerel op onze kamer. Even weten we niet wat gedaan... Gelukkig volgen er al snel een onbekende man en een vrouw. De vrouw kan de kerel gelukkig overtuigen om terug mee te gaan. Zodra ze de kamer hebben verlaten en de hoek om zijn gaat de deur dubbel op slot.



Waar zijn onze redders in nood? Ik sta te trillen op mijn benen. Nog wat later wordt er opnieuw op de deur geklopt. Blijkbaar was onze gids Leo van hotel veranderd en was de vorige eigenaar daarom zo boos dat hij het tempeltje van ons hotel heeft ineengeslagen en onze hoteleigenaar en zijn vrouw het ziekenhuis heeft ingewerkt. Gelukkig is hij bij ons gestopt.. Leo moet naar de politie en het eten wordt uitgesteld. Het was door al die herrie toch al lang aangebrand. Het uurtje vertraging worden er twee en het meisje dat beneden is achtergebleven ziet er ook doodsbang uit. De politie komt ook nog even op bezoek om te controleren of alles in orde is. Het eten brengt wat verluchting en het is heerlijk. Rund, gebakken vis, omelet, groentjes, ribbetjes, soep, rijst.. Moe maar voldaan kruipen we onder onze dons.

24 september 2011: Prao- Hoi An

Het heeft de hele nacht geregend en het doet dit nog steeds als we opstaan...Jammer maar helaas. Eerst lekker ontbijten en dan zullen we toch terug de motor opmoeten. Ditmaal doe ik de twee regenjassen aan, je weet maar nooit. Het lijkt lichter te regenen en het uitzicht is weer prachtig.

We stappen af om enkele dorpjes te bekijken. Leo weet nog niet of we wel verder kunnen langs deze weg met de hoge waterstand, maar we gaan het proberen en gelukkig lukt het overal. Het uitzicht blijft prachtig (ik val in herhaling blijkbaar).



Rond de middag arriveren we al in Danang waar we even langs de mechanieker passeren want mijn motor zou wat problemen hebben door het vele water. In Danang regent het nog vele harder en begint het ook te waaien. De voorlopers van de tropische storm Haitang.

Onze drivers rijden dan maar rechtstreeks naar Hoi An, terwijl ik me tegen de regen verstop achter de rug van mijn chauffeur. Even stoppen we nog in een groentenveldje. Ze droppen ons af aan ons hotel en we spreken een uurtje later af om te gaan lunchen.



Een klein restaurantje buiten de stad waar ze lekkere rijstpapieren loempia/pancake maken. Lekker, je moet je loempia in je loempia draaien. Natuurlijk met de typische ministoeltjes, zelfs als ik de grotere versie van de plastieken stoel krijg, pas ik er maar net in... Dit alles op kosten van Leo, ja hij heeft nog wat goed te maken.

Nadien gaan we nog even het stadje in om Anneleen haar kleedjes op te halen en als wat oude huizen (Het huis van Tan Ky, de tempel Quan Cong, Fuijan Assembly Hall) te bezichtigen en een terrasje (onder dak) te doen. We slenteren van afdakje tot afdakje...

De kleedjes passen niet perfect dus we moeten nog eens terug komen. ‘s Avonds gaan we bij ons in het straat uit eten voor ons lookbroodje. De man moet speciaal voor ons lookbrood nog naar de bakker, maar het smaakt wel hoewel er onder onze tafel een grote kakkerlak kruipt... Het regent nog steeds dus we kijken in ons hotel een filmpje voor het slapengaan.

25 september: Hoi An

Vandaag is het zondag! We slapen lekker uit en ontbijten in de Cargo, de Franse bakker met 2 heerlijke koffiekoeken en doen het voor de rest ook rustig aan. Eerst gaan we opnieuw naar de camerawinkel want Anneleen haar nieuwe camera doet het al niet meer. Vermoedelijk waterschade na de afgelopen regendagen maar dat vertellen we er niet bij...  Het lief meneertje zal zijn best doen om hem te herstellen.

We bezoeken nog wat oude huizen: Trade Ceramic Museum, the Assembly Hall of the Cantonese Chinese Congregation en nog wat gratis pagodes. Op de terugweg naar ons hotel (want het regent nog altijd...) passeren we nog een verlaten tempel waar een meneer aan vissen is in de tempelvijver.

We rusten even uit want om 18 u moeten we terug bij onze kodakwinkel zijn. We proberen er via een andere route te raken, dat wordt spannend als de wegen donker en verlaten beginnen te lijken maar we komen gelukkig toch goed terecht. We wandelen verder langs de rivier waar we ergens willen eten. De rivier staat nog altijd heel hoog en heeft vanochtend zelfs buiten zijn oevers getreden.

Omdat we na onze koffiekoeken nog niet zoveel honger hebben, wandelen we eerst nog langs de promenade aan de overkant vooraleer we bij Blue Dragon terecht komen voor opnieuw een specialiteit van Hoi An: wontons. Gefrituurde deegkoekjes met rund en garnalen. Wij proeven geen garnalen maar het is wel heel lekker. We drinken er nog iets nadien omdat we om 21 u naar de Performance Art willen gaan zien. Helaas als we daar aankomen blijkt dit niet met het dagticketje te kunnen, waarna we terug naar ons hotel afdruipen...

26 september 2011: Hué

Vandaag nemen we  om 7u30 de bus naar Hué. Na het ontbijt worden we blijkbaar opgepikt door een auto in plaats van een bus die we verwachten... De auto brengt ons naar het hotel in de buurt waar de bus staat de wachten. De Australiers die we ontmoet hebben in Nha Trang, bevinden zich ook in de bus.

Onderweg passeren we de wolkenpas (zelf rijden we wel door de tunnel) en stoppen we in Langco resort. Dit strand moet volgens de boekjes een mooi strand zijn maar nu ligt het er maar verlaten bij want het regent -zelfs aan de overkant van de wolkenpas- nog steeds. En een paar uur later in Hué regent het zelfs pijpestelen.



We weten niet waar de bus ons gedropt heeft, dus nemen we maar een ‘taxi’, voor 8 dollar krijgen we die zelfs gratis bij ons hotel Ngoc Binh bij. De kamer is oud maar proper. We besluiten even het weerbericht op te zoeken (overal regen...) en gaan dan toch maar de stad in.

