Laureaten opstelwedstrijd 2006-2007

Bim-bam! Dat was de deurbel, wist ik. Ik keek op de wekker hoe laat het was en stapte, met het juiste been – want ik wou niet slechtgehumeurd de dag doorkomen – uit bed en stormde in mijn Mickey-Mousepijama de trap af. Toen ik, na veel gemopper omdat ik de sleutel niet vond, de deur opende, schrok ik me een bult, of nee… ik schrok me wel drie bulten! Voor mij stond nu een enorme bos bloemen. Ik schrok me eventjes later de vierde bult toen het levensgrote boeket begon te praten, het zei: “Goeiedag!” Plotseling zag ik dat het pratende reuzenboeket de benen had van een mens en dat vond ik erg vreemd. Maar toen ik achter de grote beukwilg een brommer van de post zag staan, werd het me overduidelijk. Het was Toon, de postbode die me een boeket bloemen kwam bezorgen. Ik nam de bos bloemen van reuzenformaat in mijn armen, bedankte Toon en sloot de deur. Fluitend liep ik door de keuken naar de woonkamer en zette het geschenk in een grote, porseleinen vaas.

“Nu ben ik toch wel héél erg nieuwsgierig hoor!”, vertelde ik Minou, de poes. Minou was de enige op de hele aardbodem die me graag had als het over dieren ging, want alle andere dieren werden woest als ze me zagen. Minou was ook de enige waartegen ik kon babbelen want mijn vader en moeder waren op reis. “Je bent nu al oud en wijs genoeg om twee daagjes alleen thuis te blijven”, hadden ze gezegd.

Ik zocht naar een kaartje waarop stond van wie ik het geschenk gekregen had en ja, dat was er. Het was een klein bruin kaartje met het opschrift:

Ik wist niet wat voor dag dat was, maar ik wou het ook niet weten. Wie weet was het een ongeluksdag en dat had ik dat liever niet geweten, en anders… des te beter. Ik had echt nog nooit gehoord van deze dag maar, wist ik, op dagen die je niet kent, kan alles! Als dat waar was, dan kon ik ook toveren vandaag!

Ik beeldde me een enorme taart in en… plotseling stond voor me, een MEGAtaart. Ook dacht ik aan een glaasje cola en *FLOEP* vlak voor mijn dikke neus stond een houten ton hélemaal vol met cola. Heerlijk, zuchtte ik blij.

Plotseling schoot er een goed idee door mijn ronde hoofd: ik zou een groot feest geven, een erg origineel feest. Ik zou een erg slechte taart bereiden: dat zou pas origineel zijn. Ik wenste dat ik op een eiland zat. Het eiland zal vol staan met palmbomen, struiken en het zou in het midden van de oceaan liggen! Het was een lange wens maar *PATS* … hij kwam meteen uit. Ik wenste ballonnen, slierten snot, confetti en slingers van papier in alle kleuren. Ik wenste een tafel die vol stond met chips, burrito’s en warme hapjes. Ik wenste de zon boven aan de helblauwe hemel en het moest warm zijn. Al mijn vrienden wenste ik naar het onbewoonde eiland en de geschenkjes mochten natuurlijk niet ontbreken.

Iedereen was er. Ze dronken cola of limonade, aten – voor ze het terug uitspuugden – van de vieze taart terwijl ze dansten op de muziek van de Rolling Stones. Alles was leuk en verliep naar wens totdat het allerlaatste hapje op de schotel lag.

Batman, die ik ook had uitgenodigd, wou dat laatste hapje nemen, maar Robin wou het ook nemen. “Héé!” schreeuwde Robin, “Ik wil het laatste hapje!” En hij griste het uit de handen van Batman die het het eerst had genomen. “Geef dat eens terug!”, riep Batman en gaf hem een lel tegen zijn grote hoofd. Robin gaf Batman een enorme duw en die viel achterover, recht tegen de glazen kom met aardbeienijs. De kom viel recht op de voet van Simon en de inhoud ervan zwierde over de jurk van Dina. Dina zag de kom bij Simon liggen, dacht dat hij haar jurk had vuilgemaakt en gaf hem een rake trap tegen zijn billen.

