Niet voor een gat te vangen

Al eeuwen lang doet de mens verwoede pogingen de rat uit te roeien, maar erg veel succes heeft hij nog altijd niet geboekt. Dankzij zijn goed ontwikkelde zintuigen, de sociale structuur van het roedel en de snelle voortplanting weet de rat altijd wel te overleven. Zelfs de meest effectieve methode (vergif) wordt bij de rat als het ware op hoongelach onthaald. Een rat zal het vergif namelijk echt niet zomaar opeten.

Als er een rat (meestal een jong mannetje) van het lokaas proeft, wachten de anderen ongeveer een dag af hoe het de rat verder vergaat. Heel vaak merkt de rat het gif meteen op; hij stopt dan onmiddellijk met eten en bevuilt het lokaas met keutels en urine om de andere ratten te waarschuwen. Als hij tijdens de "maaltijd" ziek wordt, doet hij precies hetzelfde. Als hij niet meteen ziek wordt, wachten de andere ratten ongeveer een dag af; is de rat dan nog altijd gezond, dan pas beginnen de andere ratten er voorzichtig van te eten. De rat bouwt ook vrij snel een immuniteit tegen een nieuw soort vergif op, zodat een gifsoort lang niet altijd werkt. Vaak wordt het lokaas met veel smaak verorberd zonder dat er één rat ziek wordt.

De jongen eten nooit direct wat er gevonden wordt. Ze nemen oudere dieren hun eten af. De oudere dieren accepteren dat en op deze manier leren de jongen wat ze wel en niet kunnen eten. De samenwerking in het roedel gaat zelfs nog verder. Moeders met jongen verblijven allemaal in dezelfde ruimte. Als een moeder haar jongen eventjes alleen laat, zorgen de andere moeders zolang voor hen (ze zogen ze zelfs samen met hun eigen jongen). Indien de moeder iets overkomt en ze niet meer terugkomt, nemen de andere moeders haar jongen over. Op deze manier weet het roedel heel vaak te overleven.