Via het park -waar we aan het uiteinde over het hek moeten klimmen- wandelen we richting de Citadel. Het is er een troosteloze bedoening in die regen maar bij een zonnetje was het er waarschijnlijk aangenaam vertoeven. Zelfs de voorstellingen in theater zijn afgeschaft (door de overvloedige regenval?). Wel komen we nog een eenzame olifant tegen die -zo blijkt later op een affiche- gebruikt wordt voor keizerlijke fotoshoots.

Ondertussen zijn we drijfnat hoewel we van afdak naar paviljoen naar afdak paraderen. Bijna terug aan ons hotel gaan we iets drinken/eten bij Café on Thu weels. We zijn er nog niet helemaal uit wat we de volgende dag gaan doen. Nog in de gietende regen blijven om nog wat van de bekende tombes te bekijken of wegvluchten voor de regen?

De broer van Thu kan ons echter overhalen om nog een dagje te blijven en met de auto- omwille van de regen- een tour te doen. Voor we het weten zitten we op zijn scooter en staan we in het station om een ticketje slaaptrein Ninh Binh voor de volgende avond te kopen. Het stopt weliswaar even met regenen maar toch duiken we onder onze lakens bij een filmpje op de tv.




27 september 2011:Hué

We mogen vandaag uitslapen want de tour begint pas om 11u. Raar maar waar schijnt zelfs de zon vandaag! Al gaat het volgens onze gids deze namiddag waarschijnlijk terug regenen. We ontbijten eerst terug in Thu Weels met een broodje kaas met groentjes. Onze gids heeft een nieuwe wagen en daar is hij best wel fier op. Hij zegt voortdurend dat we lijken alsof we in het vijfsterrenhotel logeren door de auto. Er is echter één groot nadeel aan verbonden aan een nieuwe auto. Er mag geen spatje vuil opkomen....

Elke plas kruisen we tegen nog geen 5 km/u en elke stop gebruikt hij om zijn auto te poetsen... We leren wel dat de Parfumrivier zo noemt omwillende van de geurende lotusbloemen die erin groeien -dan wel in een ander seizoen, want nu ziet ze enkel bruin van de modder. De eerste stop is de  Thien Mu pagode. Een mooie pagode met 7 verdiepingen, gelegen op een heuvel met prachtig uitzicht bij goed weer -wat het nu eindelijk is- en heel veel rust. De volgende stop is de bunker van de Amerikanen waar je ook een goed uitzicht hebt op de Parfumrivier.

Daarna is het de beurt aan de tombe van Tu Duc. Het is een heel groot landschapspark voor deze keizer. Het park is zo groot dat je er de horde toeristen die juist gedropt wordt perfect kan ontvluchten. Vooral de beelden van de Mandarijnen vind ik prachtig. Ook al zijn de beelden klein omda Tu Duc zelf een klein veintje was en hij wilde niet dat de beelden groter waren dan hem.

Nadien volgt de tombe van Khai Dinh. Deze tombe is helemaal iets anders met enorme ingelegde mozaïeken. In de verte staat er een vrouwelijke boeddha op de top van een heuvel.


Onderweg passeren we ook nog kraampjes waar we wierook leren maken met kaneel en cederhout. De laatste stop is de sereenste Tu Hieupagode. Hier zijn er geen toeristen en de monniken leven er nog. De beginnende monniken hebben nog een kuif haar vooraan. Na 5 jaar moet die kuif eraf en na 10 jaar krijgen ze een bruine pij in plaats van een gele.

De monniken bidden, doen kungfu, spelen voetbal en werken op het land of gaan naar school. Ze mogen elke dag bezoek krijgen, maar mogen maar éénmaal per jaar hun familie bezoeken. Om half 4 starten de gebeden. Het is elke dag iemands anders beurt om mee de gebeden te zingen. Het is wel mooi en rustgevend.

Eenmaal terug in Hué eten we nog eens lekker in ons ondertussen favoriet café en brengen ze ons naar het station waar we nog koekjes en chips inkopen voor de lange treinrit. Onze trein vertrekt op spoor 3, de sporen moet je gewoon overlopen en er is geen bruggetje  ofzo.. De trein zelf is heel comfortabel, een coupéetje met 4 bedden, dekens, kussens en airco alles inclusief. Na de chips dommel ik dan ook al snel zalig in (nadat het treinpersoneel eerst nog 10 keer onze coupédeur moet opendoen om één of andere  reden).

28 september 2011: Ninh Binh

Om 8 uur arriveren we in Ninh Binh waar op het perron iemand staat  met het kaartje van Than Thuys guesthouse die beweert kamers voor 5 USD te hebben. Omdat we sowieso van plan waren om naar dit guesthouse te gaan, volgen we hem te voet het stad in. Eens we in het hotel arriveren blijkt het ineens 15 dollar te zijn.... Ze hebben wel goedkopere kamers maar die zijn zonder badkamer. We nemen de kamer maar zijn er toch niet echt gelukkig mee. We douchen eerst en ontbijten met een lekkeren bananenpannenkoek. Ondertussen stelt de mevrouw ons haar tours voor maar we moeten er eerst eens over nadenken want ze hebben al eens gelogen tegen ons.

We besluiten de stad in te gaan op zoek naar een een andere ‘touroperator’. In andere steden is er zo eentje om de 5 meter, hier vinden we er niet direct één. We lopen maar wat straatjes in en komen uit bij een gezellig tuintje in een doodlopende straat. Er staan 2 banken dus we gaan eens een kijkje nemen. De man des huizes nodigt ons uit om plaats te nemen. We krijgen thee -wansmakelijk, ze smaakt net naar medicijnen- en mogen alles proeven wat er in zijn tuin groeit.

Mogen is zelfs niet het goede woord, we worden bijna gedwongen om alles te proeven. Lychees, peren, een soort kastanje, bananen, stervruchten. De appels kunnen we nog weigeren. Ze komen zelfs met rijstwijn en gebakken gedroogde visjes aandraven. Heel de familie passeert er maar niemand spreekt een woord Engels.. En wij spreken geen woord Vietnamees -helaas hebben wij onze woordenboek in het hotel vergeten- het duurt zelf een eeuwigheid voor we aan elkaar duidelijk kunnen maken in welk hotel we logeren en uit welk land we afkomstig zijn. Ze nodigen ons zelf uit om te blijven eten.