“Ho-ho!” zei ik boos tegen mezelf, “dit loopt wel erg uit de hand!” Pas toen een cadeautje van de tafel werd gebotst en in zee viel, zag ik de ernst ervan in en werd ik woedend. Ik deed een wens en al even snel als de oorlog op het eiland begon, was hij weer voorbij. Iedereen was zelfs weg van het eiland, behalve ik en … het meisje waar ik toch zo verliefd op ben.

“Wat is er gebeurd?” vroeg ze. “Niets speciaals” vertelde ik haar en ik lachte naar haar. Ze glimlachte niet eens terug. Vond ze mij misschien niet leuk? Die vraag spookte als een op hol geslagen geest door mijn hoofd. “Dansen? Probeerde ik. “Tuurlijk”, antwoordde ze en er verscheen een lieve glimlach op haar gezicht. Oef, zuchtte ik opgelucht, gelukkig.

We dansten en dansten tot het donkerder werd en de zon verdween in de zee. De zon kleurde de hemel felrood en we namen plaats in het mulle zand. “Wat vond je van mijn feest?” vroeg ik haar stilletjes. “Erg origineel!” vertelde ze met een metersbrede grijns op haar zachte gezicht. Ze was erg verdiept in de zonsondergang, ik eerder in haar kraag, of wat eronder zat. Toen volgde er iets, iets wat voor mij voordien nog onbekend was geweest, ik vond het verdacht veel lijken op een … kus. Wat er daarna volgde weet ik niet meer want ik viel meteen in een diepe slaap; ik had ’s morgens niet zo lang geslapen dankzij de postbode.

De volgende dag werd ik wakker. Ik lag nog steeds in het midden van de oceaan en de geschenkjes stonden er nog evenals de taart. Ik nam als ontbijt, me nog steeds afvragend hoe ik van het eiland zou afkomen, een groot stuk taart … en spuwde het meteen terug uit. “Bah!” morde ik. “Wat een vieze taart; maar wél origineel!”

Het feest van mijn dromen

Je zult dit verhaal waarschijnlijk niet geloven, maar alles wat ik vertel is waar. Ik, de prinses van Capriland, ben eigenlijk een gewoon meisje zoals jij en ik. Mijn geluk begon op een sombere maandagnamiddag. Ik reed, zoals gewoonlijk, met de fiets naar huis. Helemaal verzonken in mijn gedachten, droomde ik over alles wat plezierig was. Het volgende ogenblik vloog ik met een harde kwak tegen de grond.

“Euh ja, dank je”, antwoordde ik. Ik werd betoverd door zijn stralende ogen waarin ik verdronk. De chauffeur van de wagen kwam er ook bij staan.

“Je hebt veel geluk gehad dat je niet met je hoofd tegen die boom bent gevlogen”, zei hij. Ik geraakte moeizaam overeind, bedankte hen en, toen ik wou vertrekken, voelde ik een warme, zachte hand op mijn schouder. Het was die knappe jongen.

“Heb je geen zin om mee te dineren?” Dineren!? Wat een knap en chic woord; dat zou ik nooit zelf gebruiken.

“Dit is mijn tijdelijk verblijf”, zei de jongen, “morgen vertrek ik terug naar Capriland” Capriland? Wat had hij daar te zoeken? Iedereen weet dat je in Capriland raar wordt bekeken als je niet stinkend rijk bent. Dus vroeg ik het hem.

“Ik ben de prins van Capriland”, antwoordde hij. Ik kon even niet goed volgen: ik val met mijn fiets, een lieve jongen komt mij helpen, ik mag blijven “dineren” en die jongen vertelt mij opeens dat hij een prins is. Dat wil zeggen dat ik ga eten met een prins. Neen, dat kon écht niet!

Terwijl we ons vijfgangenmenu opaten, maakten we kennis. Hij heette Milan. Prachtige naam, klonk als muziek in mijn oren! Hij was 15 jaar en hield van pianospelen. Na het dessert vroeg hij me:” Heb je zin om mee naar Capriland te gaan? Het is maar voor één avond. Er wordt vanavond een bal georganiseerd en ik heb niemand om mee te dansen.” Ik hoorde een trilling in zijn stem. “Natuurlijk!” antwoordde ik en er verscheen een glimlach op zijn gezicht.

