Frans
Van Isacker werd geboren te Mechelen op 4 februari
1920. Hij doctoreerde in 1945 in de rechtswetenschappen te Leuven,
behaalde
in 1952 het licentiaat in de notariële wetenschappen voor de
centrale
jury en promoveerde in 1961 tot doctor in de rechtsgeleerdheid te
Amsterdam.
In 1947 had hij zich als advocaat gevestigd in zijn geboortestad. Hij was hoogleraar aan de universiteit van Gent en specialist in het "auteursrecht".
Op literair vlak debuteerde hij in 1948 met "De wereld verandert", gevolgd door "Maar er is een uitweg" (1949), beiden handelend over de tweede wereldoorlog en de eerste jaren daarna. In 1949 verwierf hij de letterkundige prijs van de provincie Antwerpen voor het beste debuut.
Vele van zijn werken zijn gebaseerd op zijn familieleven. In confessioneel (1)-traditionele kringen genoot hij als schrijver een
zekere populariteit bij de jongere generaties omdat hij
één
van de eersten was die over de intiemere aspecten van het leven
schreef.
Frans Van Isacker werd door het noodlot niet gespaard. In 1971 kwam zijn echtgenote gewelddadig om het leven en hijzelf was de laatste twaalf jaren van zijn leven zwaar ziek.
Hij overleed te Edegem op 27 oktober 2000.