Onze buik zit echter nu al meer dan boordevol en we hebben nog plannen voor de namiddag en als we blijven eten raken we er waarschijnlijk nooit meer weg. Nat ze -in het Vietnamees weliswaar- een brief hebben geschreven voor ons, kunnen we eindelijk afscheid nemen. We wandelen terug naar het hotel -onder de begeleiding van de vriendelijke man- om daar de fiets te nemen naar Tam Coc. Hoewel de eigenares van het hotel bleef pushen om een scooter te huren omdat de wegen er voor de fiets slecht zouden bij liggen, bleven wij volharden voor de fiets. Ze wou waarschijnlijk gewoon meer geld verdienen...

We kiezen voor de mooie, rustige weg, aan de 2e verkeerslichten zou deze linksaf zijn. Tot zover gaat het goed. Dan begint het moeilijk te worden... We zouden ergens naar rechts moeten maar vinden niet echt een afslag waardoor we gewoon de weg volgen.

Deze weg loopt wel prachtig door de bergen. Voor de zekerheid vragen we nog maar eens de weg in een restaurant en wijzen ze ons een klein paadje in. We slaan dit paadje in, maar 100 meter later staan we alweer op een nieuw kruispunt. En zo gaat het wel verschillende keren. Elke keer moeten we opnieuw de weg vragen. Maar we komen wel door hele kleine mooie dorpjes.



In Tam Coc parkeren we onze fiets en gaan we de boot op. Het is echt heel prachtig maar er is nog wel wat volk. Naarmate we verder en verder varen mindert het volk en wordt het er alleen maar mooier op. Ook de zon weerspiegelt prachtig de mooie bergen in het water dat heel helder is.

We varen onder 3 heel lage grotten waar het heel donker is. Op het einde van de 6 km draaien we om waar er nog geprobeerd wordt om ons frisdrank te laten kopen zogezegd voor onze roeister. Op de terugweg is het zalig rustig tot we ineens mijn oude huisgenoot Sofie op een bootje tegenkomen. Wat kan de wereld toch klein zijn!


Eénmaal terug aan land eten we nog een ijsje en wachten we nog even om een praatje te kunnen maken met Sofie. Blijkbaar slapen zij in hetzelfde hotel en we spreken af om ‘s avonds iets te gaan eten en te drinken. We proberen terug te fietsen langs de mooie paadjes maar in het begin loopt het al mis. We belanden op een smal fietsspoor waar een koe de weg verspert en even later belanden we op de Highway. De auto achter ons veroorzaakt bijna nog een ongeluk. Op de highway is het heel druk, maar gelukkig zijn ze er wel gewoon aan fietsers.

Na de douche en een slechte restaurantervaring - de enigste in heel Vietnam- gaan we een biertje drinken op het ‘terrasje’ op de stoep voor ons hotel. Na 2 biertjes lijkt het kraampje al te sluiten waarna we naar ons hotel afzakken maar na 1 drankje komt de chef van het hotel ons om 11u al vertellen dat we maar moeten gaan slapen omdat we morgen op tour moeten.

29 september 2011: Ninh Binh - Cuc Phuong

Na een pannenkoekenontbijt start de tour om 8u30. Deze keer met scooters in plaats van motors. Dat zit iets minder comfortabel maar toch aangenaam -voorlopig toch-. De tocht brengt ons via mooie landschappen richting Cuc Phuong Nationaal park. Onderweg drinken we nog een suikerrietsapje en knabbelen we op wat suikerriet terwijl de poes lekker melk ligt te drinken bij de hond.

In het Cuc Phuong Nationaal park bezoeken we het Primate Rescue Centre. Daar kweken ze apen (vijfkleurige langoer, witstaartlangoer, witte gibbon,...) om ze daarna terug in vrijheid los te kunnen laten. Eerst worden ze in semi-natuur losgelaten waar ze nog gevoed worden binnen een elektrisch raster en later kunnen ze de vrije natuur in.

Na Cuc Phuong rijden we verder naar het natuurreservaat Pu Luong. We stoppen nog even uit in de rijstvelden voor een wandelingetje.  Lunchen doen we lekker in een -natuurlijk niet zo gezellig- restaurantje met soep, tofu met tomaat, omelet, spinazie, rund met citroengras, rijst, varkensblokjes,... Rond een uur of drie arriveren we in Pu Luong.

Onze gidsen vertellen ons dat we altijd rechtdoor moeten wandelen, maar aan het eerste rijstveld gaat het al mis. Het weggetje buigt helemaal rechtsaf terug vanwaar we komen, dus wij volgen de rijstpaadjes rechtdoor en raken helemaal onder de modder.

De cochauffeur zorgt er echter voor dat mijn benen terug mooi gewassen worden.. In de rivieren staan twee inventieve watermolens- volledig uit bamboe- die worden gebruikt om de rijstvelden te bevloeien.



Nog even op de scooter tot een huisje waar we hem parkeren en dan gaan we tevoet verder. De buffels kruisen de rivier, geladen met hout om een huisje te bouwen Wij gaan steeds meer bergop en hebben nog steeds geen idee waar we overnachten. De eitjes en watermeloen die we onderweg hadden gekocht, hebben we ondertussen al afgegeven aan iemand die we onderweg tegenkwamen.

We passeren ook nog een mooie waterval waar je een duik kan nemen, maar het water is koud, het wordt bijna donker en we weten nog steeds niet waar we gaan slapen, dus wagen het niet. Bijna op het topje van de berg komen we dan even later toch aan bij onze homestay. Een hutje op palen. Zalig! Even thee drinken en snel douchen voor het donker wordt. Alle voorzieningen zijn aanwezig.

Het huis betaat uit één grote ruimte, afgescheiden door 2 kasten. Links de living (met tv) en ‘keuken’, rechts de slaapzaal/eetruimte. Het huis bestaat voor 85% uit bamboe. We eten op de vloer met bamboescheuten, salade van bananenbloesem, tofu met tomaat, bamboe met citroengras,... En de rijstwijn vloeit rijkelijk. Moth, hai, ba, hai ba zo, hai ba zo. Het wordt een gezellige avond. De gidsen proberen ons nog een kaartspelletje uit te leggen, maar dat is niet echt aan ons besteed. Ondertussen worden de ‘slaapkamers’ klaar gemaakt. Matras, muskietennet, zelfs een gordijntje. Ook de ramen van het hutje worden toegeschoven.