Een uurtje later waren we er al. We waren met het privévliegtuig van de staat Capriland aangekomen. We werden hartelijk verwelkomd.

“Nu moet u zich gaan klaarmaken, juffrouw”, zei een dame tegen mij. “Komt u maar mee, ik heb het bad al laten vollopen en een pracht van een avondjurk voor u uitgekozen.” Ik volgde de dame, denkend aan al wat me nog te wachten stond. De jurk was inderdaad prachtig. Hij was versierd met verschillende diamanten en helemaal gemaakt uit zijde. Mijn haar werd gevlochten en ik kreeg juwelen die zo hard glansden in het licht dat er een hele kamer mee kon verlicht worden. Ik voelde mezelf net een prinses, en dat was ik ook (voor één avond althans). Een andere dame bracht me naar de balzaal. Milan stond me al op te wachten.

“Ja”, antwoordde ik en ik stond te popelen om te gaan. Samen gingen we de zaal binnen. De zaal was versierd met satijnen gordijnen en als je naar boven keek, zag je een plafondschildering. Sprookjesachtig: het beste woord om dit geheel te omschrijven. Op de achtergrond klonk er een licht walsje. Opnieuw werd ik betoverd door de stralende glimlach en de prachtige ogen van Milan.

“Graag!” antwoordde ik. Hij legde z’n hand op mijn schouder en pakte mijn hand vast. Hij leidde me langs alle hoeken en kanten van de balzaal. Fantastisch! Het leek net of ik zweefde op het ritme van de muziek. Nadien vroeg hij me of ik mee naar buiten wou gaan. Dat vond ik goed, want ik was best wel moe van het dansen. Buiten op het balkon kon je de zon zien ondergaan. Milan pakte mijn hand vast. Adembenemend was dit!

“Ik moet je iets vertellen”, begon hij, “telkens ik naar je kijk, loopt er een rilling over heel m’n lichaam, mijn hart slaat tilt en mijn hoofd staat op springen en …”

Zijn woorden stopten en hij kwam zachtjes dichterbij. Hij kuste me. Oooh, wat een zalige lippen had hij. Dat gevoel kan je gewoon niet omschrijven! We hebben nog de hele avond daar gestaan. Tot het te koud werd. Maar ik ben niet meer teruggekeerd naar huis. Nog steeds niet. Sinds vorig jaar ben ik prinses van Capriland. Maar die ene avond zal ik me nog m’n hele leven lang herinneren.

9 februari 2000

Ik zat op de rand van mijn bed, zette een laatste ‘x’ onder aan mijn brief en stopte hem zorgvuldig in mijn kussensloop. Van in mijn kamer kon ik de stemmen van mijn moeder en broertje en zusje al horen. Ik kuchte luid, voelde mijn borst branden en legde me neer, gaf een enorme ruk aan het dons en draaide me nog een keer om. Nog even wou ik verder dromen, maar net achter mijn kamerdeur had moeder ondertussen het traditionele ‘ Lang Zal Hij Leven’ al ingezet. Gepast, dacht ik, goed gevonden, waar halen ze het toch, ik zuchtte.

Met toeters en een rode kroon achter hun rug verstopt vlogen de twee bengels naar me toe en begonnen hevig op mijn bed te springen. Ruw drukte Anna met haar fijne handjes de kroon op mijn hoofd en gaf me een dikke kus ‘voor jou’ krijste ze. Maar Nils duwde haar weg en fluisterde ‘ik heb hem toch helemaal rood geschilderd, mooi hè!’ Ik lachte en knikte. ‘Rood is de kleur van de dood’ snauwde Anna op hem en ze doken op elkaar.

