Piet
Van Aken werd geboren
te Terhagen op 15 februari 1920. Toen hij school liep te Mechelen
kreeg hij les van Filip De Pillecyn. Zijn
werk situeert zich in zijn geboortestreek aan de Rupel en heeft meestal
als achtergrond het harde leven in de steenbakkerijen. Het woordgebruik
en de atmosfeer illustreren de invloed van Filip De Pillecyn. Bij Van
Aken
zijn de hoofdfiguren echter door hun instinct gedreven krachtmensen,
gekenmerkt
door hun menselijke haat en een bijna dierlijke begeerte. Hij verstaat
de kunst om passionele en sociale problematieken op een subtiele wijze
te verweven tot één boeiend geheel. De schrijver plaatst
zich aan de zijde van de sociaal uitgestotenen. Zijn inzicht in de
complexiteit
van de menselijke gedrevenheid weerhoudt hem echter van tendentieuze
oppervlakkigheid
en stellingnames.
In "Alleen de doden ontkomen" (1947), een beschrijving van de aanpassingsmoeilijkheden van jonge verzetslieden aan de naoorlogse maatschappij, obeserveert hij op koele en nuchtere wijze de menselijke eenzaamheid. "Het begeren" uit 1952 benadrukt dan weer de verstrengeling van de individuele en sociale problemen. De bekende novelle "Klinkaart" (1954) beschrijft op naturalistische (1) wijze de ontluistering van een kinderziel door mensonterende sociale toestanden. In "De wilde jaren"
(1958)
wordt dan weer op psychologisch naturalistische wijze de
jeugdmisdadigheid
uitgebeeld. Dit werk getuigt eerder van een pessimistische levensvisie.
"De nikkers" (1959) is een voorspelling van de toekomstige
moeilijkheden
in het toenmalige Belgisch Kongo. Van een weer heel andere aard is "De
onschuldige barbaren", verschenen in 1964. Deze omvangrijke spannende
roman
verhaalt in een onderhoudende Vlaams-traditionele vertelkunst de
avonturen van twee opgroeiende jongens in de Rupelstreek. Het boek werd
in 1965 bekroond met de Prijs van de Vlaamse lezer. "De jager, niet de
prooi" (1964) en "Slapende honden" (1965) getuigen dan weer van een
psychologische
diepgang. Voor de roman "Slapende honden" ontving de auteur de
Driejaarlijkse
Staatsprijs in 1965. In "De blinde spiegel" (1981) neemt hij, steunend
op eigen vakbondservaringen, op niets ontziende wijze de
baantjesjagerij
en carrièrezucht van politici en vakbondslui op de korrel.
Piet Van Aken stierf te Antwerpen op 3 mei 1984.
Piet Van Aken is één van de zovele Vlaamse schrijvers aan wie thans nog amper aandacht wordt geschonken.