30 september 2011: Pu Luong - Ninh Binh

Hoewel de matrassen lekker zacht liggen, slaap ik toch niet zo goed omdat het -voor de verandering- regent en ik me een beetje af vraag in mijn slaap hoe we veilig de berg gaan afraken. Gelukkig regent het maar lichtjes. Voor het ontbijt verken ik nog even het dorpje met de koetjes in de stalletjes. Het ontbijt wordt weer heel goed verzorgd. Bananenpannekoeken, ‘sweeta potato” khoai lang pannenkoeken en watermeloen. Heerlijk!

Dat wordt moeilijk wandelen met een volle maag.. De regen is ondertussen zo goed als gestopt en de uitzichten naar beneden -langs een andere weg- zijn prachtig! Eénmaal bij de scootertjes moeten we toch regelmatig afstappen omdat het te modderig is, maar voor ons is dat geen enkel probleem. Het regent nog steeds lichtjes maar wij zijn ondertussen veel erger gewend. Alleen onze poep begint ongelofelijk pijn te doen van zo twee dagen op een scooter te zitten.

We nemen volgens mij een iets andere weg naar Ninh Binh maar lunchen doen we helaas in hetzelfde restaurant met hetzelfde menu. We stoppen nog om een theetje te drinken en te schuilen voor de regen en blijkt dat volgens de televisie het in België 28 graden is. In de namiddag stoppen we ook bij een uitgebreid boeddhistisch tempelcomplex Bai Dinh.

We verwachten eigenlijk een kleine pagode als de gidsen vertellen dat we nog gaan stoppen, maar het is het grootste complex in Vietnam met wel 500 boeddha’s op mensenmaat, du’s toch wel de moeite. Terug in het hotel checken we het weerbericht voor de storm die op komst is en maken we kennis met opnieuw een koppel Belgen. Omdat de storm vanuit Cat Ba richting Hanoi zou trekken, besluiten we om nog een extra dagje in Ninh Binh door te brengen.

1 oktober 2011: Hoa Lu

Uitslaapdag want er staat niets speciaal op het programma vandaag. Ontbijt en dan de fiets op. Het is altijd moeilijk om de mevrouw te overtuigen dat je echt wel wil fietsen... Het plan is om richting Hoa Lu te gaan. We zullen zien hoe ver we raken. Aan de tweede rechten links, tot zover is het een fluitje van een cent. Dan is het volgens de ‘kaart’ van het hotel ergens naar rechts maar God weet waar waardoor we al direct in de modder belanden.  Even later vinden we wel terug een asfaltweggetje dat we dan maar wijs volgen. We komen in het karstlandschap terecht maar ook daar loopt het dood. We proberen nog even maar we moeten op onze passen terugkeren.

Toch maar even de weg vragen dan. Blijkbaar moesten we de andere kant van het bruggetje over. Tot er 100 meter verder weer een splitsing opduikt, en weer en weer en weer en weer en weer... Uitindelijk - na tientallen keren de juiste richting te vragen- komen we wonderenswaardig toch in Hoa Lu terecht. Weliswaar niet de kortste weg, maar zeker en vast een mooie weg. Aan de tempel aangekomen zijn ze echter  niet zo vriendelijk. Ze roepen tegen ons dat we onze fiets moeten parkeren omdat het een ‘walking’ tempel is. Terwijl alle andere Vietnamezen toch fietsen raar maar waar. We geloven de dame dus niet echt en  wandelen dus met de fiets aan de hand verder naar het ticketloketje.

De tempel is mooi en rustig maar we zijn ondertussen een beetje verwend op vlak van tempels. In Hoa Lu eten we nog in het enige restaurantje Bun ga, waarbij het eten gewoon weer elders wordt gehaald. De terugweg fietsen we langs de Highway, dat verloopt in ieder geval een stuk sneller. Bekaf zijn we als we in het hotel arriveren want we vallen er als een blok bij in slaap. Na een dutje toch maar even het weerbericht checken, wat loempia’s eten, opniew nieuwe Belgen ontmoeten en gezellig een pint drinken met Menno, Will de wereldfietsen een een Engels-Iranees koppel.

2 oktober 2011: Hanoi

Ons besluit staat vast. Vandaag trekken we richting Hanoi om vandaaruit verder te reizen naaar het noorden en Menno gaat met ons mee. We doen het op ons gemak en nemen de bus om 10u 30. Ongeveer twee uur later droppen ze ons in het zuidelijk busstation Giap Bat. Daar moeten we eerst onderhandelen om met de moto naar het station gebracht te worden. Ticketjes voor de nachttrein kopen verloopt vlot en we kunnen onze bagage achterlaten bij de WC-dame waarna we de stad intrekken. In een plaatselijk ‘restaurantje/garage’ lunchen we nog met een bord vol rijst en ander lekkers.

We zijn een beetje suf vandaag en wandelen verder richting het Lenin park om wat rust in de chaos te zoeken. In het park moet je inkom betalen maar het is er wel lekker rustig. Op een eiland in het meer eten we ijsje terwijl de jeugd aan het voetballen, basketballen of dansen is. We besluiten dan in de zwaan op het meer met de waterfiets te varen. Menno mag helaas niet mee want anders zou onze zwaan zinken.. Toch roept de meneer nog hard tegen ons, hoewel we volgens ons niets fout doen. Op het water is het lekker relax.

Na ons waterfietstochtje genieten we van een terrasje aan de kant van het water met oa smoutebollen. Ondertussen zijn de Vietnamezen ook weer volop aan het aerobicen in het park. Vandaag blijkt het naast uitslaapdag ook terrasjesdag te zijn want we gaan van het één terrasje naar het andere. Dit keer een terrasje bij het station om pintjes te drinken. In het winkeltje kopen we nog koekjes, chips, kaas en brood en we kunnen de nachttrein op waar er nog een meneertje zit in onze coupé.  De trein vertrekt redelijk laat (21u50) waardoor het direct bedtijd is.

3 oktober 2011: Bac Ha

Om 6u arriveren we in Lau Cai in het noorden van Vietnam. In tegenstelling tot de vorige keer heb ik barslecht geslapen en ben ik helemaal door elkaar geschud. De wielen onder mijn bed die piepten en maakten een hels lawaai, en de trein schudde langs alle kanten.... De buschauffeurs staan ons al op te wachten in het station. Alle honderden toeristen gaan naar Sapa, maar wij kiezen dus voor het iets minder toerischtische Bac Ha, waar blijkbaar niemand naartoe gaat. Daardoor moeten we wel stevig over de prijs onderhandelen.