In mijn ooghoek zag ik duidelijk het wit van moeders gezicht. ‘De kleur van de dood’ herhaalden haar lippen en bijna barstte ze in tranen uit. Moeder heeft het altijd al moeilijk gehad met mijn ziekte, maar nu de dokter zijn definitieve uitspraak heeft gedaan is het net of zij ook dood gaat. Daarom weent ze vaak uren, soms zelfs dagen aan een stuk tot haar wangen rood worden en pijn gaan doen. Nu zie ik, lukt het haar bijzonder goed haar gevoelens te bedaren, dat hoort ook zo op een verjaardag. Want eerlijk, het doet pijn je moeder zo zien huilen.

Het was al middag. Gelukkig duurde het niet lang voor ik als een blok in slaap viel. Dit had ik nodig om straks wakker te kunnen blijven want zelfs al de pillen konden mijn vermoeidheid niet tegenhouden. Vandaag had iedereen zijn best al gedaan, mijn lievelingseten mijn lievelingsfilm, en geen enkel woord meer dat gepaard ging met de dood. Ook papa zou vandaag geen overuren maken en dat op een dag waarvan niemand had geloofd dat ik hem ooit nog zou mogen meemaken. 16 jaar is het nu geleden dat ik geboren werd en 16 jaar lang heb ik genoten van hoe mooi het leven is. Maar vooral heb ik ook gezien hoe hard de mensen voor elkaar zijn. Soms wou ik dat iedereen gewoon wat liever was en dat de wereld een keertje ophield met zo snel te draaien. Want hoe je het ook bekijkt, iedereen draait mee of hij het nu wil of niet. Mijn tijd is bijna gekomen maar ook al leef ik nog niet zo lang, ik ben er niet echt droevig om, of beter, niet meer.

Ik was wakker geworden, hoorde een hels kabaal, trok mijn lievelingskleren aan en rende naar beneden. Heel ons huis was veranderd in een heuse disco en ik schreeuwde het uit. Tim, Karen en Lucas vlogen rond mijn nek en gaven me wel honderd kussen. Het was geweldig en ik lachte. Maar ik gloeide pas echt toen ik Nina zag staan, ze knipoogde en kwam naar me toe toen de drukte even was geminderd. Ze giechelde, gaf me één kus en fluisterde met zwoele stem ‘gelukkige verjaardag’ in mijn oor. Ik lachte steeds harder en pakte haar in haar lenden beet. ‘Leuk dat je er bent’ stamelde ik en ze knikte onschuldig. Al weken was ik op haar verliefd en steeds had ze die onschuldige blik in haar ogen gehad. Ik hield ervan dat ze zo naar me keek en dat wist ze wel. Met een zwaai draaide ze zich om, gaf me nog een wijfgebaartje en verdween het donker in naar enkele vriendinnen. Het feest was subliem er werd gedronken en gelachen en de sfeer zat er goed in. Van op mijn stoel zag ik duidelijk haar vrouwelijke rondingen wiegen op de maat van de muziek. Haar zwarte jurkje benadrukten haar mooie borsten en af en toe lonkte ze in mijn richting. Alles leek als in een droom.

Het was al veel te snel 1 uur geworden en op moeders aanvraag liep ons huis stilaan leeg.

Als bij wonder was er nog geen vermoeidheid in me opgekomen en ook de pijn bleef weg.

Plots schoot in mijn hoofd de woorden die de dokter koel had uitgesproken ‘Bereid je voor op ene pijnlijke en trage dood.’ Ik slikte. Plots zag ik Nina bij de deur, ze nam haar jas en gaf mijn moeder nog een kus. De deur was nog maar net toe en ik miste haar al. Ik haastte me uit mijn stoel en liep de straat op. Natuurlijk had ik dit al meermaals in mijn hoofd afgespeeld, toch bonkte mijn hart tot tussen mijn oren en vuurden mijn wangen knalrood. Niets kon me nu nog tegenhouden. Ik was nog maar enkele stappen van haar verwijderd en vanonder haar mutsje liet ze haar ogen meermaals mijn kant op draaien. Ik keek snel weer naar de grond alsof de voorbijscheurende oude Siat had gemerkt hoe warm ik me vanbinnen voelde. Nog één stap en dan zou ik net 3 sneeuwvlokjes van haar lippen verwijderd zijn. Ik aarzelde,…zij had de stap ondertussen al gezet en ze lachte een beetje. ‘Ergens hoopte ik wel…’ ik drukte mijn vinger op haar zachte lippen. ‘Ik ook.’ fluisterde ik zacht.‘…dat je me zou volgen.’ Ze nam mijn vinger beet en even snel als ze haar woorden uit kon spreken gaf ze me een dikke knuffel. Ik ademde een wolkje, zo koud was het buiten, en voor ik het wist drukte ze haar rode parels in mijn nek. Glunderend draaide ik mijn vinger in de krulletjes die onder haar mutsje uitkwamen en kuste haar een hele tijd. Tot ik door de koude haast verplicht werd terug naar binnen te gaan. Ik was op nu, maar streelde nog even haar blozende wangetje en draaide me om. ‘Ik hou van je’ riep ik. Ze stamelde iets als ‘Ik ook van jou’ en toen zag ik haar wuiven, een laatste keer.

