Alfred
Hegenscheidt werd geboren te Sint-Jans-Molenbeek
op
6 april 1866. Hij was van Duitse afkomst. In 1885 werd hij onderwijzer.
Hij oefende dit beroep uit te Lot en te Brussel. In 1893 promoveerde
hij
tot doctor in de natuurwetenschappen aan de universiteit te Brussel.
Hij
was een tijdlang leraar aardrijkskunde te Brussel om vervolgens in 1913
hoogleraar aardrijkskunde te worden aan de Brusselse universiteit. In
1919
huwde hij met Madeleine Heyman, een doctor in de Germaanse talen. In
1930
stichtte hij het Geografische Instituut. In 1936 werd hij Professor
Emeritus.
Daarna maakte hij een lange wereldreis.
Het literair werk van Alfred Hegenscheidt werd bijna uitsluitend in "Van Nu en Straks" gepubliceerd. Als lid van het Brusselse kunstgenootschap "De Distel" had hij immers nauwe banden met de stichters van "Van Nu en Straks".
De Duitse muziek van Wagner, Beethoven, Bach en konsoorten was een belangrijke inspiratiebron voor zijn poëzie. Dit blijkt ten overvloede in "Muziek en leven" (1894). Zijn te beperkt beeldend creatief vermogen gaf zijn poëtisch werk echter niet de nodige uitstraling. De dichter besefte dit zelf ten volle zoals blijkt in "Onmacht" (1896).
Hij kreeg dan ook meer bekendheid met zijn uitgebreide essays (1), o.a. "Lenteleven van Streuvels" (1900) en "Verzen van Prosper Van Langendonck" (1901). Blijvende faam verwierf hij met het toneelstuk "Starkadd" (1897), een romantisch heldendrama en tevens een lyrisch-dramatische (2) projectie van zijn jeugdervaringen.
Zijn laatste literair werk, het essay "Cyriel Buysse", verscheen in 1911. Van dan af werden enkel nog aardrijkskundige studies gepubliceerd, meestal in het Frans.
Alfred Hegenscheidt overleed op hoge leeftijd te Menton (Frankrijk) op 9 februari 1964.