Het begint bij 10 dollar maar het daalt tot 80.000 dong waar we wel mee kunnen leven voor een mooi bergritje. Eens we op de bus zitten wordt het echter weer 150.000 dong. Ze halen een smerig truukje met ons, ze laten een Vietnamees -die bij in hun complot hoort- 150.000 betalen en wijzen dat we net evenveel moeten betalen of anders moeten uitstappen. Wij laten ons echter niet doen en kunnen gelukkig gepast betalen. Het ritje is heel mooi door de bergen, maar de schoonheid kan me er niet van weerhouden terug in te dommelen...

Rond 9u arriveren we in Bac Ha, een heel rustig stadje op weekdagen. Op zondag verandert het door de markt in een heel drukke, mooie bedoening. Een meneertje van een hotel wacht ons op aan de bushalte maar we besluiten eerst ergens anders een kijkje te nemen. De kamer is klein en duurder dus we keren op onze passen terug. We proberen eerst eens bij het hotel Minh Quan zelf, maar daar is precies niemand thuis. We gaan dan maar terug naar het plein op zoek naar de meneer die ons opwachtte. De kamers zijn oké maar de prijs wordt ineens verhoogd omdat we zelfs met drie op één kamer kunnen, maar voor ons is dat geen probleem. De man wil heel graag gaan wandelen met ons. We krijgen hem amper uitgelegd dat we eerst nog wat willen rusten en pas om 13u willen vertrekken. Eerst gaan we nog ontbijten bij Ngan Nga met lekker brood met chocola en banaan en dan doen we en dutje.

Ik zit heerlijk in dromenland als de wekker terug rinkelt, dus we vertrekken wat loom op pad. We slaan lings af naar Nkeo Village, maar stoppen reeds snel bij een huisje waar we water voorgeschoteld krijgen. Onderweg proeven we nog een soort frambozen en dan worden we weer in een huis gedropt. Het eten staat klaar op tafel, maar er wordt niet gegeten en wij moetne bij aanschuiven. Het eten is niet zo vreselijk lekker. Een kommetje vol vet, een kommetje vol graten met vis, een kommetje tofu en een kommetje groens dat best nog wel oké smaakt.

Ze tonen ons handtastjes voor 50.0000 dong. Eerst moeten we nog rijkelijk van de rijstwijn mee drinken. Nu kunnen we niet anders dan een handtas kopen, maar plots wordt het ineens 100.000, daar kunnen we niet mee lachen en uiteindelijk geven we hen 80.000 dong. Na al die rijstwijn wordt het wel een vrolijk wandelingetje. We moeten nog wel weer ergens op de thee bij een homestay waar er nog toeristen zijn. De wandeling is dus wel mooi, maar wel kort met al die stoppen. Bovendien houdt de gids zich niet aan zijn prijsafspraken eens we terug aan het hotel is. Dat is niet de deal, maar uiteindelijk geven we hem ietsje meer dan afgesproken. Ik schrijf nog wat aan het reisverslag vooraleer we vroeg het bed induiken.

4 oktober 2011: Bac Ha

We ontbijten in Hoang Yen en de rest van de dag brengen we al dwalend door het stadje door. We wandelen langs de ‘rivier’ richting de enigste bezienswaardigheid van Bac Ha, het paleis van de Hmongkoning. ‘S middags eten we nog wat noedels vooraleer we nog de markt en wat winkeltjes verkennen. Op de markt kopen we een halve liter rijstwijn voor 10.000 dong en dit zonder te onderhandelen. Wat moet dit anders dan slechts kosten?

We gaan ook nog op zoek naar het postkantoor want Menno zou graag een pakje opsturen. ‘s Avonds kiezen we het ene restaurant uit waar we nog niet geweest zijn nl Fairy Spring, een Vietnamees-Italiaans restaurant. Er zit uiteraard geen kat, maar de kok staat al wel in de keuken, dus dat is positief. We kiezen voor een lookbroodje en een vegetable sandwich waar frietjes bijzitten. Heerlijk! Ondertussen krijgt het restaurant gelukkig nog bezoek van een groep jongen mannen.

We gaan onze tweedaagse tour voor morgen nog bevestigen en gaan nog een biertje drinken met Helen en Simon, een Engels koppel dat meegaat op de tour morgen. Als we om 21u30 terug aan ons hotel, staan we weer voor een gesloten deur. De buurvrouw belt onze eigenaar wakker, zodat we toch nog lekker ons bedje inkunnen.

5 oktober 2011: Bac Ha trekking

Om 8u ontbijten we bij Hoang Yen om een half uurtje later te kunnen starten met onze wandeling. We vertrekken richting onze lievelingsberg, maar die gaat jammer genoeg nogal bergop en de gids heeft precies haast. We krijgen amper tijd om even uit te rusten of een fotootje te nemen. Jammer... Onderweg komen we wat locals tegen die op hun buffels aan het passen zijn... Ze vinden ons maar een beetje vreemd want ze lachen met ons, zeker als ze merken dat Mennos banaan in zijn broek een metamorfose heeft ondergaan tot bananenmousse.

Het pad leidt ons verder over smalle rijstveldrandjes. Dan gaat het helaas weer naar beneden. Helen en Simon hebben zowel bergop als bergaf een  grote voorsprong. Eénmaal beneden gaat het terug naar boven maar deze keer gelukkig maar geleidelijk aan. Dan wordt Bac Ha eindelijk aan ons gezichtsveld onttrokken en zien we alleen prachtige rijstvelden. Zo is het wandelen zalig op gelijke hoogte! Er vallen ondertussen wel wat lichte druppeltjes uit de lucht maar niets om je zorgen over te maken. Lunchen doen we in de ‘bivak’ van de de brugwerker met brood en groentjes, kaas, varkenspaté, fruitchips en appels. Lekker!

Na de lunch volgen we nog even een grotere baan en gaan we op bezoek bij een Fula gezin. We proeven even van de rijstwijn maar het drinken houden we voor vanavond, we moeten namelijk nog flink wandelen. We duiken ergens een paadje in om bij de rivier te arriveren en wandelen door de de groente- en rijstvelden tot aan het dorpje waar we zullen overnachten. We arriveren er wel redelijk vroeg (3u). Er staat een varken en een buffel in de stal. Leuk! Het sanitair is wel primitief, maar de snelle was doet wel deugd. Ik verken nog even het dorpje maar er is niet zoveel te zien dus we spelen een spelletje kaarten 7 tot 1. Anneleen en ik zijn al direct het winnende team. Ook het eten is naar goede gewoonte weer een feestmaal. Kip, rund, omelet, tofu, groentjes en offcourse rijstwijn. Moth hai ba!