Voor altijd had ik me voorgenomen haar engel te zijn.

Het laatste feest van Troje

De Trojanen waren bijzonder uitgelaten: na tien jaren van oorlog hadden ze eindelijk de horden van de Griekse honden overwonnen. Alle gevoelens die ze, zoals het de inwoners van een belegerd fort betaamt, een decennium lang hadden onderdrukt, kwamen nu met explosieve kracht naar buiten – zoals een ster uiteindelijk in een supernova uiteenspat door de duizelingwekkende kernkrachten die haar binnenste teisteren. In hun wild enthousiasme hadden ze in luttele uren tijd hun stad uiterst vakkundig en nauwgezet gesloopt. Ze hadden echter een goede reden voor die bevlogenheid: de Grieken waren niet alleen weggevaren, maar hadden zelfs een geschenk voor hen achtergelaten: een enorm houten paard.

Ook in de feestzaal van de koninklijke citadel, die voor het eerst in lange tijd weer gebruikt werd, was de sfeer opgewekt. De verzamelde Trojaanse edelen hadden zich de afgelopen uren volgepropt met zo ongeveer alle spijzen die na de bezetting nog overbleven, en waren nu klaar voor het drankfestijn dat zou volgen. Een aantal bedienden en slaven waren druk in de weer met vaten vol wijn en kykeon, met schalen gevuld met olijven en vijgen, en honderden kylikes om uit te drinken. Ondertussen dankten de aanwezigen gezamenlijk de edele god Dionysus voor de drank die ze door hun keelgat zouden gieten. De bedienden beëindigden hun werk, en de gasten hun gebed. Toen barstte het feest opnieuw los en stortten de Trojaanse burgers zich met een enorme bevlogenheid op de klaargezette spijzen.

Cassandra, een van de dochters van koning Priamus – hij had er vijftig – nam echter geen deel aan het feestgedruis. Dat verbaasde de Trojanen echter niet – zo gedroeg ze zich namelijk voordurend. De prinses, die mooier was dan welke andere Trojaanse vrouw ook, stond erom bekend dat ze te pas en te onpas hallucinaties kreeg en dan allerlei lugubere onzin uitkraamde – dat was de reden waarom ze nog niet getrouwd was.

Zoals dat wel vaker gebeurde, voelde Cassandra zich terneergeslagen, ondanks de opgewekte Trojanen die overal om haar heen aten en dronken, gretig hun brood in honing drenkten en met elkaar converseerden over filosofie, de voorbije oorlog en de barbaarse gewoonten van de Grieken. Een potige generaal gaf met brede armgebaren en overdadig gekreun zijn eigen artistieke impressie van een stervende Griek, terwijl zijn vrienden lachten om het spektakel. Het deed Cassandra weinig plezier hen zo vrolijk te zien, hoewel ze, ondanks hun onbegrip, zielsveel van hen hield.

Ze keek naar haar vader, de koning, die aan het hoofd van de grootste tafel zat en een nogal droefgeestige indruk maakte. Cassandra begreep zijn verdriet: het was nog niet zo lang geleden dat Hector en Paris, twee van haar broers en twee van zijn zonen, gestorven waren. Hector was gesneuveld in een duel met de Griekse Achilles, van wie gezegd werd dat hij onsterfelijk was – hij was ondertussen al dood -, en Paris kwam om door een aanslepende verwonding die hij opliep in de strijd.