Daarna is het tijd voor teatime en nemen we plaats in de salon bij de televisie. Er wordt Frans gesproken op de telivisie en waarschijnlijk snapt niemand er iets van maar toch wordt er heel aandachtig gekeken door de huisbewoners. Ik leer het mevrouwtje nog tot tien tellen in het Engels waarna het bedtijd is. Op de zolderkamer bevinden zich 5 opgedekte bedden (2 echte bedden en 3 op de grond). Het is even onduidelijk wie waar moet liggen van het omaatje -dat overigens bij ons in de kamer slaapt- maar we vermoeden dat ze willen zeggen dat man en vrouw apart moeten slapen aangezien er ook gebeden wordt in de kamer. Ik en Anneleen nemen dus een bed en Helen het andere. We lachen ons nog  te pletter bij het nemen van een portretfoto in ons prachtige bed.

6 oktober 2011: trekking Bac Ha

Het ontbijt bestaat uit heerlijke pannenkoekjes met banaan. We worden nogal eens verwend! Als we weer op stap zijn, zien we al even later de hoofdweg met een wegwijzer dat Bac Ha maar 2 km verder ligt. Gelukkig steken we enkel de baan over en gaan we een klein paadje in  bergop. De uitzichten zijn prachtig tussen de rijstvelden. Gelukkig ligt het tempo iets lager nu, want het heeft de hele nacht geregend en het is er nu heel glad in de modder.

Als we boven aankomen lijkt het alsof onze gids even de weg kwijt is. We starten op een rijstvelddammetje maar keren op onze passen terug. We gaan naar links, rechts, …. met al die heuveltjes is het moeilijk te oriënteren. Gelukkig komen we uiteindelijk wel juist terecht, maar afdalen is alleen maar gladder. De gids zoekt een stok voor ons maar toch vallen we allemaal wel eens op ons gat. Onze schoenen wegen ondertussen een paar kilo zwaarder door al die modder die eraan hangt... Menno vindt het allemaal maar niks meer maar ik vind het best oké.

Om 13u30 arriveren we terug in Bac Ha. Simon, Helen en Menno hebben juist nog tijd om hun benen -vol modder- te wassen en hun noedels naar binnen te werken voor de laatste bus (14u00) naar Lau Cai vertrekt. Wij kunnen het rustig op ons gemak doen want onze nachtbus naar Hanoi vertrekt pas om 20u00. We douchen ons eerst en gaan dan op het dorpspleintje een warme chocomelk drinken waar we een een praatje maken met de garçon.

Hij vindt het allemaal maar niets als er teveel hotelgasten zijn.., het is nochtans zijn broodwinning. We bezoeken nog de enkele souvernirwinkeltjes die er zijn en kopen een tas, oorbellen en een zilveren armband, waar we 3 bananen gratis bij krijgen. Zo gaat de tijd wel vlotjes want het is alweer tijd voor het avondeten. Ik kies een licht soepje voor de busreis.

De dame brengt ons -met haar dochtertje- één voor één op haar brommer naar het busstation. Daar maken we nog een praatje met enkele Vietnamezen die goed Engels kunnen. Ze wonen in Hanoi maar werken in Bac Ha. Wij zijn de enigste toeristen op de bus en krijgen de achterbank toegewezen. De plaats is lang genoeg maar de weg is zo bochtig dat vanaf je op je zij gaat liggen, je helemaal wegrolt. Dat wordt dus heel de nacht op de rug slapen...

7 oktober 2011: Hanoi- Cat Ba

We arriveren ‘s morgens in Hanoi, iets later dan verwacht denk ik. We hebben ‘s nachts precies ook vaak stilgestaan, waarom is ons een vraagteken. We worden in het busstation van het westen gedropt, maar natuurlijk moeten we voor Cat ba helemaal aan de ander kant van de stad zijn, meer dan 10 kilometer verder. Als we het groezelig busterrein verkennen, wil een macho Vietnamees eens aan onze buik voelen. Ja, die is goed gevuld.

Na wat gepalaver over taxi en/of moto nemen we de taxi met meter naar het andere busstation. We zijn wel even onderweg want het is volle spits . Kennen ze eigenlijk mindere drukke periodes in Hanoi? Als we aan het busstation arriveren heeft onze chauffeur geen wisselgeld. Hij wil er dan vandoor gaan zonder ons wisselgeld (36.000 dong) terug te geven. Hij is al af de parking gereden maar een meneertje in een groen uniform kan hem tegenhouden door op zijn fluitje te blazen. Ik ga de taxi achterna en krijg al 30.000. Juist is juist dus ik vraag in het Vietnamees nog de  6000. Boos duwt hij nog 5000 in mijn hand en springt hij de taxi terug in.

We kopen ons combiticketje, schuilen voor de regen ondertussen en eten een koffiekoek terwijl we wachten op de bus van 11u20. De busrit duurt zo’n twee uur tot in Haiphong maar het is berekoud op de bus want de chauffeur heeft de airco opstaan. Brrr. Ik kruip onder mijn poncho want net nu heb ik mijn truitje niet bij. In haiphong worden we aan het kantoortje van de bus afgezet waar een minibus ons verder zal voeren naar de haven. De minibus brengt ons langs een vreemde weg door de industrie en havencontainers als we plots toch aan een pier arriveren. Eens we de boot op zijn, blijft het een vreemd landschap. Hoogspanningsleidingen in de zee,... Terug aan wal moeten we weer de bus in.

En vandaar wordt het dan gelukkig echt mooi. De weg kronkelt tussen de karstheuvels met zicht op zee. Cat Ba city zelf is best oké, hoewel ze ons hadden gewaarschuwd dat het niet zo mooi was. Maar het is er rustig, er is een boulevard en je hebt uitzicht op een baai vol met kleurrijke bootjes en karstheuvels. Meer moet dat voor ons niet zijn! We frissen ons eerst op en gaan dan iets eten beneden in My Ngoc Hotel. We vragen er ineens ook de uitleg over de verschillende tours maar willen eerst het weerbericht checken. Voor morgen (zaterdag) geven ze veel regen, maar daarna zou het beter worden voor zover je al een weerbericht vindt voor Cat Ba. We besluiten dus nog een dag te wachten voor de boottour in de Halongbaai.

8 oktober 2011: Cat Ba

Vandaag is het uitslaapdag want er staat niet zoveel op het programma. Het regent niet maar het is wel bewolkt. Toch wandelen we na het ontbijt richting de stranden. We arriveren eerst bij Cat Co 1, naast een groot resort met waterglijbaan. Aan de andere kant van de heuvel ligt Cat Co 2 aan de kleine bungalows. Het is toch aangenaam in het water en er is bijna niemand aanwezig. Zalig! Als we genoeg gezwommen hebben gaan we terug op pad. We ontdekken een pad/trap langs de kliffen dat vertrekt aan Cat Co1. We volgen dit pad, dat langs de kliffen loopt met een prachtig uitzicht  op de zee. Het pad blijft maar verder gaan tot we bij strand Cat Co 3 arriveren. In de strandbar van het resort drinken we een lekkere watermeloensap met chips en doen we uiteraard nog wat zwemmetjes. ‘s Avonds dineren we bij Bamboocafé.

9 oktober 2011: Halong Bay

 Als we opstaan, schijnt de zon. Zalig! Een busje pikt ons op aan het hotel en brengt ons naar de pier van de toeristenboten. We hebben een leuke kleine boot met 7  personen en de crew (2p). Gelukkig is er boven het dek een rood zeil gespannen zodat er wat schaduw is. Eerst varen we door de verschillende fishing villages en het is er zalig en prachtig tussen de rotsen.

We varen verder richting Halong Bay -vanuit La Han bay- waar we eerst de Me Cung grot bezoeken. Deze grot is niet zo groot maar wel mooi en op sommige stukken nog smalletjes. We klimmen er verder naar de top vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op  een meertje dat blijkbaar ingesloten ligt tussen de bergen. Ook gaan we nog even naar beneden naar het meertje maar daar valt niet zoveel te zien... Overal zit het wel boordevol krekels die luid ‘krekelen’. Na deze grot volgt de Hong Sun grot.


Die grot is veel meer toeristisch  uitgebouwd maar ook wel enorm groot. Het plafond is helemaal uitgehold en op sommige plaatsen zijn er stalagtieten en stalagmieten en een echt phallussymbool. Bovenaan heb je nog een mooi uitzicht over de baai. We varen met onze boot een beetje verder waar we lunchen op het achterdek op een prachtig plaatsje in de baai. De lunch bestaat uit visjes, schelpjes, loempiaatjes en een heerlijk slaatje.

Na de lunch is het tijd voor een zwempje bij een mooi strand uiteraard. De boot keert dan terug naar La Han Bay waar we kunnen kajakken en ontvangen worden op een theetje. De 4 personen die maar voor 1 dag hebben gekozen, worden daar opgepikt door een andere boot. Wij blijven over met Martha en Benkt een Pools/Zweeds/Noors koppel. De boot werpt zijn anker uit en in het midden van een prachtige baai springen wij opnieuw de zee in naar een mini ministrandje. Diner met licht van de volle maan op het rooftop van de boot met vers seafood, rijstwijn en de ‘boobs’ op de achtergrond. Wat kan een mens nog meer wensen? We slapen met z’n vieren op een rijtje naast elkaar in de cabine.

10 oktober 2011: Halong Bay

Zalig, opstaan en eerste wat je ziet als je je ogen opendoet is een prachtige baai! Met mijn ogen nog half gesloten neem ik een duik in dit prachtige landschap in het ochtendlicht, het is nog geen zeven uur. Wat een heerlijke start om de dag te beginnen! Een bananenpannekoek en koffie op het dek, nog beter! We pikken eerst de kajaks terug op en varen verder naar de andere baai. Onderweg zien we scholen visjes omhoog springen . Prachtig!

Aan de overkant van de even open zee, varen we opnieuw een inham binnen. Daar zullen we gaan kajakken in grotten. Het lijkt één zwart gat maar zodra we de grot binnenglijden wordt ze langer en langer, en aan het einde van de tunnel is er opnieuw licht. Wat een ervaring! We belanden in iets wat een gesloten baai lijkt, maar als we verder op verkenning gaan lijkt er weer een grot te zijn. De volgende baai varen we helemaal af maar deze blijkt wel gesloten te zijn dus we keren op onze passen terug. We verkennen de andere kant deze keer en meren aan aan een strand om te zwemmen.



Als we terug aan de boot arriveren, vertrekken we direct om ergens leuk te gaan lunchen. Het concept blijft hetzelfde, visjes eten, zwemmen naar een strandje, kajakken naar nog meer stranden.. Alles rustig op het gemak. Zo op het gemakske dat ze ons op het laatste zelfs komen repatrieren met de grote boot. We droppen de kajaks en varen terug naar huis. Jammer, afscheid te moeten nemen van deze twee mooie dagen. We spreken af dat we ‘s avonds samen uit eten gaan. Als we op het terras van ons hotel een aperitiefje zitten te drinken, komen plots ook Helen en Simon opduikenen. Ze schuiven bij aan en het wordt een gezellige avond.

11 oktober 2011: Cat Ba

Uitslaapdag. Ik denk dat het al 10u is maar mijn horloge doet blijkbaar wat raar en het blijkt maar een uur of 8 te zijn. Vandaag wordt het lekker relaxen op het strand en in de zee. ‘t Is echter zo warm in de zon dat we wel de peperdure parasol moeten huren zodat we tenminste in de schaduw kunnen liggen. Het zand is zo warm dat je er amper in kan stappen en het zeewater lijkt vooraan meer dan 30C°.. Moeilijk te geloven en een enorm verschil met drie dagen geleden. We luieren en zwemmen wat of kijken hoe de Vietnamezen druk in de weer zijn om een feest voor te bereiden. De zon verdwijnt lichtjes achter de wolken en wij verdwijnen hiermee ook. Een douche en een etentje bij de bijna buren waar we onze tour in het Nationaal park boeken voor de volgende dag.