Haar gedachten dwaalden af naar Laocoön. De priester van Poseidon had, toen hij nog leefde tenminste, dezelfde zorgen gehad als zijzelf: hij deelde haar mening over dat zogenaamde geschenk van de Grieken. Cassandra en de priester waren in zekere zin verwant, maar er was één verschil: Laocoön had de waarheid vermoed – zij kende haar. Ze bewonderde de man, omwille van zijn moed: hij moest immers toch geweten hebben wat voor moeilijkheden hij zich op de hals haalde door te proberen de Trojanen over te halen het paard van de Grieken te vernietigen? Als priester moest hij toch geweten hebben dat Apollo hem zou straffen voor zijn poging de Grieken te ontmaskeren? Maar hij had toch doorgezet. Cassandra betwijfelde of hij dat ook gedaan zou hebben als hij geweten had dat de god niet alleen hem, maar ook zijn zonen zou ombrengen…

Ze kon zich nog goed herinneren hoe hij de Trojanen toegesproken had en toen die speer gegrepen had en vervolgens in de flank van het paard geslingerd had; en hoe ze toen in een openbaring de waarheid gezien had…

En ze herinnerde zich hoe ze het gevoeld had toen Laocoön stierf. Ze had het gevoeld toen grote zeeslangen zich om zijn lichaam heen wikkelden en het leven uit de priester knepen.

Ze keek op, verstoord. Bijna iedereen was opgestaan en drumde samen rond een kruik wijn.

Blijkbaar had een of andere waaghals het in zijn hoofd gehaald pure, onversneden wijn te drinken, en iedereen was razend benieuwd hoe dat zou aflopen. De man in kwestie schepte een kylix vol wijn en zette die aan zijn lippen, terwijl de anderen hem aanmoedigden en onderling weddenschappen afsloten over de afloop van het avontuur. Cassandra vond het maar een dwaas gedoe: ze had allang voorzien dat de man het zou overleven – in tegenstelling tot haar stadsgenoten wist ze dat onversneden wijn niet giftig was.

Haar oog viel op de Griek Sinon, die een beetje afzijdig aan de rand van de groep stond, en een hete vlam van haat welde in haar op. De Griek was eerder die dag gearriveerd met de boodschap dat hij uitgestoten was door zijn strijdmakkers. De Trojanen kregen medelijden met hem en lieten hem in de stad. Hij was degene die hen verteld had dat het paard dat de Grieken achtergelaten hadden een geschenk was. Maar Cassandra wist wel beter…

Er klonk een gejuich: de heldhaftige wijndrinker had zijn stunt overleefd en werd nu door de anderen gefeliciteerd. Het maakte niet uit: hij zou vannacht sterven. Een Griekse lans zou via zijn rechteroog zijn hoofd binnendringen en een einde maken aan zijn leven.

Cassandra stond op en ging naar een raam om naar buiten te kijken. Onder de citadel stond het reusachtige houten paard, omringd door vele nieuwsgierige toeschouwers. In haar gedachten zag ze de Griekse soldaten, tot op de tanden bewapend, in het gevaarte zitten. En vannacht, als iedereen zou slapen, zouden ze eruit komen… Eén van de soldaten was dood: hij was getroffen door de speer die Laocoön naar het paard gegooid had.

Ze bedacht hoe ze, tegen beter weten in, geprobeerd had de Trojanen ervan te overtuigen dat het paard gevaarlijk was. Tevergeefs. Ze geloofden niet wat ze zei; ze geloofden nooit wat ze zei. Dat was haar vloek.

Ze ligt tegen een standbeeld aan en houdt het stevig vast, maar twee sterke handen grijpen haar en sleuren haar weg. De man komt boven op haar liggen en scheurt haar kleren aan stukken. Dan alleen nog maar pijn, schaamte en een vreselijke zweetgeur…

Cassandra ontwaakte uit haar trance en ontdekte dat ze trilde. Ze draaide zich weg van het venster en begon in de richting van de deur te lopen. Ze moest naar dat paard toe, ze moest…

Plotseling klonk er muziek en werd ze meegesleurd in een soort dans. Ze stribbelde niet tegen: ze had moeten weten dat Apollo haar niet zou toelaten dat paard onschadelijk te maken – het maakte deel uit van haar vloek.