12 oktober: Cat Ba Nationaal park

De zon schijnt met wat wolkjes.... Ideaal voor een wandeling! Om 8u worden we verwacht en een busje brengt ons via een canyonweg naar de ingang van het Nationaal Park. We zijn met z’n vieren vandaag.... De wandeling begint met een lichte stijging op een asfaltweggetje... Het is een goed aangelegd pad, en we zweten enorm van de hoge vochtigheidsgraad. We worden omringd door grote cicades die een enorme ‘herrie’ maken.  

Onderweg passeren we meermaals een leguaanachtige, reuzespinnen en enorme sprinkhanen. De andere dieren verstoppen zich in het oerwoud. Twee andere wandelaars vergezellen ons nog. Muggen zijn er anders wel voldoende.  In het froglake zijn niet zoveel kikkers maar wel wat kikkervisjes en krabben, maar het is er lekker rustig om te relaxen. Daarna wordt het klauteren op handen en voeten naar boven. Best wel leuk. Het wordt ook naar beneden klauteren. Gelukkig dat het niet geregend heeft want anders was het een moeilijke opgave. Nu gaat het redelijk vlot, al zweten we wel enorm. We passeren een boomgaard met pomelobomen en balanceren over een boom om droog over de rivier te raken.

Tijdens de middag lunchen we in Viethai, een rustig dorpje met een lekker middagmaal en een welverdiend frisdrankje. De weg van Viethai naar de zee is geasfalteerd maar hij is wel heel mooi, hij kronkelt door de bergen en elke keer verwacht je de zee te zien. De zon is er alleen brandend heet. Langs een baai wandelen we verder naar de pier waar ween klein bootje ons zal oppikken.

Via de Lan Ha bay varen we terug richting Cat Ba maar eerst stoppen we nog op een verlaten strandje in het midden van de zee. Mmm, zalig! Hier nemen we afscheid van deze ozo mooie streek. Ik vind het nog even spannend op het minibootje want plots komen er hoge golven... Aan de pier wacht het busje ons op.

Nog een douche, avondeten dat voor onze neus wordt klaargemaakt en parels kopen. De mevrouw van ons hotel is precies wel een beetje boos dat we de tour niet bij haar geboekt hebben, ze wil persé weten waar we de tour geboekt hebben, we doen dan maar alsof we de naam niet meer weten..[Wat ook zo is natuurlijk want alles lijkt hier op elkaar] Om haar terug blij te maken, kopen we later het busticketje wel bij haar.

13 oktober 2011: Cat-Ba - Hanoi

Vandaag wordt het een reisdag. Bus-boot-bus-bus-taxi-voet... Om 9u brengt de Catbabus ons naar de pier. Het is wel een andere pier dan waar we zijn aangekomen. Ook de boot is een beetje moderner. In Haiphong wacht een busje ons op, wij worden als enige twee personen ergens in een kantoortje gedropt. Als plots de bus van Hoang Long verschijnt, moeten we ons in zeven haasten naar de overkant begeven, maar de bus rijdt verder zonder ons...

Wij worden terug in het kantoortje geplaatst en de mevrouw doet een paar hevige telefoons. [Naar de andere bussen om te vragen of ze ons willen meenemen, wie zal het weten?] Het busgebeuren lijkt voor een buitenstaander nogal chaotisch omdat het geprivatiseerd. Er zijn altijd wel verschillende bussen van verschillende maatschappijen die schijnbaar dezelfde route doen. Even later passeert er gelukkig wel een bus waar we mee mogen.

Als we in Hanoi in het busstation arriveren regent het ondertussen weer pijpenstelen. We nemen een taxi met meter naar de binnenstad maar de meter blijkt veel sneller te tellen... Hoewel de rit half zo lang is als ons vorig taxi-avontuur is de prijs meer dan dubbel zo duur. We weigeren dit te betalen want de teller leek ook verder gaan als we aan het rood licht stonden. Na een hele discussie geven we hem 200.000 (7€)  en stappen het af. Hoe goed hij ook acteert dat hij de rest zelf zou moeten betalen, we geloven er niets van. Voor de zekerheid nemen we een ander hotel dan waar hij ons gedropt heeft, hij zou eens boos moeten worden en wraak willen nemen..

In het hotel checken we onze vlucht en gaan dan het stad in want het is ondertussen al half 4. Door de oude wijk wandelen we naar de markt en kopen we nog wat souvenirtjes. De slangen en schildpadden laten we links liggen, we kiezen gewoon het rijstpapier. Op de mini plastic stoeltjes langs de kant van de straat drinken we nog Bia Hoi. Een schoenmaker ontvreemdt me mijn sandaal om hem te plakken en ineens te poetsen ook. Nadien volgt natuurlijk de betaaldiscussie. Hij wil 50.000 dong, maar aangezien ik nooit akkoord was gegaan krijgt hij slechts 10.000 van mij. Voor 30 cent heb ik een sandaal die terug zo goed als nieuw is, want eerlijk gezegd kan hij wel een plakbeurt gebruiken. Dineren doen we ook op de stoep, met een lekkere pho. Op de markt hadden we niet echt rijstwijn gevonden, dus we kopen in een winkeltje nog een fles rijstwijn van 2 liter als herinnering.

14 oktober 2011: Hanoi -Brussel

Onze wekker staat al om 5u.... We nemen namelijk de minibus naar de luchthaven en we hebben geen idee of die zo vroeg al rijdt, en je moet altijd wachten tot hij vol zit... We hebben geluk want als wij arriveren zit hij al zo goed als vol! Ook het verkeer op de baan is nog niet zo druk waardoor we ruimschoots op tijd in de luchthaven arriveren. We kunnen er dus op ons gemak ontbijten voor we inchecken.

De grote bagage gaat ook door de scanner. We worden achterin geroepen en ik moet mijn rugzak opendoen omdat ze 2 liter vloeistof (de rijstwijn) hebben gezien. Ik haal hem uit mijn rugzak en de veiligheidsambtenaar bekijkt hem goed, om de één of andere reden blijkt hij wel te te lekken, dus ik moet hem afgeven. Jammer... De andere halve liter laat ik toch zitten..

In de dutyfree kopen we onze laatste centjes op aan fruitchips en gedroogd fruit. Iets later dan voorzien kunnen we het vliegtuig op dat helaas deze keer geen individuele tv-schermen heeft. Toch zien we de film Monte Carlo, helaas hebben we dan ook geen pauzeknop als het eten arriveert. Het weer buiten is prachtig en in de verte zien we de bergtoppen van de Himalaya schitteren. Zalig!