Er trok een gevoel van afschuw door haar heen toen ze zich realiseerde dat het haar schuld was dat de godheid de Trojanen ongunstig gezind was. Wat was ze dom geweest…

Er kwam een verandering in het ritme van de muziek en iedereen wisselde van partner. De man bij wie Cassandra terechtkwam, was duidelijk slecht op zijn gemak en verveeld. Dat was eveneens een gevolg van haar vloek: ze werd aanzien als een gekkin en geen enkele man zou het in zijn hoofd halen met haar te trouwen, hoewel ze de dochter van de koning was – en nog erg mooi ook.

Vroeger was dat allemaal anders geweest; toen had ze elke man het hoofd op hol gebracht, zelfs…

Eigenlijk waren goden net mensen, maar dan onsterfelijk en met krachten waarvan een mens niet eens kon dromen. Apollo was op haar verliefd geworden, en had haar zelfs het vermogen gegeven de toekomst te zien; maar zij had hem afgewezen. Achteraf gezien was dat bijzonder dom en ook ijdel geweest: want goden waren net mensen, maar dan duizend keer erger. De godheid had haar vervloekt: ze zou haar vermogen om de toekomst te zien behouden, maar niemand zou haar voorspellingen ooit geloven…

Ze keek weer naar haar vader, die nog steeds droefgeestig aan het hoofd van de tafel zat. De andere mannen die niet aan het dansen waren converseerden of speelden een bordspelletje, maar hij zat alleen maar peinzend voor zich uit te staren.

De schok was zo groot dat ze zich abrupt losrukte van de man waarmee ze danste. Ze voelde hoe hij haar verbijsterd nastaarde, maar het kon haar niets schelen: er waren dringender zaken die haar aandacht eisten. Ze werd ruw heen en weer geduwd tussen de dansers, maar merkte het nauwelijks: ze was te zeer in beslag genomen door wat ze zag.

Ze zag hoe haar broer Polites vermoord zou worden, terwijl haar oude vader hem tevergeefs probeerde te verdedigen met een speer.

Ze zag hoe Polites' moordenaar daarna haar vader op een altaar zou duwen om hem te doorsteken met zijn zwaard.

En ze zag zichzelf: ze zag hoe ze verkracht werd in de tempel van Athena, hoe ze tot slavin en bedspeeltje van de Griekse generaal Agamemnon gemaakt zou worden en hoe zijn vrouw haar uiteindelijk uit jaloezie zou vermoorden.

De man bekeek haar even met een blik waaruit bleek dat hij er niet zo over dacht en ging toen weg, naar huis. Het feest was toch bijna afgelopen.

Cassandra ging weer naar het raam. Het paard stond nog steeds op het plein onder de citadel, dat er nu verlaten bijlag. De Grieken in het paard waren de enigen die nog op het plein waren. Ze keek naar de stad rond haar. Een seconde lang leek die in brand te staan. Toen zag zij er weer uit zoals daarvoor. Het stemde Cassandra slechts licht verdrietig.

Ze voelde hoe haar vader bezorgd naar haar keek. Het maakte niet uit. Hij zou die nacht gedood worden, net als Polites. Zij zou uiteindelijk sterven, net als haar moeder. Troje zou diezelfde nacht nog ten onder gaan.

Toen Cassandra zich omdraaide, zag ze haar neef Aeneas naast zich staan, en ze wist dat hij de val van Troje zou overleven. Ze wist dat hij een nieuwe stad zou stichten, en dat de nakomelingen van die stad een andere stad zouden stichten, die nog groter en machtiger zou worden dan Troje. En zelfs als het wereldrijk van die stad ten onder gegaan zou zijn, zouden Troje, zijzelf, haar vader en de heldendaden van haar broers nog voortleven in de herinnering van velen.

En toen gingen zij en de stad voor een allerlaatste keer slapen, klaar om de geschiedenis in te gaan.